Zwarte doppen in vrije val op de achterkant van de selector-schokken

LEES MEER – Opinie: The Black Caps maken grappen over Plunket Shield

Toen hij werd aangekondigd als een verrassende keuze voor de England Tour, steunde Black Cups-baas Gary Stead de capaciteiten van de 31-jarige en beweerde dat hij de bal een “goede traan” had gegeven. Welnu, de Engelse batsman gaf zijn bowler een “goede stoot” en sloeg hem over Trent en Headingley Bridge in bijna zes runs – goed genoeg voor de slechtste economische koers ooit door een Kiwi-speler in een testreeks.

Dit is niet de enige keuze die Stead heeft gemaakt.

Op de pikante wateren van Lourdes koos Stead ervoor om Patel voor het eerst in acht maanden terug naar de kant te halen en liet hij de Nieuw-Zeelandse voetballer van het jaar Matt Henry achter. Patel’s worp kostte tweemaal 22 ronden in de test.

Stead gaf zijn fout toe door Patel te laten vallen en Henry te kiezen voor de tweede Test. Helaas was dit spel totaal anders op een heel ander terrein. De vlakke slagbaan bij Trent Bridge was perfect voor een spinnewiel, vooral toen Nieuw-Zeeland aan het einde aan het bowlen was.

In plaats daarvan kwam Brasswell in de plaats van de geblesseerde Colin de Grandhomme en verdiende al snel 60 van de acht overs in de tweede rondes, terwijl Jonny Bairstow en Ben Stokes Engeland op briljante wijze voor de overwinning zorgden.

Een goed slagveld verwelkomde ook teams in Headingley, maar Bracewell kreeg opnieuw de voorkeur boven Patel. Bracewell nam twee testwickets op een economie van 7,3, terwijl de Engelse spinner Jack Leach vijf wickets nam in elke inning om een ​​derde Test 10-fer te claimen.

Het verschil tussen Stead en McCullum in termen van mentaliteit en tactiek zou niet duidelijker kunnen zijn, maar het zou oneerlijk zijn om de Nieuw-Zeelandse coach de schuld te geven.

De spelers waren ook meestal slecht.

De top vijf van Nieuw-Zeeland, die er op papier net zo goed uitziet als alles in de geschiedenis van het land, zelfs met de pensionering van Ross Taylor, is voor de hele serie verdwenen.

In de 26 rondes tussen hen, Tom Latham, Will Young, Ken Williamson, Devon Conway en Henry Nichols gecombineerd voor slechts drie vijftig, niet honderden, en drie eenden, een gemiddelde van 21,5 tussen hen.

Hun slechte prestatie zorgde ervoor dat de historische inspanning van Daryl Mitchell – waarvan de Nieuw-Zeelander meer dan 538 rondes had gemaakt in een reeks van drie tests – verloren ging, waardoor hij en Tom Blondel in bijna elke ronde de zijkant van een gat moesten graven. . Als ze dat niet hadden gedaan, hadden de Black Caps echt gênant kunnen zijn.

Kapitein Williamson en zijn plaatsvervanger Latham zijn de grootste zorgen.

Williamson heeft slechts vier tests gedaan sinds de finale van de World Trials en heeft in geen van deze tests 50 gefaald.

Het ESPNCricinfo-verhaal van zondag Hij benadrukte de worsteling van de Nieuw-Zeelandse aanvoerder met het omgaan met een elleboogblessure en een gebrek aan vorm, en stelde voor dat Williamson de teugels van de kant aan Tom Latham zou kunnen geven, zoals commentator Simon Dole noemde.

Maar Latham speelt ook niet goed. In feite heeft Latham nog nooit goed gespeeld tegen een van de zes beste teams. Zijn gemiddelde van 40,55 in Test Cricket is interessant als je kijkt naar zijn gemiddelden tegen de topteams – Australië (26,6), Engeland (31,3), India (32,2), Pakistan (31,2) en Zuid-Afrika (9,8). Negen van zijn twaalf test eeuwen zijn gekomen tegen Sri Lanka, Bangladesh en Zimbabwe.

Ook zijn kapitein mist vaak intuïtie. Het was Latham die Nieuw-Zeeland in januari door dat verlies naar Bangladesh leidde, en eerlijk gezegd zag hij er verloren uit en ging hij pas door met tactische zetten toen er een keerpunt kwam.

In de eerste ronde van meer dan 80 in Bangladesh, met als bezoeker 193/3, versloeg Neil Wagner de knuppel van Mominul Haque (niet uit in 9) drie keer en leek het er vrijwel zeker op dat hij het wicket zou nemen. Maar in plaats van met hem te blijven worstelen, pakte Latham de nieuwe bal en gaf hem aan de ellendige Tim Soth. Mominul scoorde 88, Bangladesh scoorde 458 met 130 en Nieuw-Zeeland verloor de test.

Wat bowlers betreft, zijn er reële zorgen over de mogelijkheid om in het offensief verder te gaan. Een jaar geleden waren Southee, Trent Boult, Kyle Jamieson en Neil Wagner het beste snelle bowlingkwartet ter wereld. Dit is niet langer het geval.

Southee is volgens zijn normen verre van kookt sinds hij het World Test Championship won en hard worstelde tegen Engeland, met slechts 9 wickets over de drie Tests met een gemiddelde van 59 en een economie van 4,3.

Hij worstelde naar antwoorden in het licht van de ongelooflijk agressieve middelmatigheid van het Engelse systeem.

Jamison liep een lastige rugblessure op, terwijl Wagner snel was en moeite had om indruk te maken in zijn enige wedstrijd van de serie in Headingley. Alleen Bolt verstevigde zijn reputatie nadat een gewelddadige periode in de eerste rondes in Leeds het Engelse klassement verscheurde.

Dus waar vanaf hier?

Volgend weekend begint een korte reeks tegen Ierland, Schotland en Nederland, voordat het team naar West-Indië en Australië trekt om meer van hetzelfde te krijgen. Dit zal voor veel spelers een goede gelegenheid zijn om zich te pleiten voor selectie in de T20 World Cup in oktober en de ODI World Cup volgend jaar.

Maar er zullen waarschijnlijk meer hobbels op de rotsachtige weg zijn, en als de huidige vorm aanhoudt, zal Stead zeker in de hot seat zitten. Hadden we maar een basbal.