In januari tekende Arsenal Stena Plaxtenius. Het was natuurlijk een geweldige ondertekening, maar het riep twee belangrijke vragen op.
Ten eerste, zouden zij en Viv Miedima samen in hetzelfde team kunnen spelen?
Ten tweede, betekent dat dat Midema de zomer uit was?
Het antwoord op de eerste vraag was ja – Plastenius leidde de lijn en werd meer midema dan nr. 10, waarbij hij de bal met de voet ontving.
Het antwoord op de tweede vraag was ontkennend – Midema tekende een verlenging van haar contract bij Arsenal, misschien gedeeltelijk, omdat ze eigenlijk genoot van haar nieuwe rol.
Dit alles leek hier relevant te zijn, in een confrontatie tussen Blacksteinius in Zweden en Nederland bij Midema.
Blackstenius was niet fit genoeg om aan deze wedstrijd te beginnen, maar dat maakte het voor de Zweedse coach Peter Gehardsson wat makkelijker. Hij heeft het afgelopen jaar zowel vier achterin als drie achterin gebruikt, maar het probleem met het laatste systeem is wie moet worden weggelaten. U kunt Fridolino Rulfo niet zomaar verwijderen. Kosovo Asllani is een van de favorieten van Gehardsson. Lena Hurtig verdient ook een plekje. En Blacksteinius biedt natuurlijk doelpunten. “Het is hypothetisch”, zei hij, toen hem werd gevraagd of hij hetzelfde systeem zou spelen als Blackstein klaar was geweest om 90 minuten te spelen. “Maar het zou anders zijn geweest als elke speler beschikbaar was geweest.”
Maar zonder Blacksteinius zou Gihardson niet het dilemma hebben gehad over wie hem zou laten gaan. Hij speelde de andere drie en gebruikte een 3-4-3, waarbij Hannah Glass en Jonah Anderson hoog in de vleugels duwden. Hurtig leidde de lijn, zorgde niet voor veel snelheid in de rug – Rulfo verwierp tweemaal de kans om de bal door de verdediging te gaan en Hortig dacht niet aan een race te voet te winnen – maar het was een grote dreiging vanuit de lucht.
Zoals de Nederlandse coach Mark Parsons later toegaf, verraste de Zweedse ploeg het Nederlands elftal. “We waren er zeker van dat ze zouden spelen zoals ze deden” [in a recent friendly win] tegen Brazilië.
Hoewel Zweden niet altijd in staat is geweest om de voorste drie te combineren, was het soms een van die klassieke spellen waarbij de achterste spelers de progressie van de tegenstander gewoon niet aankonden om de voorste vijf te vormen. Dat bleek in de openingswedstrijd voor Zweden. Rechtsback duwde Glass naar voren en trok Dominic Jansen het veld op. Aslani, binnen het rechterkanaal, versloeg Aniek Nouwen en speelde vervolgens een lage bal over het strafschopgebied. Ze mikte misschien niet op linksback Anderson, alleen aan de verre paal, maar ze had nooit enige controle om de bal in het net te leiden. Leerboek dingen.
Nederland heeft daarentegen geen kansen gecreëerd. Terwijl Midema de linie bereikte, verdiepte ze zich steeds meer – zoals Parsons later uitlegde, omdat de Zweedse verdediging eerder zat dan achtervolgd, Het was de ruimte tussen de regels, niet tussen de regels. In de eerste helft raakte de bal meer dan de drie aanvallende middenvelders in het 4-2-3-1-duel van Parsons. Maar het probleem was dat toen ik dieper kwam, niemand in de tegenovergestelde richting rende.
En dus veranderde Parsons tijdens de rust de zaken. Hij zette Jill Roard, die in de eerste helft iets geïsoleerd op rechts stond, en Daniel van de Donk, de nummer 10, om. “We wilden Jill dichter bij het strafschopgebied brengen”, zei hij. Rurd blonk uit sinds haar verhuizing naar Wolfsburg door in te breken in het strafschopgebied – iets wat ze sporadisch deed bij Arsenal, waar ze tegen Miedema speelde.
In de tweede helft was Nederland flexibeler. Midema ging steeds dieper, maar Rhodes rende van haar weg. Het doelpunt, hoewel een beetje zwak en een beetje geluk, toonde het goed – Miedema versnelde de aanval met een prachtige bocht langs Amanda Eilstadt, terwijl Rörd op het juiste moment op de juiste plaats was om de rebound te maken. klus geklaard.
Bij 1-1 hadden beide teams genoegen kunnen nemen met een gelijkspel. Maar dat deden ze niet – ze brachten allebei een extra aanvaller in de vroege stadia bij het jagen op de overwinning. En op de een of andere manier deden beide partijen hetzelfde – ze brachten Blackstenius binnen.
Zweden deed het letterlijk, met een drievoudige wissel betekende het meer dan een 4-2-3-1. Blacksteinius rende meteen twee keer terug en introduceerde een nieuwe dimensie in de aanval van Zweden.
Nederland deed het figuurlijk. Ook Parsons schakelde over naar een 4-2-3-1, met een snelle Lineth Beerensteyn voorin. Wat dit natuurlijk betekent, is dat Miedema in de rol zou kunnen vallen die ze gewend is bij Arsenal, als nummer 10, de rol die Plastenius’ aanwezigheid haar op clubniveau heeft laten spelen.
“Ik heb in de eerste helft veel gelopen”, legde ze na afloop uit. “Ik moest diep gaan om de bal te krijgen, zelf veel gaan. Maar met Lyneth en Feckley (Belova, rechts) achterop, weet ik dat ik er diep in kan gaan en kansen kan creëren. Maar ik kan beide. En Ik zal doen wat Mark me zegt te doen.”
Er waren die avond geen winnaars. Maar Zweden en Nederland waren hier indrukwekkend: niet per se door hun technische of fysieke vaardigheden, maar door hun aanpassingsvermogen, veelzijdigheid en presentatie van hun tactische opties. De eerste ronde van groep C eindigt met één punt voor alle vier de teams, maar het lijdt geen twijfel dat beide teams verslagen moeten worden.
(Foto: Alex Livesey – UEFA/UEFA via Getty Images)
“Denker. Liefhebber van eten. Woedend bescheiden musicaholic. Levenslange ontdekkingsreiziger. Twitter-liefhebber. Professionele student.”