Zijn er, met uitzondering van Brazilië, meer kleuren synoniem aan het WK dan die van Nederland en Argentinië? De gevoelens die worden opgeroepen zijn natuurlijk ieders persoonlijke gevoelens, maar ik denk het niet.
De kwartfinale in Frankrijk ’98 was voor mij een van de laatste echt beroemde WK-wedstrijden. Een dergelijk gevoel wordt beïnvloed door de opvatting dat, in tegenstelling tot de niet-glamoureuze en bepalende gerechten van bijna elk toernooi sindsdien, het magnifieke Stade Velodrome van Marseille onmiddellijk herkenbaar is.
De landelijke stadions zien er van buiten misschien geweldig uit, maar voor de tv-kijker vond in ieder geval elke wedstrijd plaats op dezelfde centrale locatie.
De kwartfinale Nederland-Argentinië in 1998 was een van de laatste beroemde WK-wedstrijden
Het laatste verbluffende doelpunt van Dennis Bergkamp bezegelde de gelijke stand toen Oranje uiteindelijk op voorsprong kwam
De beste World Cups gingen altijd over de eigenzinnigheid van een plek – de schaduwen, de graspatronen, de differentiatie in architectuur, de camerahoek en de kleur van de stoelen.
Denk aan Azteca Stadium, San Siro en de Giants. Denk aan de Velodrome. En die zonnige zaterdagavond in 1998 was een zintuiglijke overdaad aan lawaai, kleur en entertainment.
Ik zou terug kunnen gaan naar 20 jaar geleden en de WK-finale van 1978 tussen dezelfde landen. Deze wedstrijd heeft me altijd gefascineerd. Het was mijn tijd ver vooruit, letterlijk, maar om alle bovengenoemde redenen voldeed het aan alle eisen.
Tijdens een reis door Zuid-Amerika een paar jaar geleden nam ik mijn vrouw mee naar El Monumental, de thuisbasis van de River Plate en gastheer van de finale, die Argentinië met 3-1 won. (Opmerking: mijn vrouw is niet kieskeurig over voetbal, en tijdens dezelfde vakantie nam ik haar mee naar La Bombonera en de Maracana. We zijn nog steeds getrouwd.)
Toen we afscheid namen van het reisgezelschap in dit prachtig gammele oude land dat ook dienst deed als antiek – El Monumental was in 40 jaar niet veranderd – sprak ik met haar over Mario Kempes, de stripbar, de Coca-Cola-reclameborden en de lopende spoor waarop we stonden.
Al die tijd stelde ik me de blauwe, witte en oranje truien voor die een paar meter verderop ruzie hadden. het was geweldig. Mijn vrouw herinnert zich dat de coffeeshop goede koffie maakte.
Dus toen Nederland en Argentinië elkaar ontmoetten in 1998, was ik al volledig in de wedstrijd geïnvesteerd. Net zoals ik zal zijn als ze vrijdagavond in Qatar spelen. Het gaf me ook een reden om me uit te leven: 90 minuten van een kwartfinale van 24 jaar geleden opnieuw spelen. Het staat op ITVX, voor iedereen die geïnteresseerd is.
Nog een afleiding, maar het opnieuw bekijken van oude wedstrijden is een onderneming waar ik de laatste jaren dol op ben geworden.
Zijn er kleuren die meer synoniem zijn voor het WK dan Nederland en Argentinië?
Deze wedstrijd is oud, Argentinië versloeg Nederland met 3-1 in de Wereldbekerfinale van 1978
In 2014 stonden ze tegenover elkaar in de halve finale van het WK, met Argentinië met 4-2 voor na strafschoppen
Op de terugvlucht van een international in Ierland, een paar jaar geleden, keek een landgenoot naast me naar de Champions League-finale van 2008 tussen Manchester United en Chelsea. Wat vreemd, dacht ik. Je kent de score, en het was nauwelijks een klassieker. Ik neem het elke keer.
We zien nu tv-commercials waarin Geneva Laboratories klassieke ontmoetingen tussen sterren uit het verleden naspelen. Hier is een idee: ga terug en kijk hoe ze in het echt tegen elkaar spelen.
Er zijn geen animaties. Geen diepe vervalsingen. Vergeet Pepsi-reclames, deze in Marseille had Edgar Davids, Dennis Bergkamp, Patrick Kluivert, Juan Veron en Gabriel Batistuta.
Trouwens, het verstrijken van de tijd verhoogt de charme. Het is het opnieuw ontwaken van lang vergeten herinneringen of, achteraf gezien, een beter begrip van sommige spelers die voor zo’n boeiende kijkervaring zorgen. Ik wed dat je niet de hele game zou besteden aan het updaten van sociale media.
Hoe dan ook, telefoons crashen. Beginnend. Binnen 10 seconden vertelt co-commentator Ron Atkinson over de “gourmet” halve finale tegen Brazilië, die op de winnaars wacht. Standvastig, Ron, hier ga je als eerste van kwijlen.
Er is een vroege herinnering dat het Engeland tegen Nederland had kunnen zijn als Davids – Beckham en Bate – een paar dagen eerder niet verkeerd waren gegaan in Saint-Etienne. Nou, wat we in plaats daarvan kregen was niet slecht.
