Een recente studie gepubliceerd in Communicatiepsychologie Onderzoekers hebben ontdekt dat sommige individuen, ook wel ‘supersynchronisatoren’ genoemd, een uniek vermogen hebben om hun fysiologische reacties met anderen te synchroniseren bij verschillende sociale en niet-sociale taken. Deze personen worden als aantrekkelijker gezien. Dit suggereert dat het vermogen om te synchroniseren een belangrijke rol kan spelen bij de romantische aantrekkingskracht tussen mensen.
Fysiologische synchronie verwijst naar het fenomeen waarbij de fysiologische reacties van twee mensen tijdens sociale interacties overeenkomen of elkaar spiegelen. Dit kan synchronisatie van hartslag, ademhaling, hormoonspiegels en andere autonome functies omvatten. Wanneer twee mensen gesynchroniseerd zijn, weerspiegelt hun lichaam deze harmonie via identieke ritmes in deze verschillende biologische processen.
Eerder onderzoek heeft het belang van fysiologische synchronisatie in verschillende sociale contexten bevestigd. Studies hebben aangetoond dat synchronie tussen romantische partners gevoelens van verbondenheid en relatietevredenheid kan vergroten. Partners van wie de hartslag of het ademhalingspatroon tijdens interacties overeenkomen, rapporteren bijvoorbeeld doorgaans een hoger niveau van intimiteit en samenwerking. Fysiologische synchronisatie is ook waargenomen in interacties tussen ouders en kinderen.
Ondanks eerdere bevindingen over fysiologische synchronisatie blijven veel kritische vragen onbeantwoord, wat vraagt om nieuw onderzoek. Een groot hiaat is het inzicht in de vraag of synchronie actief de aantrekkingskracht stimuleert of slechts een bijproduct is van bestaande aantrekkingskracht. Met andere woorden: raken mensen meer op elkaar afgestemd omdat ze zich al tot elkaar aangetrokken voelen, of vergroot de grotere synchronisatie zelf de aantrekkingskracht?
“In mijn laboratorium bestuderen we de biologische mechanismen die twee individuen in nauwe banden met elkaar verbinden. In deze studie wilden we een biologisch mechanisme ontdekken dat de partnerkeuze bij mensen beïnvloedt en hoe het vermogen om te synchroniseren op fitheid zou kunnen wijzen”, aldus de auteur van het onderzoek. . Shir EtzilDirecteur van het Neurowetenschappelijk Laboratorium en assistent-professor aan de Hebreeuwse Universiteit.
De onderzoekers voerden eerst een online experiment uit om de relatie tussen fysiologische synchronisatie en aantrekkingskracht te onderzoeken. Ze rekruteerden 144 deelnemers, die een videoclip van 92 seconden te zien kregen van een man en een vrouw die met elkaar in gesprek waren. Deze interacties zijn ontworpen om hoge of lage niveaus van synchronisatie te vertonen. De hoge synchronisatieconditie hield in dat de acteurs op elkaar afgestemd waren en op elkaar reageerden, terwijl de lage synchronisatieconditie ervoor zorgde dat ze onafhankelijker handelden en minder beïnvloed werden door hun partner.
Deelnemers werden willekeurig toegewezen om een van de twee soorten interacties te zien. Na het bekijken van de video beoordeelden de deelnemers de aantrekkelijkheid van mannen en vrouwen afzonderlijk en hun wederzijdse aantrekkingskracht.
Uit de resultaten bleek dat deelnemers zowel de acteurs als hun waargenomen wederzijdse aantrekkingskracht hoger beoordeelden in de hoge synchronisatieconditie dan in de lage synchronisatieconditie. Hieruit bleek dat synchronie tussen individuen tijdens interacties hun waargenomen aantrekkelijkheid kan vergroten, wat suggereert dat synchronie een actieve rol kan spelen bij het uitlokken van aantrekkingskracht in plaats van er simpelweg een gevolg van te zijn.
