The Iceman Comes to Holland: Maak kennis met de verzorger van de bevroren dode man

Voor Brad Wickham, De bevroren dagen van Dead Man Het is een evenement dat het hele jaar door plaatsvindt.

Het jaarlijkse driedaagse festival in Nederland biedt doodskistenraces, ijssculpturen en poolduiken om het bevroren lijk van Prideaux Morstuil, in de stad bekend als Opa Prideaux, te vieren.

Als verzorger van Morstwell rijdt Wickham de afgelopen vijf jaar elke twee weken naar hem toe, om meer droogijs toe te voegen en ervoor te zorgen dat hij comfortabel blijft bij temperaturen onder de 40 graden.

“Ik moet toegeven dat ik, terwijl ik onderweg ben met een lading ijs, zo nu en dan bij mezelf denk: weet je, ik ben de enige man ter wereld die nu met een halve man door de Rockies rijdt.” -ton droogijs om op de bevroren Noor te leggen.”

Zoals het verhaal gaat, verplaatste zijn familie in 1993 – vier jaar nadat Morstwell in zijn geboorteland Noorwegen aan een hartziekte stierf – zijn lichaam van de vriesfaciliteit waar het was opgeslagen in Oakland, Californië, naar een schuur op het perceel. Ik heb het in Nederland gekocht.

Morstwells dochter, Aude, en zijn kleinzoon, Trygve Baugh, waren van plan daar hun eigen cryogene laboratorium te starten. Bredo Morstoel was hun eerste klant. Maar toen stadsfunctionarissen ontdekten dat er een bevroren lichaam op het terrein lag, vertrokken ze Sectie 7-34 De gemeentewet verbiedt de opslag van stoffelijke resten in woningen.

Morstwell was zijn grootvader, maar zijn dochter werd uit het pand gezet vanwege een gebrek aan sanitair en elektriciteit. Baugh, die op dat moment in Noorwegen was, huurde een conciërge in om voor het lichaam te zorgen, dat werd bewaard in de bescheiden Tuff Shed naast het sindsdien leegstaande laboratorium.

‘Dit is een low-budgetoperatie,’ grapte Wickham terwijl hij de schuur opende.

Binnenin bevindt zich een grote houten kist, iets groter dan een bubbelbad van standaardformaat. Het neemt het grootste deel van de schuur in beslag, met voldoende ruimte om in de hoek een miniatuurmonument voor Murstwell te creëren. Er zijn oude Morstwell-familiefoto's en twee flessen Old Grand-Dad Kentucky Straight Bourbon.

In de doos bevinden zich lagen zware dekens, plastic zeilen en piepschuim die voor isolatie zorgen.

Elke twee weken rijdt Wickham naar Reliant Dry Ice in Denver en haalt een halve ton blokken droogijs op om op de metalen kist van Morstoel te plaatsen. Aan het begin van elke bezorging schrijft hij de datum op een notitieboekje en plaatst deze onder in de doos, waarbij hij er met zijn mobiele telefoon een ‘voor’-foto van maakt. De foto is voor Bauge, zodat hij de dingen uit Noorwegen kan volgen.

Het is moeilijk om verder te kijken dan de zware laag rijp die de kist bedekt. Er zijn meerdere kettingen omheen gewikkeld met een slot om vandalen buiten te houden.

Het werk kan fysiek uitputtend zijn, en ondanks het dragen van dikke handschoenen loopt hij nog steeds af en toe brandwonden op door droogijs. Maar het is de mentale tol die soms het zwaarst kan zijn.

Toen Wickham voor het eerst de baan kreeg, zei hij dat hij soms om twee uur 's nachts wakker werd en zich afvroeg of hij het deksel helemaal had gesloten.

'Ik heb de vrachtwagen meegenomen om eerst te komen kijken', zei hij. “Ik was zo zenuwachtig om iets te verpesten of te ontdooien. Nu is het gewoon routine.”

Het is een routine die Wickham heel serieus neemt. Hij zei dat hij een verantwoordelijkheid voelt tegenover de man die hij – net als velen in Holland Township – liefkozend ‘Opa Prideaux’ noemt.

“Op de een of andere manier voel ik een soort verplichting of gehechtheid of zoiets. Misschien moet ik naar een therapeut gaan om erachter te komen wat er aan de hand is en waarom dit altijd iets is waar ik niet mee kan stoppen”, zei hij.

Het kan iets te maken hebben met zijn vorige baan, een carrière van 25 jaar als ademhalingstherapeut op de eerste hulp.

'Ik weet niet of ik van de zorg voor de levenden ben overgegaan naar de zorg voor de doden', zei Wickham. “Het is een beetje hetzelfde gevoel.”

Wickham heeft een goed gevoel voor humor over de hele zaak. Hij zei dat hij het jaarlijkse Frozen Dead Guy Days-festival nooit mist. Hij speelde zelfs een ondergeschikte rol in een goedkope lokale horrorfilm “Bewakers van het lichaam.” – Losjes gebaseerd op de vreemde maar echte lokale tradities van Nederland.

“Met mij ga ik graag naar het festival en geniet ervan”, zei hij. “Ik beschouw het als mijn kerstfeest, omdat ik hier het hele jaar voor heb gewerkt… dus ik ga een leuke tijd hebben.”

Wat betreft het idee om voor altijd te leven door middel van cryogene technologie, is Wickham niet helemaal overtuigd.

'Net als Groundhog Day al eeuwenlang, weet je, verdorie,' zei hij. “Ik denk niet dat ik zelf wil bevriezen. Maar ik ga niemand verpletteren die dat wel doet. We weten niet wat hier verder is en ik zou het vreselijk vinden om iets heel cools te missen.”

Op de vraag of hij met Prideaux had gesproken, antwoordde hij uiteraard.

'Ik ga hier niet komen en niets zeggen, elke twee weken,' zei Wickham. “Als hij weer tot leven komt en mij dan vraagt ​​waarom ik niet met hem praat, weet ik het niet. Ik heb geen antwoord.”

Wickham zei dat hij dol was geworden op opa Prideaux, ook al kende hij hem alleen via souvenirfoto's die hij in de bergen maakte, omringd door zijn familie.

'Je zou kunnen zeggen dat hij gewoon het middelpunt van ieders aandacht is,' zei Wickham. “Dus ik denk er gewoon over na hoe het zou zijn om met hem te ijsvissen, of met hem een ​​boot over de kanalen te nemen, of zo heb ik het ontwikkeld. Ik heb deze verantwoordelijkheid jegens de familie en niemand anders hoeft dat te doen. hier om het voor hen te doen en misschien is dat waarom.”

Net als de verzorgers vóór hem zei Wickham dat hij weet dat hij dit werk niet voor altijd zal blijven doen. Hij leidt stagiaires op om deze rol op zich te nemen. Maar voorlopig vindt hij het leuk om elke paar weken een tijdje bij opa Prideaux op te trekken.

Het jaarlijkse Frozen Dead Guy Days-festival vindt plaats van 8 tot en met 10 maart 2019 in Nederland.