[OPINION] Hoe gaat DepEd de leerarmoedecrisis aanpakken?

“Het falen van MTBMLE om basisgeletterdheid bij kinderen te ontwikkelen leidde tot twee soorten reacties”

De secretaris van het ministerie van Onderwijs, Sarah Duterte, heeft geweigerd om het OVP-budget van $ 2,3 miljard te gebruiken om DepEd-programma’s te ondersteunen. In plaats daarvan wil het 100 miljard pesos toevoegen aan de oorspronkelijke toewijzing van $ 710 miljard van het ministerie van Onderwijs om binnen zes jaar onderwijsproblemen op te lossen. U hebt gesproken over de vele goede dingen die geld kan doen, maar we weten nog steeds niet wat u gaat doen aan de fundamentele en cruciale educatieve uitdaging waarvoor u verantwoordelijk bent. We weten alleen dat hoeveel geld ze ook krijgt, ze de armoede in het onderwijs niet in zes jaar kan uitroeien.

Haar vermogen om moedig een verplichting op zich te nemen die niemand haar serieus kan opleggen, is verontrustend, wat wijst op een onderschatting van de omvang van het probleem. De crisis is groter dan DepEd. Zelfs groter dan de overheid, heeft het ook steun van de particuliere sector nodig. Maar het antwoord moet een geïnformeerde beoordeling van het MTBMLE-beleid bevatten. En MTBMLE is de onbetwiste DepEd-baby, die 25 jaar geleden werd geadopteerd, in navolging van de belangenbehartiging van de 70-jarige UNESCO. Als secretaris van het Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft Br. Andrew Gonzalez, FSC (1998-2001), voormalig president van de De la Salle University en een doctoraat in de taalkunde van Berkeley, gaf de aanzet voor de transformatie van de afdeling naar een UNESCO-strategie. Zijn opvolgers bleven het beleid steunen.

MTBMLE was het antwoord van UNESCO op de uitdaging van taalkundige diversiteit die is geërfd door postkoloniale landen. In weerwil van de logica van geografie en cultuur, synthetiseerden buitenlandse koloniale heersers de politieke eenheden die na de dekolonisatie ontstonden als onafhankelijke staten zonder het bindweefsel van een gemeenschappelijke nationale taal. In India, Oost-Timor en veel landen in Afrika hebben meerdere talen binnen één land bijgedragen aan interne conflicten en burgeroorlogen.

Na de overwinning in de bevrijdingsoorlog tegen Nederland heeft Indonesië de Nederlandse taal, waarin de inheemse elite werd onderwezen, als officiële taal opgegeven. Het weigerde ook het Javaans als nationale taal te onderscheiden, ook al was het de dominante moedertaal op Java, en net als het Tagalog op de Filippijnen, de taal van politiek leiderschap. In plaats daarvan koos ze voor Bahasa Indonesia, de gangbare markttaal van Jakarta. Het heeft meer dan 50 jaar geduurd om de taal te ontwikkelen, maar Indonesië heeft de aanvankelijke handicap van taalverscheidenheid overwonnen.

De Amerikaanse focus op het bouwen van een nationaal onderwijssysteem en het promoten van het gebruik van Engels in de publieke sfeer stelde de Filippijnen in staat weerstand te ontwijken van andere taalgemeenschappen tegen een resolutie van het Gemenebest waarin Tagalog als een potentiële nationale taal werd ingesteld. Van Aparri tot Zamboanga, studenten die met verschillende moedertalen waren opgevoed, studeerden af ​​aan de universiteit – en zelfs de middelbare school tijdens de koloniale periode – met een praktische kennis van het Engels. Na de onafhankelijkheid bleef Engels de dominante taal in gedrukte en audiomedia, entertainment, zaken, bureaucratie en politiek.

In de jaren zestig ontstond echter een stille bezorgdheid onder leraren dat onderwijs de bron van de grote onevenwichtigheid was geworden. Een universitair diploma wordt al lang door Filippino’s erkend als de sleutel tot sociale en economische mobiliteit, maar toegang tot hbo-opleiding en vaardigheid in het Engels wordt steeds moeilijker voor jongeren. Na EDSA I pakte de regering het probleem aan door openbare hogescholen op te richten die betaalbaar waren voor studenten. Deze scholen hebben enige tijd nodig gehad om de kwaliteit van hun programma’s op te bouwen en zelfs nog langer om hun geloofwaardigheid bij het publiek te vestigen. Wat deze instellingen niet hebben kunnen doen, is de voortdurende erosie van de Engelse taalvaardigheid omkeren die zelfs de leidende privéscholen ervaren.

De regering overwoog periodiek het idee om het gebruik van Engels als voertaal in alle vakken op alle onderwijsniveaus af te dwingen, een idee dat het bedrijfsleven van harte toejuicht. De eerste grote politieke interventie van PBEd overtuigde de bedrijfsleiders ervan dat een dergelijke stap desastreus zou zijn. Demografische veranderingen en verschuivingen in de sociale, culturele en politieke omgeving waren elkaar versterkende factoren in de geleidelijke achteruitgang van de Engelse taal. De getijdenkrachten reageerden niet op de wetten van koningen of het Congres. Vooral wanneer het land duidelijk geen gekwalificeerde leraren Engels heeft om het plan uit te voeren.

Opgemerkt moet worden dat de transformatie van het DepEd-beleid bescheiden begon in 1997. Het ministerie van Onderwijs lanceerde, met de hulp van het Summer Institute of Languages ​​​​(SIL), het proefproject van de eerste taaloverbruggingscomponent in Luboagán, een van 10 schooldistricten in het departement Kalinga van het administratieve district Cordillera. Het bezoek van Le Boagan in 2004 bevestigde veelbelovende vooruitgang in het begrijpen van de drie talen, zoals blijkt uit de derde klas kinderen in leesoefeningen en in hun verbale antwoorden op eenvoudige vragen.

Programmabeheerders merken ook op wat leraren nu benadrukken als een sleutelfactor bij het bevorderen van het leren van kinderen: ouderbetrokkenheid bij hun onderwijs. Ouders waren niet in staat hun kinderen te helpen – en schaamden zich voor de waarheid – toen ze een taal leerden die ze niet verstonden. Maar ze waren experts in de moedertaal en waren trots op hun vermogen om hun kinderen les te geven.

In 2007 stond Kalinga bovenaan de sectie in zowel Engelse als Filippijnse leestests, en scoorde beter in het Engels dan de Filippijnse test. Het aanvankelijke succes moedigde DepEd aan om in 2009 het gebruik van de moedertaal van kinderen verplicht te stellen als een intentieverklaring van K tot en met groep 3 op alle openbare scholen. Sindsdien heeft het falen van MTBMLE om basisgeletterdheid bij kinderen te ontwikkelen echter geleid tot twee soorten reacties. Degenen die vanaf het begin sceptisch waren over de aanpak, beweren dat achteraf hun 20-20-visie bewijst; Ze wisten al die tijd dat politiek onverstandig was. Anderen, die de MTBMLE-logica meer accepteren, vragen zich af op welk punt het programma is afgedwaald.

Was het Congres op zijn hoede om de MTBMLE-dekking uit te breiden naar privéscholen en tegelijkertijd een moeilijke overgang van K10-12 te eisen? Waarschijnlijk. Deze kwestie zou de prioriteit moeten zijn van de EDCOM II die door de conferentie zal worden gehouden. – Rappler.com

Edelberto de Jesus is een Senior Research Fellow aan het Ateneo College of Government.