Op 1 september 1859 onderzocht de Britse astronoom Richard Carrington een vreemde verzameling donkere vlekken in de atmosfeer van de zon toen een heldere lichtflits zijn aandacht trok. Bijna vijf minuten schijnend, zou The Flash later geschiedenis schrijven als de eerste opname zonnevlam waargenomen – maar de naam van Carrington zou uiteindelijk synoniem worden met de gewelddadige zonnestorm die de aarde minder dan 48 uur later trof.
nu gebeld Carrington-evenementDe versnellende storm van elektrisch geladen deeltjes zette telegraafkantoren in brand en veroorzaakte kleurrijke aurorae tot in het zuiden van Cuba en Hawaï. Tot op de dag van vandaag is het Carrington Event de meest intense zonnestorm in de geregistreerde geschiedenis. En die zwarte vlekken die Carrington aan het bestuderen was, werden uitgestrekte gebieden van opgekropte magnetische energie ter grootte van een planeet genoemd zonnevlekken – hij had voldoende bewijs kunnen leveren dat er iets ergs op komst was.
Zonder medeweten van Carrington, maar goed begrepen door moderne astronomen, is de grootte en hoeveelheid zonnevlekken die op een bepaald moment zichtbaar zijn direct gerelateerd aan de 11-jarige cyclus van de elektromagnetische activiteit van de zon. Naarmate er steeds grotere zonnevlekken verschijnen, zal de zon gewoonlijk convergeren naar het hoogtepunt van zijn cyclus, bekend als het zonnemaximum. Naarmate het maximum nadert, worden zonneweerverschijnselen zoals zonnevlammen en Coronale massa-ejecties (CME’s) – de enorme klodders plasma die door de ruimte snellen en stormen veroorzaken zoals de Carrington-gebeurtenis wanneer ze in botsing komen met de atmosfeer van de aarde – komen ook steeds vaker voor.
We hoeven niet te raden hoe de zon eruit zag vóór het Carrington-evenement. Carrington maakte zelf een schets van de zonnevlekken die hij naar de aarde zag gericht en diende de schetsen later in bij het tijdschrift Maandelijkse mededelingen van de Royal Astronomical Society. De afbeeldingen tonen een grote groep donkere vlekken waarvan Carrington schatte dat ze samen ongeveer dezelfde breedte zouden moeten hebben als Jupiter. een heranalyse uit 2019 van zijn tekeningen gepubliceerd in het tijdschrift ruimte klimaat Geschat werd dat de vlekken tussen 9% en 14% van de breedte van de zonneschijf besloegen.
Dat is enorm voor een groep zonnevlekken, maar het is bijna ongehoord. volgens Spaceweather. comWetenschappers observeerden een zonnevlek van ongeveer gelijke grootte in november 2003, voorafgaand aan De krachtigste zonnevlam in de moderne tijd flitste tot leven. (Gelukkig scheerde de resulterende CME alleen over de grond en veroorzaakte geen wijdverspreide schade.) Voor een gevoel van schaal heeft Spaceweather de Carrington-zonnevlekkenafbeeldingen bewerkt op een satellietbeeld uit Sunspot uit 2003, om de monsters naast elkaar te laten zien.
De activiteit van zonnevlekken nam begin 2023 dramatisch toe, waarbij het aantal zonnevlekken elke maand veel hoger was dan de NASA-projecties – hoewel er nog niets van de grootte van een zonnevlek is gezien in Carrington. De overvloed aan zonnevlekken en ander zonneweer geeft echter aan dat het volgende zonnemaximum sneller en sterker zal aankomen dan NASA eerder had voorspeld. Of het volgende maximum een storm op Carrington-schaal met zich meebrengt, is een kwestie van puur toeval – maar wetenschappers zullen blijven uitkijken naar vlekkerige tekens op de zon, voor het geval dat.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”