Mensen pakten hun spullen in Khartoum, de hoofdstad van Soedan, en sommigen van hen zouden in Egypte terecht kunnen komen
In onze reeks brieven van Afrikaanse journalisten gaat de Egyptenaar Magdi Abdel Hadi in op de gevolgen van de Soedanese crisis voor zijn land.
Het machtige buurland van Soedan in het noorden kijkt met schroom toe wat daar gebeurt, maar Egypte lijkt verlamd en niet in staat een duidelijk standpunt in te nemen.
In feite bevindt ze zich in de problemen, ook al zal ze waarschijnlijk de dupe worden van een langdurig conflict.
Egypte staat dicht bij een van de vechtende partijen – het Soedanese leger. Aan de andere kant wordt aangenomen dat de RSF, geleid door Mohamed Hamdan “Hemedti” Dagalo, wordt gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten, de belangrijkste geldschieter van Egypte.
Egypte herbergt al naar schatting vijf miljoen Soedanezen die de armoede of de strijd zijn ontvlucht. De twee landen hebben een overeenkomst over vrij verkeer, waarin staat dat hun mensen zich in beide richtingen moeten verplaatsen om te wonen en te werken.
De afgelopen jaren was het moeilijk om de tastbare toename van het aantal Soedanese immigranten in de Egyptische hoofdstad niet op te merken.
Je komt ze overal in Caïro tegen – als arbeiders in supermarkten of kleine kruidenierswinkels, als dienstmeisjes of als obers in restaurants.
De toename is zo merkbaar dat er in slechts één jaar tijd twee speciale busstations verschenen in het centrum van Caïro. De Egyptenaren noemen ze gekscherend de “Sudanese luchthaven”.
Een jonge Soedanese man vertelde me dat het drie dagen duurt om in Khartoum te komen op een reis die 800 Egyptische ponden kost ($ 26; £ 21). Er zijn naar schatting 25 dagelijkse busreizen tussen Khartoem en Caïro, wat neerkomt op ongeveer 37.000 ritten per maand.
Die aantallen zouden gemakkelijk kunnen toenemen als de gevechten niet snel voorbij zijn.
Gevechten overspoelden de hoofdstad, Khartoum, en beschadigden enkele belangrijke strategische locaties, zoals de luchthaven
Maar dit is niet de enige reden waarom vrede en stabiliteit in Soedan belangrijk zijn voor Egypte.
Een zwak regime in Khartoum, of de opkomst van een alternatief politiek regime dat Caïro vijandig gezind is, kan ernstige gevolgen hebben in het noorden.
Ondanks het enorme belang van Soedan voor de strategische belangen van Egypte, lijkt de regering van president Abdel Fattah al-Sisi moeite te hebben om met een geloofwaardig antwoord te komen op de chaos in Khartoem.
Het leger gaf geen korte verklaring af totdat duidelijk werd dat enkele van zijn soldaten gevangen waren genomen door de Rapid Support Forces. Twee dagen later zei president Sisi dat Egypte geen partij zou kiezen in het conflict en bood aan te bemiddelen.
Maar weinigen geloofden in de oprechtheid achter deze neutrale houding.
Het was al enige tijd duidelijk dat Egypte nauw samenwerkte met het Soedanese leger – gevangengenomen soldaten waren in het land als onderdeel van een gezamenlijke oefening. Inmiddels zijn ze naar hun huizen geëvacueerd.
Maar u kunt begrijpen waarom het voor Egypte moeilijk is om zijn voorkeuren openbaar te maken. Dit is deels te wijten aan de complexiteit van het politieke landschap in Soedan en de sterke gelijkenis tussen de recente ontwikkelingen in de twee landen.
Egypte en Soedan hadden elk hun eigen revoluties.
Hosni Mubarak in Egypte in 2011 en president Omar al-Bashir in Soedan in 2019. In beide gevallen speelde het leger een beslissende rol bij het afzetten van het staatshoofd.
In Egypte verijdelde het leger de overgang naar democratie. Daarom bestaat er bij de Soedanese politieke elite een terechte angst dat het Egyptische leger het Soedanese leger zal aansporen hetzelfde te doen.
In het openbaar blijft het Soedanese leger zeggen dat zijn soldaten de transitie niet zullen stoppen, maar de protestbeweging die de revolutie van 2019 leidde, de Forces for Freedom and Change, gelooft hen niet en vreest Egyptische interventie.
afbeeldingsbron, Getty Images
De Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi (rechts) staat dichter bij het Soedanese leger onder leiding van luitenant-generaal Abdel Fattah al-Burhan (links) dan bij de Rapid Support Forces.
De opties van Egypte worden ook beperkt door het feit dat het land een ongekende economische crisis doormaakt.
De munt heeft het afgelopen jaar bijna de helft van zijn waarde verloren ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Er is ook een versnellende inflatie en toenemende armoede, te midden van de vrees dat Egypte later dit jaar daadwerkelijk zijn enorme buitenlandse schuld zal aflossen.
Een van de belangrijkste geldschieters van president Sisi in de Golf, de Verenigde Arabische Emiraten, staat bekend om zijn steun aan de Rapid Support Forces.
Daarom is het een beetje moeilijk voor meneer Sisi om te zien dat hij de andere kant van het conflict kiest.
Voor het Egyptische regime is elke actie beladen met gevaar.
Gedwongen tussenkomst van beide partijen zou contraproductief kunnen zijn voor de nationale belangen van Egypte.
Caïro moet ooit een kant hebben gesteund in de Libische burgeroorlog – generaal Khalifa Haftar, die niet wist te winnen – en moet van deze fout hebben geleerd.
Egypte kan zijn weddenschappen afdekken, maar passiviteit werkt op de lange termijn misschien ook niet.
Ten slotte wil het land echter “stabiliteit, veiligheid en duurzaamheid voor de Soedanezen zien op een manier die onze nationale belangen dient”, zei de voormalige Egyptische minister van Buitenlandse Zaken Nabil Fahmy tegen de BBC.
Maar stabiliteit is vaak gebruikt als voorwendsel voor autoritaire regimes, zoals het regime dat over Egypte regeert, om afwijkende meningen te onderdrukken.
Dit is precies waar de Soedanese politieke klasse bang voor is als hun buurman in het noorden over haar ‘nationale belangen’ praat.
Meer over het conflict in Soedan:
‘Voorstander van internet. Student. Kwaadaardige twitteraar. Expert in amateur-tv. Hipster-vriendelijke maker.’