De auteurs analyseerden 36 dierenmarkten in de Verenigde Staten, waaronder het fokken van honden, jagen, vissen, veeveilingen, kippenfokken in de achtertuin en kinderboerderijen. Om de omvang van het risico van elke branche te beoordelen, hebben ze experts geïnterviewd en wetenschappelijke artikelen, openbaar beschikbare gegevens, overheidsvoorschriften en meer beoordeeld. Voor elke bedrijfstak hebben ze 10 factoren overwogen, waaronder het aantal betrokken dieren, de ziekteverwekkers waarvan bekend is dat ze ze dragen en de interacties die ze hebben met mensen, evenals alle bioveiligheidspraktijken en -systemen.
“We hebben zojuist veel ontdekt dat ons heeft verrast”, zei Dr. Jamieson, beginnend met het duizelingwekkende aantal dieren dat voor commerciële doeleinden wordt gebruikt in de Verenigde Staten. Het land produceert elk jaar meer dan 10 miljard wilde dieren voor voedsel, waaronder meer varkens en pluimvee, die griep kunnen huisvesten en overbrengen, dan bijna elk ander land, zei mevrouw Linder. Het rapport merkt op dat het ’s werelds grootste importeur is van zowel vee als wilde dieren. (Er worden jaarlijks meer dan 220 miljoen levende wilde dieren geïmporteerd.)
Het regelgevingslandschap is echter “inconsequent en doorzeefd met achterpoortjes”, zei Linder. Ze zei dat inspecties van geïmporteerde dieren in het wild sporadisch zijn, en zelfs als ze plaatsvinden, zijn ze gericht op het handhaven van natuurbeschermingsregels in plaats van op ziekten. De auteurs merken op dat geen enkel federaal agentschap de jurisdictie claimt over nertsenfokkerijen, die hotspots zijn geworden voor Covid-19, en vóór de pandemie wisten sommige staten niet hoeveel van dergelijke fokkerijen zich binnen hun grenzen bevonden.
Dr. Kuchipudi zei dat de bevindingen de behoefte aan meer regelgeving en beter openbaar onderwijs benadrukken. Hij merkte op dat veel Amerikanen misschien niet eens weten dat sommige van deze industrieën en praktijken bestaan, maar dat “het gevaar ons allemaal kan treffen”.
De auteurs zeiden dat het rapport slechts een startpunt is en dat basisinformatie – inclusief basisgegevens over de omvang en locatie van sommige dierenindustrieën – onbekend blijft. (Mensen die in sommige van deze industrieën werken, reageerden niet op de vragen van de auteurs, zei mevrouw Linder.) De volgende stap, zeiden ze, is het invullen van enkele hiaten in de gegevens en het maken van meer gedetailleerde beoordelingen van de risicovollere praktijken.
“Deze bedreigingen zijn er, of we nu de lichten aandoen en ze confronteren of ons comfortabel blijven voelen in het donker”, zei mevrouw Linder.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”