Het was deze week onmogelijk om vluchten van Tokio naar Peking te vinden – de dichtstbijzijnde beschikbare vlucht was naar Kunming, ten zuiden van de provincie Yunnan, ongeveer 2600 km verderop. Daar zal ik 21 dagen in quarantaine doorbrengen en tot die tijd is er geen garantie dat ik de Chinese hoofdstad mag betreden.
Sinds half december is het gemiddelde dagelijkse aantal gevallen in China gestegen van dubbele cijfers naar meer dan 20.000. Volgens berekeningen van CNN zijn ten minste 27 steden in het hele land volledig of gedeeltelijk afgesloten, met gevolgen voor ongeveer 180 miljoen mensen.
Er zijn strengere maatregelen van kracht in Shanghai, de financiële krachtpatser van het land, waar veel van de 25 miljoen inwoners al meer dan een maand in quarantaine zijn in hun appartementencomplexen, wat een verontwaardiging heeft veroorzaakt die het zwaar gecensureerde internet van China heeft overspoeld.
Het aantal gevallen in Peking blijft laag in vergelijking met Shanghai – er werden vrijdag 34 nieuwe gevallen gemeld in de hoofdstad, wat het totaal aantal gevallen tijdens deze uitbraak op 228 brengt.
Maar China neemt geen enkel risico omdat het de verspreiding van het virus binnen zijn politieke centrum wil stoppen.
reizen naar china
Mijn reis naar China deze week was nog zwaarder dan toen ik in februari naar Peking reisde voor de Olympische Winterspelen, die werden gehouden als onderdeel van ’s werelds zwaarste tegenmaatregelen tegen Covid. Vervolgens werden functionarissen, de media en atleten gescheiden van het Chinese publiek door een uitgebreid netwerk van fysieke barrières, quarantaineperiodes en regelmatige Covid-tests.
Nu, om China binnen te komen, moest ik drie negatieve PCR-tests indienen van door de overheid goedgekeurde klinieken, zeven dagen voor vertrek, en daarna nog twee tests doen binnen 48 uur na de vlucht.
In het vliegtuig droegen alle stewardessen hazmat-pakken, net als het personeel op de luchthaven van Kunming. Bij de landing werden alle passagiers op mijn vlucht onmiddellijk doorverwezen om nog een Covid-test, een neus- en keeluitstrijkje te ondergaan.
De meeste passagiers op mijn vlucht leken Chinese paspoorten te hebben.
Buitenlanders kunnen slechts in zeer beperkte omstandigheden binnenkomen en het is buitengewoon moeilijk voor Amerikaanse journalisten om een inreisvisum voor China te krijgen vanwege de verslechtering van de betrekkingen tussen de VS en China. De twee landen kwamen overeen om de visumbeperkingen voor andere journalisten te versoepelen na een ontmoeting tussen de Amerikaanse president Joe Biden en de Chinese leider Xi Jinping afgelopen november. Ik heb mijn visum eerder dit jaar gekregen na verschillende sollicitatierondes.
Maar toch, toen ik mijn Amerikaanse paspoort inleverde, besteedde de immigratiebeambte enkele minuten aan het omslaan van de pagina’s en belde toen een groep arbeiders met “politie” geschreven op hun gevaarlijke pakken. Het lijkt erop dat ik de enige van de reis was die opzij werd gezet.
Ze namen me mee naar een privékamer voor ondervraging, en na een langdurig politieverhoor over mijn professionele en persoonlijke leven, mocht ik doorgaan met immigratie en douane.
Na het opruimen van de immigratie had ik een praatje met de man die naast me stond terwijl we wachtten om op de bus naar het quarantainehotel te stappen. Hij komt uit Shanghai, maar woont al 30 jaar in Japan. Hij is niet teruggekeerd naar China sinds de epidemie begon, maar besloot uiteindelijk dat een quarantaine van 21 dagen om het land binnen te komen de moeite waard was om zijn bejaarde moeder in Shanghai te bezoeken. De stad is nu onder een Covid-lockdown van een week, dus zijn enige optie was om naar Yunnan te reizen en te wachten tot de situatie verbeterde.
De Chinese Nationale Gezondheidscommissie zei vrijdag dat het “nul-COVID-19-beleid” voorlopige resultaten heeft opgeleverd in Shanghai en dat de situatie in het hele land een neerwaartse trend vertoont.
