Philip Lane, hoofdeconoom van de Europese Centrale Bank, heeft dit jaar een groot deel van het jaar de discussie verloren over de snelle renteverhogingen waar zijn collega’s om hebben gevraagd, en hij moet er misschien aan wennen.
Dit betekent dat de cruciale beleidsmaker, die beleggers vroeger als een belangrijk lid van de Raad van Bestuur behandelden, in de gaten moet houden, zijn rol moet herdefiniëren, aangezien hij het voorbeeld van zijn collega’s effectief volgt bij het creëren van de meest agressieve monetaire verkrapping in de geschiedenis van de ECB.
“Hij mag dan wel de hoofdeconoom zijn, maar ik heb niet het gevoel dat hij de discussie leidt”, zegt Nick Kunis, econoom bij ABN Amro in Amsterdam. hij voegde toe:
Lynns milde taak is om wijzigingen in de leenkosten voor te stellen, maar zijn aanbevelingen worden gezien als een inhaalslag voor harde eisen voor stappen die groter zijn dan het ‘constante’ tempo dat hij verkiest.
De Europese Centrale Bank heeft de rente sinds juli twee keer verhoogd, telkens meer dan aanvankelijk werd gemeld.
Dit komt op de hielen van de door de VS geleide wereldwijde verkrapping van het monetaire beleid, nadat functionarissen in Frankfurt de verwachtingen die achteraf te optimistisch leken te zijn terzijde geschoven. De inflatie was het afgelopen kwartaal meer dan drie keer zo hoog als wat ambtenaren in december hadden verwacht.
De renteverhoging zal waarschijnlijk doorgaan, maar kan worden gekenmerkt door evenwichtigere voorzieningen, aangezien de groei in de eurozone wordt verpletterd door de energiecrisis die de consumentenprijzen opstookt.
De verschuiving in de dynamische vorm van de ECB-besluiten werd overgebracht door verschillende functionarissen met wie zij spraken Anoniem bij dit verhaal, weigerde hij geïdentificeerd te worden omdat interne discussies vertrouwelijk zijn.
Ze beschrijven een scène waarin de 53-jarige Lane minder invloed heeft op het bepalen van de uitkomsten dan in de beginjaren van Christine Lagarde’s presidentschap van de Europese Centrale Bank.
Het begon als de vaandeldrager van de dovish-opvattingen van haar voorganger, Mario Draghi, die tot zijn regering werd benoemd.
Met de inflatieschok is zijn centrale rol bij het bepalen van het beleid afgenomen en wordt hij nu als veel minder beschouwd dan die van zijn voorgangers, variërend van Otmar Issing, de eerste hoofdeconoom bij de Europese Centrale Bank, tot Jürgen Stark, die grotendeels aftrad een decennium geleden.
Lin blijft de meest prominente duif in de fractie van ambtenaren die zijn mening delen, maar een groep haviken beïnvloedt vergaderingen waar Lagarde aandringt op consensus.
In tegenstelling tot vorig jaar zeggen waarnemers en deelnemers dat er geen enkele beleidsmaker aan het stuur zit – inclusief de president, die vergaderingen en bemiddelaars voorzit.
Belangrijke spelers zijn onder meer de president van de Nationale Centrale Bank Joachim Nagel van de Bundesbank en Klaas Knott van Nederland, die aandringen op meer agressiviteit en geneigd zijn te winnen, samen met collega’s uit de Baltische staten en Oost-Europa. Bestuurslid Isabel Schnabel pleit hiervoor intellectueel.
Ondertussen worden de oproepen van Lane voor weloverwogen actie vaak terzijde geschoven – een uitkomst die in sommige opzichten aantoonbaar heel natuurlijk is voor de centrale bank met veel beleidsmakers.
“Het is niet realistisch dat veel mensen rond de tafel het eens zijn over de omvang van de stijging in zo’n onzekere omgeving”, zegt Marco Valli, econoom bij UniCredit.
Wat de positie van de heer Lin nog complexer maakt, voorbij het moeilijke economische moment, is de discrepantie tussen het dienen als navigator en passagier binnen de raad van bestuur.
in de reacties op De hoofdeconoom benadrukte dat de mate van onenigheid niet fundamenteel is en dat hij comfortabel blijft met zijn rol in het besluitvormingsproces.
“Het systeem werkt wanneer het voorstel economisch zinvol is en er consensus is bereikt”, zei hij.
Argumenten over tactieken zoals de omvang van de verhogingen en de noodzaak om zich rond één enkele uitkomst te scharen, kunnen gevaarlijker worden naarmate de discussie verschuift naar meer controversiële kwesties, zoals hoe strak het monetaire beleid in het algemeen zou moeten zijn.
Gezien deze mogelijkheid, roepen Lins opmerkingen de mogelijkheid op dat zijn bereidheid om meer bizarre beleidsinitiatieven tegemoet te komen, grenzen kan hebben.
“Ik zou niets aanraden waar ik niet in geloof”, zei hij.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”