Vervolgens voerden de onderzoekers een speeddate-experiment uit om de rol van fysiologische synchronie in romantische situaties in het echte leven te onderzoeken. Achtenveertig deelnemers (24 mannen en 24 vrouwen) namen deel aan een reeks speeddates. Elke deelnemer ontmoette vier verschillende partners voor dates van vijf minuten in een kamer die was ingericht als een comfortabele, huiselijke omgeving. Tijdens deze afspraken droegen de deelnemers Empatica E4-armbanden die de elektrische activiteit van hun huid maten, waardoor een continu registratie van hun fysiologische opwindingsniveaus werd verkregen.
Vóór elke date beoordeelden de deelnemers hun initiële interesse in hun partner. Na elke date beoordeelden ze de mate waarin ze zich tot hun partner aangetrokken voelden. Deze beoordelingen werden gemiddeld over alle datums om de individuele romantische aantrekkelijkheidsscores voor elke deelnemer te berekenen. Bovendien werden polsbandgegevens gebruikt om de individuele elektrocutane synchronisatiescores voor elke deelnemer te berekenen door de correlatie te berekenen tussen de elektrocutane activiteitsniveaus van elk paar tijdens hun afspraken.
Naast speeddaten voltooiden de deelnemers een vingertaak die was ontworpen om parasociale synchronisatie te meten. Bij deze taak tikten de deelnemers op tijd met hun vingers met een ritmeapparaat, waardoor de onderzoekers hun vermogen om te synchroniseren met een extern, niet-menselijk ritme konden beoordelen.
De onderzoekers ontdekten dat sommige individuen consistent een hoger niveau van synchronisatie vertoonden, ongeacht hun partner of de taak. Deze ‘super-in-synchronisaties’ werden door hun speeddatingpartners als aantrekkelijker beoordeeld.
Bovendien was er een significante correlatie tussen het vermogen van een individu om te synchroniseren in de sociale context van speeddaten en zijn prestaties bij de niet-sociale vingertaak. Dit suggereert dat het vermogen om te synchroniseren een algemene eigenschap kan zijn die de aantrekkingskracht bij verschillende soorten interacties beïnvloedt.
“We hebben ontdekt dat het vermogen om te synchroniseren consistent is tussen taken en partners. Sommige mensen zijn supersynchronisatoren, en supersynchronisatoren worden consequent als aantrekkelijker beoordeeld. Gevoelig zijn voor en afgestemd zijn op een partner kan de romantische verbondenheid helpen vergroten komt omdat gesynchroniseerde fysiologische toestanden “de regulatie tussen verschillende lichaamssystemen kunnen verbeteren, waardoor interacties bevredigender worden en cognitieve en evolutionaire voordelen suggereren.”
Deze studie levert overtuigend bewijs dat fysiologische synchronie een belangrijke rol speelt bij romantische aantrekkingskracht. Maar zoals bij elk onderzoek zijn er ook enkele kanttekeningen te plaatsen. Terwijl de onderzoekers in het online-experiment de synchroniciteit manipuleerden, was het speeddating-experiment gebaseerd op natuurlijke interacties, waardoor het moeilijk werd om op overtuigende wijze een causaal verband tussen synchroniciteit en aantrekkingskracht te bewijzen. Toekomstig onderzoek zou kunnen proberen de synchronie tijdens feitelijke dates te manipuleren om de effecten ervan op romantische interesses en de uitkomsten van langdurige relaties te zien.
In de toekomst zijn Atzel en haar collega’s ook van plan aanvullend onderzoek te doen om “supersynchronisatoren en hun neurale, gedrags- en fysiologische kenmerken te karakteriseren.”
de studie, “Sociale en niet-sociale synchronisatie zijn met elkaar verbonden en emotioneel boeiendHet boek is geschreven door Matan Cohen, Maya Abargil en Shir Atzel.
De heer Cohen, de heer Abargil, de heer Ahisar en mevrouw Atzel
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”