Op een dag tegen het einde van 2020 kreeg Robert Steward een telefoontje van het kantoor van de gouverneur-generaal van Canada.
Gouverneur-generaal Julie Payette had Steward, een inwoner van Edmonton, Alberta, benoemd tot Ridder in de Orde van Canada. De International Service Award ging naar zangeres Celine Dion, Nelson Mandela, premiers en het Britse koningshuis.
“Ik kon het niet geloven”, zegt Steward. ‘Ik dacht dat iemand het verkeerde telefoonnummer had.’
Maar het telefoontje was geen vergissing. Deze eer was een erkenning voor zijn levenswerk.
Steadward, Ph.D. ’78 (Lichamelijke Opvoeding), is lange tijd een vooraanstaand pleitbezorger geweest van de beweging voor gehandicaptensport. Hij hielp bij de oprichting van het Internationaal Paralympisch Comité en diende als de eerste president. In een overeenkomst met het Internationaal Olympisch Comité in 2000 hielp hij ervoor te zorgen dat dezelfde stad in de toekomst de Olympische en Paralympische Spelen zou organiseren.
Toen hij opgroeide, leerde Steward, die fysiek in staat is, van zijn ouders en grootouders hoe belangrijk het is om anderen te helpen.
Zijn pleidooi voor atleten met een handicap kreeg ingang in de jaren zestig, terwijl hij aan atletiek meedeed aan de Universiteit van Alberta. Steadward zag grote verschillen in de gemiddelde uitrusting, training die beschikbaar was voor gehandicapte atleten en de overvloedige middelen die hij had als student-atleet.
“Ik had gewoon het gevoel dat ik ze moest bereiken en helpen”, zegt Steward. “Ik dacht dat ik het verschil kon maken.”
Steadward werd in 1971 benoemd tot president van de Alberta rolstoelsportvereniging en hielp een ‘leger van vrijwilligers’ te leiden, zegt hij, om te trainen, te organiseren en geld in te zamelen voor het Canadese Paralympische team.
Gedurende de jaren zeventig, toen Steadward Canadese atleten met een handicap hielp met betere uitrusting en training, raakte hij betrokken bij internationale sporten en leerde hij hoe ongereguleerde sport voor gehandicapten over de hele wereld was.
Tijdens een internationale bijeenkomst in Nederland in 1987 onthulde hij een voorstel voor een mondiale governance van Paralympische sporten. Er werden belangrijke veranderingen doorgevoerd en een paar jaar later werd Steward de stichtend voorzitter van het Internationaal Paralympisch Comité, dat van 1989 tot 2001 diende.
“Die eerste jaren van regulering waren erg uitdagend omdat we probeerden geloofwaardigheid te krijgen in de sportwereld”, zegt Stedward. “In die tijd waren we slechts twee kinderen die vastzaten in de bovenbouw van de internationale sport. We moesten hard strijden voor erkenning en respect.”
Steadward schrijft zijn succes toe aan zijn passie om van anderen te leren, zich in te leven in hun uitdagingen en hun wijsheid in zich op te nemen. “Ik moest echt sterke diplomatieke en begripvolle vaardigheden ontwikkelen”, zegt hij.
Het hoogtepunt van zijn carrière kwam op 20 oktober 2000, toen Steward en Juan Antonio Samaranch, voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, een historisch memorandum van overeenstemming ondertekenden tijdens de Olympische Spelen van 2000 in Sydney.
Het document versterkte de relatie tussen de twee organisaties. Het creëerde een vereiste dat de Olympische gaststad ook de Paralympische Spelen zou organiseren en verhoogde de financiering en administratieve ondersteuning voor de Paralympische Spelen.
“Dit was een enorm, enorm moment in de evolutie van de sport voor atleten met een handicap”, zegt Stedward. “Hij vertelde de wereld dat we waren gearriveerd – dat we zouden blijven groeien en de erkenning zouden krijgen die we zo rijkelijk hebben verdiend en verdiend.”
— Geschreven door Emily E. Smith, BA ’10 (Women and Gender Studies, Press: News Editorial), schrijver en redacteur in Bozeman, Montana
—Afbeeldingen met dank aan Robert Steward
“Woedend nederige communicator. Typische baconfan. Gepassioneerde schrijver. Trotse popcultuurfanaat. Internetspecialist.”