In tegenstelling tot wat in de populaire cultuur wordt voorgesteld van theoretische natuurkundigen, die alleen op schoolborden krabbelen, bedekt met wolken krijtstof, werkt Dr. Massey graag met mensen. In ruil daarvoor beschouwen mensen hem luid genoeg om zijn naam in de juiste kamers uit te spreken. Hij voltooide één project en het duurde niet lang voordat een ander hem in de schoot viel. Hij heeft ook de neiging om organisaties over te nemen die enige leiding nodig hebben, meest recentelijk de gigantische Magellan Organization, die met financiële onrust wordt geconfronteerd.
Dr. Massey's betrokkenheid bij het telescoopproject kwam aan het einde van zijn ambtstermijn aan de faculteit van het Art Institute of Chicago. Tijdens een bestuursvergadering bij het Woods Hole Marine Biological Laboratory in Massachusetts benaderde Robert Zimmer, destijds president van de Universiteit van Chicago, hem over een functie in het bestuur van de gigantische Magellan Corporation. Een jaar later werd Dr. Massey tot president gekozen.
Van al zijn publicaties en onderscheidingen is er één die opvalt, zei Dr. Massey. In 1995 nam hij het presidentschap op zich van zijn alma mater, Morehouse College, een historisch zwarte mannencollege in Atlanta en de plaats van de begrafenis van Dr. King. “Zonder Morehouse zou ik niet zijn waar ik nu ben”, zei hij.
Verscheurd tussen werelden
Dr. Massey groeide op in Hattiesburg, Mississippi, tijdens het hoogtepunt van de segregatie. Als je zwart was, zat je op de veranda films te kijken, reed je achterin in de bus en sluip je door de zij-ingangen van winkels – als je daar überhaupt kon winkelen, herinnerde hij zich. Toen er een blanke op de stoep stond, ging ze opzij.
Wanhopig om te vertrekken, was hij opgetogen toen hij op 16-jarige leeftijd een studiebeurs won voor de Morehouse University. Maar hij besefte al snel dat zijn klasgenoten neerkeken op mensen uit Mississippi. “Dus ik zei: 'Ik zal het ze laten zien'”, zei Dr. Massey. “Wat is het moeilijkste vak?” Hij koos natuurkunde omdat hij vond dat hij iets te bewijzen had.
In een consortium van vier hogescholen was hij de enige student in zijn jaar die natuurkunde studeerde. Maar hij was nooit alleen. Integendeel, hij verdwaalde graag in vergelijkingen. Jaren later, in zijn land Dagboekbeschreef Dr. Massey “de meest volledige verzonkenheid in de staat van meditatie die ik ooit heb bereikt.”
Hij nam deze passie mee in zijn doctoraatsprogramma aan de Washington University in St. Louis, waar hij bestudeerde hoe vloeibaar helium zich gedraagt nabij het absolute nulpunt. In 1966 behaalde hij zijn doctoraat en sloot zich aan bij een groep van meer dan een dozijn zwarte natuurkundigen in het hele land die dezelfde prestatie hadden geleverd.
Kort daarna verhuisde Dr. Massey naar Chicago om te werken in het nabijgelegen Argonne National Laboratory, waar hij het vreemde gedrag van geluidsgolven in supervloeibaar helium bestudeerde, dat de wetten van de natuurkunde leek te trotseren. Zijn werk trok de aandacht van onderzoekers van Urbana-Champaign en van Anthony Leggett, een theoreticus aan de Universiteit van Sussex in Engeland, wiens begrip van helium Later won hij de Nobelprijs voor de natuurkunde.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”