De baanbrekende zwarte varen die werd gevraagd om te betalen om te spelen in de eerste Rugby World Cup

De Black Ferns spelen maandag (Nieuw-Zeelandse tijd) in Exeter tegen Engeland in hun 100ste Test. Maar hoe zag de dameswedstrijd eruit toen ze hun eerste test hadden op de Rugby World Cup in Wales in 1991? Joseph Pearson rapporten.

Een advertentie in de krant bracht de eerste testkapitein van het Nieuw-Zeelandse rugbyteam naar de wedstrijd.

Helen Littleworth is weggelaten uit het Nieuw-Zeelandse hockeyteam, maar zal haar land aanvoeren naar hun eerste wereldkampioenschap rugby voor vrouwen in 1991.

Het negendaagse toernooi in Wales werd echter pas in 2009 officieel erkend door het bestuursorgaan van het spel, World Rugby (toen nog de IRB).

Lees verder:
* Tien gedenkwaardige momenten in de geschiedenis van Black Fern vóór de 100e test
*Meervoudig wereldbekerwinnaar Hiryana Manuel Carpenter is opgenomen in de World Rugby Hall of Fame
* Tweejarig statistisch rugbyonderzoek naar de ongrijpbare zwarte varen vóór de 100ste test
* Anna Richards Rugby over Black Ferns-carrière: ‘Het was voor liefde, niet voor geld’

“Het waren moeilijke tijden vanwege het gebrek aan erkenning”, zegt Littleworth. dingen.

Dertig jaar geleden was er veel negativiteit: ‘Vrouwen zouden geen rugby moeten spelen omdat ze gewond zouden raken en op hun borst zouden stoten.

“dat soort dingen.”

Het baanbrekende Kiwi-vrouwenteam uit 1991 was niet zo bekend als de Black Fern, zoals het nu is, en kreeg geen financiële steun van de Nieuw-Zeelandse Rugby Union (NZRU) voor hun eerste Wereldbeker aan de andere kant van de wereld.

In feite moesten spelers $ 5.000 (gelijk aan ongeveer $ 8.900 in 2021) uit eigen zak betalen.

Black Ferns-legende Anna Richards, die vier World Cups heeft gewonnen in haar carrière van 49 tests, was een van de 26 die de reis maakte met de eerste coach van het Nieuw-Zeelandse rugbyteam, wijlen Laurie O’Reilly.

Ze stuurden al deze berichten en vroegen mensen of ze het zich konden veroorloven om te spelen. Richards, die toen advocaat was, zei dat ze een team hadden uitgekozen om naar het WK te gaan dingen.

Littleworth zegt dat sommige spelers geld moesten inzamelen binnen hun gemeenschap. Anderen kunnen er gewoon niet tegen.

We zijn gewend aan tegenslag. “Het stoorde ons niet”, zegt ze.

“We zijn gewend om rugbyshirts te spelen, met onze club, dat is gespeeld en niet gewassen.”

Ondanks het gebrek aan steun prezen zowel Littleworth als Richards O’Reilly voor het “verzetten van bergen” bij het verwerven van uitrusting en shirts nadat ze spelers hadden uitgenodigd om zich bij het team aan te sluiten.

“Lori is een grote inspiratie en mentor geweest en is erg goed in het krijgen van steun van mensen op de juiste plaatsen”, zegt Littleworth.

O’Reilly stierf in 1998 aan kanker. De O’Reilly Cup wordt betwist door de Black Ferns en Australië is naar hem vernoemd.

Richards zegt dat de reisroute van 1991 “grappig” is nu Nieuw-Zeeland hun eerste erkende test speelde op het WK met 12 teams.

Nieuw-Zeeland kwam in vier poules van drie samen met Canada en Wales. De teams die de finale haalden, moesten in negen dagen vier tests afleggen.

In het professionele spel van vandaag is een vergelijkbaar schema ondenkbaar in een tijd waarin de wetenschappen van sport, rust en herstel zo overheersend zijn.

Rugby was tot 1995 een spel voor hobbyisten en deze overvolle lijst met wedstrijden was een enorme vraag voor veel spelers die slechts een paar jaar eerder bij het spel betrokken waren.

“We zouden de volgende dag reizen en trainen, dan spelen, en we zouden geen week vrij hebben om ons voor te bereiden en te herstellen voor de volgende wedstrijd. Teams reizen nu in businessclass”, zegt Richards.

“Het was een on-the-Bones-of-Ass-your-ass-tour.”

De korte vorm betekent dat spelers minder werk mislopen, en Littleworth, die fysiotherapie heeft gestudeerd in Dunedin, zegt dat ze dat moesten accepteren.

“Het moeilijkste was om op veel dagen veel games te spelen, maar we probeerden vrouwenrugby te laten zien”, zegt ze.

