Triumph: Recensie van Nederlands Dans Theater 1, in Sadler's Wells

Ja ja ik weet het. Ik heb genoeg van de uitspraken van David Attenborough, en ik heb al genoeg gehoord over de catastrofe van de klimaatverandering. Je hebt het bericht ontvangen, je hebt de elektrische auto en de zonnepanelen besteld: kunnen we het nu even hebben over iets dat minder onvoorstelbaar angstaanjagend is?

Maar de stille overwinning van Getallen met uitsterven bedreigd [1.0] Het is bedoeld om de crisis urgent en emotioneel aantrekkelijk te laten lijken. De eerste van drie geplande samenwerkingen tussen de Canadese choreograaf Crystal Pitt en toneelgoochelaar Simon McBurney, gepresenteerd door Nederlands Dance Theatre 1, richt zich op bedreigde of ter ziele gegane diersoorten – een thema dat in 1988 voor het eerst in balletvorm werd behandeld door David Bentley in zijn vreemde presentatie. Stilleven in Penguin CaféMaar het wordt hier behandeld met een donkerder gevoel van onheil en rijkere, bozere poëzie.

Het formaat is bedrieglijk eenvoudig: een geanimeerd prentenboek waarin 22 neutraal geklede dansers alles nabootsen, van een smeltende gletsjer en een spinhagedis tot een kudde kariboes, een groep zachte handvissen en een selectie prachtige, eenzame exemplaren zoals de Bachmanszanger en de Pyreneese steenbok (beide is voor altijd verdwenen.)

Het lijkt misschien iets passender voor de muur van een klaslokaal op een basisschool, maar Pete is een te verstandige kunstenaar om hypocriet te spelen – het punt is net zo goed om de gratie en schoonheid van deze verschijnselen te vieren als om te rouwen om hun overlijden, en het effect is licht. in plaats van zwaar, en des te effectiever, om dit te bereiken zonder hightech bedrog.

Alleen Tannoy's uitzending waarin McBurneys zesjarige dochter naïeve vragen stelt over waarom de vogels wegvliegen, sloeg een onnodige sentimentele noot: de tragedie van de vernietiging van deze prachtige wezens werd op de meest poëtische wijze weergegeven in Pitts subtiel fantasierijke choreografie.