Zwakte in het gezondheidszorgsysteem – de zustersteden

De Olympische Spelen zijn voorbij, maar de herinneringen en beelden van atleten die hun best doen om eer te behalen voor hun thuisland blijven. We hebben gezien dat concurrenten verschillende stijlen polsstokhoogspringen, discuswerpen of gewoon uit het peloton brachten in afstands- en BMX-races.

We hebben echter nog nooit een atleet gezien die zich klaarmaakte om een ​​rugzak vol stenen te dragen voordat hij de oproep voor “afspraak” aankondigde – wat de Verenigde Staten vanaf het begin hebben gedaan als een wereldwijde economische concurrent door vast te houden aan een gezondheidszorgsysteem dat zo inefficiënt is als ook onrechtvaardig. In algemene termen betekent dit verspilling en onrecht.

Dichter Robert Burns betoogde dat “onszelf zien zoals anderen ons zien” een geschenk is. Het is moeilijk om als individu te doen en misschien onmogelijk voor de 331 miljoen mensen als geheel. De eerste stap, onszelf simpelweg vergelijken met anderen, is echter een geweldige eerste stap.

Al tientallen jaren geven hogescholen cursussen in ‘vergelijkende economische systemen’. Maar toen stortten de communistische regimes in elkaar en veel economen waren het erover eens dat deze cycli tijdverspilling waren omdat de Amerikaanse benadering nu dominant was.

Gelukkig hebben sommige instellingen nog steeds nuttige systeem-per-systeem vergelijkende studies voor sectoren zoals de gezondheidszorg. Het Commonwealth Fund, een liefdadigheidsinstelling uit New York, is zo’n organisatie en is onlangs gelanceerd.”Spiegel, spiegel 2021 – weerspiegelt slecht: Amerikaanse gezondheidszorg in vergelijking met andere hoge-inkomenslanden. “

Het rapport vergelijkt de prestaties van het gezondheidssysteem in vijf categorieën in 11 verschillende geïndustrialiseerde landen met een hoog inkomen en vergelijkt dit met uitgaven. Dergelijke vergelijkingen zijn niet nieuw en de conclusie dat we de controle kwijt zijn in termen van hoge kosten en lage prestaties zou niemand verbazen die bekend is met het probleem.

Sceptici, die alles wat elders wordt gedaan vergelijken met de Verenigde Staten, zullen beweren dat prestatiemetingen in sommige sectoren, zoals de gezondheidszorg, inherent zelfbetrokken zijn bij het selecteren, meten en wegen van indicatoren. Dit is correct. Het eenvoudigste is dus om zelf een rapport van 41 pagina’s te lezen. U kunt het pdf-bestand downloaden via de bovenstaande link.

De in het onderzoek vergeleken landen zijn onder meer de Verenigde Staten, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland, evenals Frankrijk, Duitsland, Zweden, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland en Noorwegen. Europese landen, met uitzondering van de laatste drie, zijn lid van de Europese Unie. Merk op dat noch Japan, noch zuidelijke EU-landen zoals Italië, Spanje of Portugal of een van de nieuwere communistische EU-leden zoals Polen of Hongarije zijn opgenomen. Het onderzoek is dan ook afkomstig uit landen met politieke culturen in Noordwest-Europa.

Een groot deel van het debat in onze natie in de afgelopen twee decennia ging over het aanpakken van grieven in de toegang tot zorg. De Affordable Care Act van president Barack Obama concentreerde zich op deze zaken door verzekeringsswaps, premiesubsidies voor mensen met een laag inkomen in te voeren en Medicaid uit te breiden. Voor velen is het verbeterd, maar de problemen blijven bestaan. We doen het nog steeds minder goed dan landen met vergelijkbare inkomens.

Dan zijn er nog de kosten. Onze uitgaven aan gezondheidszorg bedragen ongeveer 17% van de waarde van de totale output van goederen en diensten, oftewel het BBP. Het vergelijkende gemiddelde voor de andere 10 landen in dit onderzoek is iets minder dan 11 procent. Omdat het BBP per hoofd van de bevolking over het algemeen hoger is dan de andere, is de variantie in de absolute geldwaarde van de gezondheidsuitgaven hier groter dan in delen van het BBP. Maar hier komt men in de vraag welke wisselkoersen we moeten gebruiken bij dergelijke vergelijkingen tussen de dollar en de euro of de frank, dus laat het over aan het fundamentele feit dat we meer uitgeven in termen van geld en een groter deel van de productie.

Het is echter nuttig om te kijken wat het verschil in BBP van 6 procentpunten betekent voor ons land. Dit jaar is de productie ongeveer $ 20,9 biljoen. Zes procent daarvan is $ 1,25 biljoen. Dit brengt ons terug naar de analogie van een Olympiër die ervoor kiest om stenen te laden voor een evenement: zelfs als we de prestaties van ons gezondheidssysteem helemaal niet zouden verbeteren, als we de kosten konden verlagen tot het gemiddelde van andere bestudeerde staten, zouden we $ 1,25 biljoen die voor andere behoeften kan worden gebruikt. Dat is meer dan we uitgeven aan sociale zekerheid. Het is bijna het dubbele van wat er wordt uitgegeven aan het ministerie van Defensie.

Met de 2020 Census-cijfers van 331 miljoen Amerikanen, nadert het 6-puntsverschil $ 3.800 per hoofd van de bevolking in ons land. Bullwinkle Moose noemde dit ‘antihistaminicum geld, het is niet iets om in te niezen’. Het heeft het effect van een belasting die op elk gezin wordt geheven, men is het in geen ander vergelijkbaar gezin verschuldigd.

Het helpt ook dat Canadezen, onze buren in het noorden die een vergelijkbare economie en politieke cultuur hebben, slechts iets beter scoren dan wij op de prestatiemetingen van het onderzoek, tiende in het algemeen en tiende in twee van de vijf subcategorieën van de schalen. Maar dat doen ze tegen 6 procent minder dan het BBP.

Wanneer men dit soort kwesties aan de orde stelt, zal men ongetwijfeld horen dat ons land meer baanbrekende technologieën en procedures heeft. Verder is er de kwestie van vergelijkende wachttijden voor operaties in Canada en het VK, wat gedeeltelijk tot uiting komt in de rubriek ‘proces van zorg’ van het onderzoek, waar we op de tweede plaats komen, terwijl Frankrijk, Duitsland en Zweden eronder komen.

Ja, we hebben een zeer geavanceerde geneeskunde, maar ons voordeel is niet zo groot als we denken. Ja, ook andere landen hebben ernstige problemen. Maar veel van onze meningen over gezondheidszorg in andere landen zijn gebaseerd op mythen en fictie, niet op de werkelijkheid.

Het complexe probleem, zelfs als we accepteren dat het niet goed gaat met ons land, is hoe we het kunnen veranderen. Een “enkele betaler” noemen (met andere woorden, de overheid betaalt) omdat een soort wondermiddel zinloos is als we al individuen en instellingen hebben die erg duur zijn en veel te verliezen hebben van de verandering die al is doorgevoerd; Dit is hetzelfde als roepen om “wapenbeheersing” terwijl er 400 miljoen wapens in particuliere handen zijn. Je kunt de hachelijke situatie waarin we ons decennia lang hebben geduwd gewoon niet ongedaan maken.

Het is echter een noodzakelijke eerste stap om onszelf in een vergelijkende context te zien. Het bestuderen van het Gemenebest is misschien niet vlekkeloos, maar het is een uitstekend startpunt voor geïnteresseerde burgers.