“Als dat betekent dat we vier wedstrijden in negen dagen moeten spelen, dan is dat maar zo.”

De meeste van de huidige bekende rugbylanden namen deel, evenals Zweden, Nederland en de Sovjet-Unie.

Het toernooi werd geleid door vier vrouwen van de Engelse rugbyclub Richmond – Deborah Griffin, Sue Dorington, Alice Cooper en Mary Forsyth – met bijna geen steun van de bestuursorganen, met teams in slaapzalen aan de Universiteit van Cardiff.

Het Sovjet-team arriveerde zonder geld omdat ze geen eigen valuta uit het communistische land mochten meenemen.

Gemeenschappen in Cardiff ondersteunden hen met truien, taarten en accommodatie, maar pas nadat de Britse belastingdienst, HMRC, Sovjetspelers verbood geld te verdienen met het verkopen van wodka en Russische poppen op straat.

De eerste test van Nieuw-Zeeland was tegen Canada in Glamorgan op 6 april, waar ze met 24-8 wonnen, voordat ze Wales met 24-6 versloegen in Lanharin op 10 april.

De halve finale was twee dagen later, op 12 april, tegen de Verenigde Staten in Cardiff, maar ze verloren met 7-0 van een sterker en fitter Amerikaans team, dat de eerste Wereldbekerwinnaar werd nadat ze Engeland met 19-6 versloeg in de finale in April. 14.

“Amerikanen spelen al een tijdje rugby”, zegt Littleworth.

“Ik herinner me alleen dat ze zo groot waren. Ze wonnen met een gemakkelijke poging.”

Nieuw-Zeeland zou pas in 1998 weer deelnemen aan het WK, wat de eerste van hun vijf wereldtitels was, omdat het toernooi van 1994 in Schotland opnieuw niet werd goedgekeurd door het wereldrugbyteam. Ze stonden nu onder de financiële paraplu van de NZRU, die hen niet stuurde, en zouden bekend worden als de Black Fern.

“We waren er kapot van, want we verloren in de halve finale in 1991 en wilden teruggaan en een punt bewijzen”, zegt Richards.

“Velen van ons hebben jarenlang niet veel gespeeld in het eerste WK. Omdat we in 94 niet gingen, denk ik dat ik daarom zo lang ben gebleven en heb gespeeld.”

Richards, 45 jaar oud, ging met pensioen na het winnen van het WK 2010 in Engeland, 19 jaar nadat ze haar eerste van de vijf WK’s had gespeeld. Ze werd in 2014 opgenomen in de World Rugby’s Hall of Fame.

De lancering van Super Rugby Aupiki deze maand toont de snelle groei van het vrouwenspel na de voortdurende steun van NZ Rugby in de afgelopen jaren.

Het ontwikkelen van spelers op semi-professionele of professionele contracten heeft geleid tot consistent succes voor de Black Ferns in de jaren zeven en vijftien op het wereldtoneel.

“Ik wou dat ik 30 jaar jonger was. Ik ben jaloers op wat meisjes nu hebben”, zegt Littleworth lachend. Ze werd fysiotherapeut nadat ze in 1996 met pensioen ging en diende voor de Black Ferns, White Ferns (cricket), Nieuw-Zeelandse Olympische en Paralympische teams .

“Maar het is geweldig om te zien dat vrouwen gerespecteerd worden vanwege hun talent in het spel. Ze zijn net zo gepassioneerd als de mannen.”

Het eerste wereldkampioenschap rugby voor dames in 1991 in Wales

Groep 1: Nieuw-Zeeland Canada, Wales

Groep 2: Frankrijk, Zweden, Japan

Groep 3: De Verenigde Staten, Nederland en de Sovjet-Unie

Groep 4: Engeland, Spanje en Italië

Nieuw-Zeeland versloeg Canada met 24-8 en Wales met 24-6 in groep 1

Halve finale: Nieuw-Zeeland 0-7 VS; Engeland 13-0 Frankrijk

laatste: Verenigde Staten 6-19 Engeland

Nieuw-Zeelandse ploeg in 1991: Jacqueline Abiata, Miriyama Baker, Shauna Ballinger, Debbie Chase, Donna Iwi, Mary Fitzgibbon, Amanda Ford, Deborah Ford, Seoga Frost, Susan Garden, Carol Hayes, Helen Littleworth (c), Anna Hopkins, Nicola Inwood, Neroli Knight, Tracy Lemon , Helen Mahon, Elsie Paytay, Geraldine Paul, Erica Riri, Anna Richards, Kristen Rudd, Kristen Ross, Nina Seo, Kim Teriyamay, Natasha Wong. Fitnesstrainer: Laurie O’Reilly.