Het boek, dat meer dan 950 pagina’s lang is, kan een moeilijke taak zijn voor regelmatige lezers. Maar dankzij een driejarige inspanning van professor Kwah en zijn co-auteurs – mede-NTU-onderzoekers Luk Nursultan Yuldashov en Zach Lee – zijn ze rijkelijk gevuld met verhalen over een man die de meeste Singaporezen alleen kennen door zijn werk voor de overheid.
De auteurs doorzochten de archieven en spraken met (oud-)politici, hoge ambtenaren en de familie van Dr. Winsimius. Sir Peter Winsimius, zoon van Dr. Winsimius en gepensioneerd Nederlands politicus, zorgde voor foto’s en oud familiemateriaal.
Het boek is niet in chronologische volgorde geschreven. Eoldashov, 28, zegt dat de auteurs de lezer geen verhaal wilden opdringen. In plaats daarvan kozen ze voor een “mozaïek” -formaat dat bestaat uit een autobiografie, deelanalyse en deelherinneringen.
Een van de memoires van zijn kleinzoon, Robert Aelts Africk, beschrijft bijvoorbeeld hoe “Albert zijn pak en stropdas altijd nauwgezet droeg, zelfs als hij van pannenkoeken genoot.”
Terwijl je in de jaren zestig van een economisch adviseur zou verwachten dat hij koste wat kost groei nastreeft, toonde Dr. Winsimius een milieu- en sociaal bewustzijn dat zijn tijd ver vooruit was.
In 1967 greep hij in om te voorkomen dat Pulau Blakang Mati een petrochemisch complex zou worden, en vloog persoonlijk naar New York om aan de raad van bestuur van de oliegigant Esso uit te leggen waarom ze in plaats daarvan naar Jurong moesten gaan.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”