Zal de tijdwaarneming in het voetbal voor altijd veranderen?

Het WK in Qatar zal herinnerd worden als het toernooi waarin Lionel Messi eindelijk de trofee in handen kreeg – maar de hoeveelheid blessuretijd in wedstrijden was ook een van de grootste gespreksonderwerpen.

Het toernooi heeft een aantal van de langste wedstrijden ooit op een WK opgeleverd nadat de FIFA haar vierde officials had opgedragen om de verloren tijd bij te houden, en we zouden op het punt kunnen staan ​​om deze trend vanaf volgend seizoen naar alle grote binnenlandse toernooien te zien overslaan.

In januari kwam de International Football Association Board (IFAB) bijeen in Londen. De IFAB houdt toezicht op de regels van het spel en hoe het wordt beheerd, en hun wens is om “eerlijkere voorwaarden te creëren voor beide teams in termen van de hoeveelheid beschikbare tijd in een wedstrijd”.

Een wijziging van richtlijnen – in plaats van wetten – met betrekking tot de daadwerkelijke speeltijd zal naar verwachting worden goedgekeurd op de jaarlijkse algemene vergadering van de International Football Association Board op zaterdag. Maar kan het de toekomst van het voetbal voor altijd veranderen?

Ondanks dat het een sport van 90 minuten is, is de hoeveelheid voetbal die in een wedstrijd wordt gespeeld ruim onder de 90 minuten. Downtime werd geïntroduceerd in 1891 om scheidsrechters in staat te stellen meer tijd toe te voegen om de ongebruikelijke spelonderbrekingen te compenseren.

Oorspronkelijk waren dit voor langdurige stakingen door blessures, maar de laatste jaren is er bij extra tijd rekening gehouden met meerdere wissels, VAR-controles, langdurig feestvieren en opzettelijk tijdverspilling.

Maar er zijn nog twee problemen: alleen de scheidsrechter weet wanneer de wedstrijd zal eindigen en wedstrijden hebben een verschillende tijdsduur voor de bal.

Om dit tegen te gaan, hebben een aantal opmerkelijke figuren – waaronder de Nederlandse legende Marco van Basten, voormalig Premier League-scheidsrechter Mark Clattenburg en voormalig Arsenal-baas David Dean – voorgesteld dat voetbal een sport van 60 minuten wordt, waarbij de klok elke keer stopt. buiten spelen.

Dit kan erop duiden dat er minder gevoetbald zal worden, maar bij veel wedstrijden is de bal minder dan 60 minuten in het spel. De speeltijd op het WK 2018 in Rusland was net tussen de 52 en 58 minuten.

De stopwatch is zo’n drastische verandering dat het onwaarschijnlijk is dat deze in de nabije toekomst zal worden ingevoerd, maar het WK 2022 in Qatar heeft manieren geboden om meer speeltijd toe te staan. Aan het einde van elke run worden er meer toegevoegd.

De eerste ronde van groepswedstrijden zag gemiddeld 11 minuten en acht seconden extra tijd – vier minuten in de eerste helft en zeven minuten in de tweede. Deze aantallen, hoewel ze een kleine steekproefomvang bevatten, namen langzaam af naarmate het toernooi vorderde:

Alle bovenstaande tijden zijn hoger dan in eerdere toernooien, en het is niet verwonderlijk dat de langste geregistreerde wedstrijden – exclusief verlengingen – werden gespeeld in het WK 2022:

Het extreme geval van de wedstrijd van Engeland tegen Iran – als gevolg van een ernstige blessureonderbreking – zag de tijd met 30% toenemen. Maar hoeveel van die extra tijd werd eigenlijk gebruikt om te spelen en hoeveel meer werd verspild?

Vaak beschreven als een vrij stromende sport, is voetbal grotendeels een intermitterende competitie. Dit blijkt uit het aantal herstarts tijdens verlengingen.

De wedstrijd tussen Engeland en Iran zag minstens 10 minuten extra tijd. Gedurende de eerste 9:04 hiervan was de bal gemiddeld 42 seconden per keer in het spel, waarbij het spel negen keer werd onderbroken. Toen, met nog 56 seconden te gaan, werd een penalty toegekend na een VAR-stop met 3:26 over.

De scheidsrechter was van mening dat er onvoldoende tijd was om de wedstrijd te hervatten nadat Iran scoorde en fulltime won. Moeten de resterende 56 seconden worden toegestaan? Wat als het een wedstrijd met één doelpunt was? Moet de scheidsrechter beslissen wanneer te callen?

Soortgelijke problemen overschaduwden het einde van de wedstrijd tussen Zuid-Korea en Ghana. Zuid-Korea drong aan op de gelijkmaker binnen 10 minuten aan het einde van de tweede helft.

Tijdens de verlenging waren er andere stops om een ​​blessure te vervangen en te behandelen. De pauze is getimed op 1:42, wat betekent dat er minimaal 11:42 wordt gespeeld. Echter, om 10:52 blies Anthony Taylor het laatste fluitsignaal – net toen Zuid-Korea zich voorbereidde op het nemen van een hoekschop.

Zuid-Korea was woedend en manager Paulo Bento kreeg een rode kaart. Wat is er gebeurd met de extra 102 seconden? Desondanks slaagde Zuid-Korea erin om uit hun groep te ontsnappen en scoorde het winnende doelpunt in extra tijd in hun laatste wedstrijd.

Dus hoewel er veel tijd aan werd toegevoegd, werd slechts ongeveer 50% besteed aan voetballen.

Wat gebeurde er tijdens die extra minuten toen de bal in het spel was?

Late doelpunten zorgen altijd voor een opwindende impact en in Qatar 2022 was dat niet anders. Tijdens vorige WK’s was de verlenging in de tweede helft over het algemeen minder dan zes minuten, dus wat gebeurde er in wedstrijden die die limiet overschreden in 2022?

Zes goals werden laat gescoord – twee veroordeelden Wales tot een nederlaag tegen Iran, één stelde Tunesië in staat Frankrijk te verslaan en één stuurde Nederland naar extra tijd tegen Argentinië.

Kijkend naar de toekomst, wat betekent dit voor het binnenlandse voetbal? De Premier League heeft de afgelopen tien jaar een langzame afname van de speeltijd gezien, dus de argumenten voor meer extra tijd zijn sterk.

Hoewel het geen echt wetenschappelijke beoordeling is, zouden de zes doelpunten en 15 kaarten die tijdens de verlengde minuten extra tijd in 64 WK-wedstrijden werden toegekend, gelijk zijn aan de 35 doelpunten en 89 kaarten die tijdens een seizoen Premier League-voetbal werden toegekend.

Dat zou neerkomen op ongeveer één doelpunt meer per week, wat de teams aan beide uiteinden van de tafel drastisch zou kunnen beïnvloeden in een sport met steeds betere marges. Fergie’s tijd is misschien wel belangrijker dan ooit.