21 dagen in hotelquarantaine
Er was geen enkele lege stoel in de bus en onze bagage stond opgestapeld in de gangpaden. Vanuit het busraam zag ik Kunming, een stad van 6,6 miljoen inwoners, ’s nachts voorbij trekken – felle lichten verlichtten gebouwen en snelwegen.
Na twee tot drie uur rijden komen we aan op ons quarantaineterrein: het Hot Spring Hotel is omgebouwd tot quarantainevoorziening. Werknemers in beschermende pakken brachten me naar mijn kamer.
De volgende ochtend realiseerde ik me dat mijn kamer een adembenemend uitzicht had op Kunming – een uitgestrektheid van groene bomen en bergen verspreid aan de horizon. Kunming is de hoofdstad van de provincie Yunnan, een populaire toeristische bestemming, beroemd om zijn prachtige natuurlijke landschappen en theeproductiegebieden.
Er is een balkon, maar ik kan niet naar buiten. Maar ik ben dankbaar voor het zicht en, belangrijker nog, de mogelijkheid om het raam te openen voor frisse lucht – in een of andere verboden quarantainevoorziening.
Ik kan mijn deur niet openen, behalve voor medische onderzoeken en het ophalen van eten. Ik krijg twee temperatuurcontroles per dag en regelmatig Covid-testen, soms twee keer per dag.
Er is geen voedselbezorging toegestaan, maar ontbijt, lunch en diner zijn inbegrepen in de quarantainetoeslag, die varieert afhankelijk van naar welk hotel je gaat – geen keuze waar je heen gaat.
Maaltijden komen in plastic verpakkingen, die drie keer per dag op een stoel buiten de deur worden geplaatst – meestal rijst, soep, vlees en gebakken groenten. Vul de maaltijden aan met de snacks die ik meebracht uit Tokyo, nadat ik hoorde over het slechte eten in de quarantainehotels. Gelukkig vind ik eten niet erg in mijn eentje.
In mijn kamer is er geen koelkast, magnetron of wasservice. Er wordt slechts één handdoek verdeeld over de 21 dagen. Ik pak mijn yogamat, springtouw en gewichten in om te oefenen. Ondanks het warme weer – rond de 85 graden Fahrenheit (30 graden Celsius) – zal het hotel de airconditioning niet inschakelen vanwege zorgen over de overdracht van het Covid-virus.
Ervan uitgaande dat ik doorga met de negatieve test, kan ik nog steeds niet in Peking komen. Als de hele hoofdstad gesloten is, worden waarschijnlijk alle vluchten geannuleerd.
Zelfs vóór de laatste uitbraak moesten aankomsten uit delen van China die als “hoog risico” werden beschouwd, nog 14 dagen in quarantaine door de regering in Peking doorbrengen. Gelukkig is Jonah op dit moment niet een van hen. Binnenlandse reizigers die aankomen vanaf bestemmingen met een laag risico, moeten ten minste zeven dagen thuis blijven voor gezondheidsmonitoring.
De Chinese autoriteiten hebben hun zero-covid-beleid verdubbeld, met het argument dat het het land in staat heeft gesteld een explosie van sterfgevallen in andere delen van de wereld te voorkomen en tijd zal winnen om kwetsbare groepen zoals ouderen en kinderen te vaccineren.
“Als we de controlemaatregelen voor Covid kwijtraken, zal een groot aantal mensen besmet raken met veel kritieke patiënten en sterfgevallen, waardoor het medische systeem overweldigd raakt”, zei plaatsvervangend directeur van de National Health Commission Li Bin vrijdag.
Maar critici zeggen dat politiek meer over politiek gaat dan over wetenschap.
President Xi heeft zijn persoonlijke stempel gedrukt op ‘nul-Covid’ en functionarissen hebben het lage sterftecijfer vaak gebruikt om te beweren dat het Chinese systeem superieur is aan het Westen, aangezien de beperkingen zijn versoepeld om de stijgende vaccinatiegraad te weerspiegelen.
Maar in China is er geen teken van verandering en worden mensen moe.
In het derde jaar van de epidemie weigert China nog steeds te leven met Covid. Geen enkel probleem wordt getolereerd, ongeacht de kosten.
‘Voorstander van internet. Student. Kwaadaardige twitteraar. Expert in amateur-tv. Hipster-vriendelijke maker.’