Op sommige maanloze nachten beginnen uitgestrekte delen van de noordwestelijke Indische Oceaan en de zeeën rond Indonesië te gloeien. Honderden matrozen waren getuige van deze gebeurtenis, maar slechts één onderzoeksschip kwam toevallig dit vitale fenomeen tegen, bekend als de Sailors of the Milky Way. Dankzij dit vat toonden de monsters aan dat de lichtbron een bacterie heet in Harvey, die microalgen, Phaocystis genaamd, koloniseerde. Maar dit was Terug in 1988En onderzoekers zijn nog steeds op de juiste plaats en tijd om een van deze gebeurtenissen opnieuw te zien.
Zowel bacteriën als algen komen veel voor in die wateren, dus het is niet duidelijk wat deze zeldzame gebeurtenissen veroorzaakt. Om te helpen begrijpen waarom melkachtige zeeën zich vormen, worden onderzoekers veel beter in het spotten van deze gebieden met bioluminescentie vanuit de lucht. Met behulp van satellieten, Stephen Miller, A hoogleraar atmosferische wetenschappenwerden zowel foto’s als ooggetuigenverslagen van de Melkweg verzameld voor Bijna 20 jaar. Dankzij verbeteringen in beeldvormingsmogelijkheden in de afgelopen decennia heeft Miller een bestand gepubliceerd compilatie van vorig jaar van mogelijke melkzeeën in het tijdsbestek van 2012 tot 2021, inclusief een evenement ten zuiden van Java, Indonesië, in de zomer van 2019.
Maar deze satellietwaarnemingen missen oppervlaktebevestiging – dat wil zeggen, zelfs de bemanning van het jacht Ganesha Ze namen contact op met Miller via hun verslag uit de eerste hand over wat ze hadden meegemaakt tijdens hun overzeese reis rond Java in augustus, dat onlangs werd gepubliceerd in PNAS. Ooggetuigenverslagen – samen met de eerste beelden van een Melkachtige Zee – laten zien dat deze satellieten inderdaad een krachtig hulpmiddel zijn om deze gebeurtenissen te detecteren.
hemel ogen
Hoewel melkachtige zeeën enorm kunnen zijn – meer dan 100.000 vierkante kilometer in 2019 – is de intensiteit van deze bioluminescentie nog steeds relatief zwak. Ter vergelijking: het bekende zeeafval van marien plankton (dinoflagellaten) is 10 keer sterker – en zelfs dit kan moeilijk te detecteren zijn.
Om de Melkachtige Zeeën per satelliet vast te leggen, moesten onderzoekers zoals Miller en zijn medewerkers wachten tot de Day/Light Band werd geïnstalleerd op de nieuwste generatie omgevingssatellieten van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). Dit beeldapparaat is gevoelig genoeg om licht op te vangen dat 10.000 keer zwakker is dan gereflecteerd maanlicht en ongeveer een miljard keer zwakker dan gereflecteerd zonlicht. De Day/Light Bands zijn geïnstalleerd op twee satellieten: het Suomi National Polar-Orbating Partnership (gelanceerd in 2011) en de Polar Satellite System Series (gelanceerd in 2017).
Dankzij deze satellieten kon Miller 10 jaar aan satellietgegevens doorzoeken en tussen 2012 en 2021 12 vermoedelijke zeevarenden vinden. Uit deze gegevens bleek dat gebeurtenissen weken kunnen duren en dat ze vaak samenvallen met regionale moessons en algen. Bloeit door opstijgend voedselrijk water.
“Hoewel de Melkzeeën een verbazingwekkend visueel fenomeen zijn met een interessant historisch verhaal gekoppeld aan mariene folklore, denk ik dat we in het moderne tijdperk erg geïnteresseerd zijn in het begrijpen hoe en waarom deze enorme uitdrukking van onze biosfeer, gekoppeld aan primaire productie (de basis van de mariene voedselketen), “schreef hij. Miller in een e-mail aan Ars Technica. “Ik zou dit willen vertalen naar een beter bewustzijn van de atmosfeer/oceaan/biosfeer-koppeling in het klimaatsysteem van de aarde, zodat we kunnen beginnen te begrijpen hoe essentiële componenten van het ecosysteem van onze planeet reageren in een veranderend klimaat.”
Maar alle waarnemingen van Miller kwamen van meer dan 800 km in de lucht – totdat hij hoorde van… Ganesha bemanning.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”