Kleuren. De lucht is schitterend blauw als de strepen van Argentinië en de zon is zo helder als een brandende sinaasappel in Nederland. Glorieus. En de schoenen, allemaal zwart, alleen verlicht door de Adidas Predators-schoen met rode tong – was het niet cool?
de wedstrijd. Ariël Ortega. een ticket? Weet je nog hoe graag we wilden dat hij op Diego Maradona zou lijken? Of was ik dat gewoon? Wauw, ik was vergeten hoeveel hij op Maradona leek vanuit een hoge camerahoek.
Maar hun ontmoeting in 1998 blijft een echte klassieker. De Nederlander Patrick Kluivert opende de score
Ariel Ortega (rechts) werd weggestuurd omdat hij de Nederlandse doelman Edwin van der Sar (links) stootte.
Hij speelt niet zoals hij. Voor Atkinson, the Distinguished, werd Ortega alleen “The Little Fella” genoemd. Wim Jonk is ook “Wim Vonk” en Edwin van der Sar is “Edwin ver Sar”. Het werkt.
Op 12 minuten komt Nederland op voorsprong. Ronald de Boer is fantastisch om te spelen, Bergkamp kopt op Kluivert alsof hij een kussen op zijn voorhoofd heeft en de spits tilt zachtjes over Carlos Roa heen. Maar vergeet de coole esthetiek, Atkinson is niet blij met de keeper.
Binnen vijf minuten stond Argentinië op gelijke hoogte toen de Nederlandse verdediger Michael Rieseger een buitenspelval probeerde en er alleen in slaagde zichzelf en zijn team toe te geven. Claudio Lopez glijdt weg en glijdt over de benen van Van der Sar.
Lopez, nu is er een mysterie. Hij heeft er altijd goed uitgezien voor Valencia in Europese wedstrijden op ITV – en hij is erg goed geweest met de Manager van het kampioenschap – maar hem hier zien, zo ver weg van dat doel, is een beetje frustrerend. Atkinson is het daarmee eens.
Maar ik moet zeggen dat deze game in de moderne tijd niet zou misstaan. Een half uur en de benchmark is torenhoog.
Ronald de Boer runt de show en The Little Fella, zelfs als hij de futiliteit van Maradona’s vergelijking onder ogen ziet, is technisch briljant en raakt de paal vanaf 25 meter. Hij groeit echt op mij en ik hou van hem.
Argentinië probeerde toen een vrije trap-routine die sterk leek op die waarbij Javier Zanetti scoorde tegen Engeland in de achtste finales. Hadden we die avond maar Yonk op het middenveld, want deze keer was hij nuchter voor hun sluwheid.
Tijdens de rust kondigt Atkinson de wedstrijd aan: “Dus Stephen.” Dat hoor je nu niet, hè? Niet veel ouders noemen hun kinderen Stephen. Misschien zelfs Elia.
In de tweede helft vechten ze het nog steeds uit, van start tot finish, kans na kans. Batistuta ontmantelt een paal, terwijl Davids – die meneer T’s sieradencollectie leende om hier te dragen – Nederland verder voortsleept. Welke speler – was de vasthoudende middenvelder leuker om naar te kijken?
Voordat Bergkamp de wedstrijd beslechtte met een moment van onderscheidend individueel genie
Vervolgens biedt Argentinië een invaller aan om de Nederlander te blokkeren en, eerlijk gezegd, de enige speler die ik me helemaal niet kan herinneren. Mauricio Pineda? Nee, ik ook niet.
En hier is nog iets dat ik vergat – Arthur Naumann werd naar Nederland gestuurd vanwege een overtreding op Diego Simeone … Klinkt bekend? De Argentijn had geen aanmoediging nodig om zich terug te trekken, ook al was de beslissing volkomen terecht.
De Zuid-Amerikanen konden het manvoordeel tegen Engeland niet verzilveren (ze hadden uiteindelijk een strafschoppenserie nodig) en ook hier hebben ze het moeilijk. De taak van Nederland werd gemakkelijker gemaakt toen The Little Fella een tweede gele kaart pakte om het gebied in te duiken onder een uitdaging van Jaap Stam.
Ik weet het niet zeker. Voor mij lijkt Stam de uitdaging verkeerd te hebben ingeschat, en ja, Ortega vatte zijn eigenzinnige been op als een uitnodiging, maar was dat ook een vergissing? Laten we dit doorgeven aan de VAR. Wacht, Ortega sprong overeind en gaf Van der Sar een kopstoot. Annuleer de VAR-beoordeling. wie gaat.
Atkinson heeft het nog steeds over de beslissing wanneer Frank de Boer in de 91e minuut een pass van 60 meter in het strafschopgebied stuurt, Bergkamp de pad van zijn voorhoofd verwijdert en met zijn schoen veters, doodt de bal in zijn pas en slaat . Binnen DF en clips voorbij ROA. Hij is een genie.
Misschien moet ik dit doel meer prijzen, maar we herinneren het ons allemaal, hoe kunnen we het vergeten? Het gaat over terugvallen en de spot drijven met mijn 15-jarige zelf, terwijl ik met mijn ouders in de voorkamer van mijn ouderlijk huis zat, juichend voor de doelen van het team, je raadt het al.
Dit is het soort spel dat het was. Hopelijk hebben we vrijdag met iets soortgelijks te maken.
“Denker. Liefhebber van eten. Woedend bescheiden musicaholic. Levenslange ontdekkingsreiziger. Twitter-liefhebber. Professionele student.”