TOKYO (AP) – De foto’s kunnen nog steeds schokken.
Verdoofde overlevenden marcheren onder enorme marineschepen die zijn afgezet in de hopen puin en het draaiende ijzer dat ooit een druk stadscentrum was, met schepen die kantelen als kinderspeelgoed. Rouwende overlevenden trekken door het platte puin van hun huizen. Verlaten boerderijen staan in de schaduw van de kerncentrale van Fukushima, terwijl de echo van de catastrofale ineenstorting nog steeds weerklinkt.
The Associated Press heeft deze boeiende foto’s in 2011 vastgelegd nadat een enorme muur van water een deel van de noordoostkust van Japan met de grond gelijk maakte en auto’s, huizen, kantoorgebouwen en duizenden mensen wegvaagde.
Tien jaar later documenteren AP-verslaggevers weer gemeenschappen die verscheurd zijn door wat hier de Grote Aardbeving in Oost-Japan wordt genoemd. De wens om te herbouwen op een land dat is geteisterd door duizenden jaren van rampen – vulkaanuitbarstingen, tsunami’s, aardbevingen, oorlog en hongersnood – is sterk, en er zijn gebieden waar geen spoor is van de verwoesting van 2011.
Maar deze drievoudige ramp in de Japanse Tohoku-regio – de aardbeving, tsunami en nucleaire kernsmelting – was anders dan enig ander Japan ooit had meegemaakt, en de uitdagingen om terug te keren naar wat tien jaar geleden normaal was, waren enorm. Een half miljoen mensen gedwongen hun huizen te verlaten. Tienduizenden keerden niet terug en maakten steden leeg die al moeite hadden om te voorkomen dat hun jeugd naar Tokio en andere grote steden vertrok. Stralingsproblemen blijven hangen. Inefficiëntie van de overheid, klein gekibbel en bureaucratisch gekibbel vertraagden de bouwinspanningen.
Ondanks tegenslagen en ongelijke vooruitgang is de Tohoku van 2021 een bewijs van onze collectieve wilskracht – nationaal, lokaal en persoonlijk. Kijk echter goed, en je zult zien dat zelfs de meest verbazingwekkende transformatie overblijfselen draagt van wat er in 2011 is gebeurd, de littekens van deze diepe wond in de psyche van de regio.
Deze AP-beelden van toen en nu roepen een fundamentele vraag op: hoe zou u verandering definiëren na een groot trauma?
In zekere zin is het het eenvoudigste ding ter wereld dat kan worden beschreven. Tonnen puin hier verwijderd, olietankers daar niet gevallen. Wegen die opnieuw zijn geplaveid waar eerder stapels asfalt waren gebarsten en verwrongen. De glimmende nieuwbouw verheft zich nu boven de opgeruimde vuilvlekken.
Maar de hardheid van deze fysieke verandering houdt ook een idee in van iets veel minder voor de hand liggend, iets over de mensen die op deze plaatsen wonen. Hun veerkracht, nuchterheid, verdriet, woede en hardnekkige weigering om te buigen voor krachten buiten hun macht, zowel natuurlijk als bureaucratisch.
Dat alles, en meer, is te vinden in deze krachtige scènes van voor en na, verleden en heden.
De foto’s vertellen het verhaal van de grote verandering en de mensen die deze hebben gemaakt.
‘Voorstander van internet. Student. Kwaadaardige twitteraar. Expert in amateur-tv. Hipster-vriendelijke maker.’