Door Joe Garvey
Fredrik ZandbergenAls eerstejaarsstudent uit Nederland in het hockeyteam van de Old Dominion University onderging ze vorig jaar een levensveranderende ervaring die haar prioriteiten herschikte.
Begin maart 2020 reisde ik met ongeveer twee dozijn andere tieners naar het Caribisch gebied voor een studiereis op zee. Het plan was om naar verschillende eilanden te zeilen, in Cuba te eindigen en dan naar huis terug te keren. Maar ongeveer twee weken na de geplande reis van vijf weken kwamen ze erachter dat de terugvlucht was geannuleerd vanwege COVID. Dus gingen ze op de lange weg naar huis, een reis over de Atlantische Oceaan die meer dan een maand duurde.
Zandbergen, die uit Tilburg komt, 70 mijl ten zuiden van Amsterdam, zei dat de reis hielp om meer doelen in haar leven te brengen.
“Voor de boottocht was ik materialistischer, leefde mijn leven zonder ergens aan te denken, en alles kwam naar me toe als ik het wilde”, zei ze. “Ik gaf echt om wat andere mensen van me dachten en wilde altijd de nieuwste dingen. Toen ik terugkwam, had ik niet meer het gevoel dat ik dat nodig had.”
De groep stopte in Dominica, Saint Lucia en Martinique. “Veel mensen waren geschokt”, zei Zandbergen, die toen 15 was, toen ze erachter kwamen dat ze niet naar huis zouden komen. “Ze waren bang, ze wisten niet wat ze moesten doen, ze hadden heimwee en huilden.”
Fredrik Zandbergen Met
Crappy Blanche Vriend
Voor beter of slechter, tijdens de reis naar huis waren de studenten niet op de hoogte van de evolutie van het virus. Zonder wifi hadden ze geen internetverbinding voor hun smartphone. Het enige contact tussen hen en hun ouders waren de wekelijkse berichten van 400-500 woorden die via satelliet werden verzonden. “We leefden in een bubbel”, zei Zandbergen.
Het oversteken van de oceaan verliep niet helemaal soepel. De beestjes kwamen in het verpakte voedsel terecht en het waterfiltratiesysteem van de boot werkte niet goed, wat betekende dat niemand wekenlang kon douchen.
Maar toen ze eind april thuiskwam, werd Zandbergen verrast door de sociale afstand, maskers, schoolsluitingen en haar onvermogen om haar vrienden persoonlijk te zien.
“Toen schrok ik echt”, zei Zandbergen. “Het voelde alsof ik een paar jaar in coma had gelegen. Het was een andere wereld.”
Zandbergen stond tijdens de reis voor een extra uitdaging: de week voordat de reis begon, had ze een elleboog afgedaan tijdens een familieskivakantie en droeg ze het grootste deel van de tijd een bemanning.
De Wilde Zwaan Schoener
Maar ’24/7 samen’ zijn bouwde op verrassende manieren een band op.
“In je tienerjaren wil je beroemd zijn, je wilt schattig zijn en je hebt een bepaalde bubbel waar je in wilt zijn”, zei Zandbergen. “En met alle andere mensen waarvan je denkt dat ze niet cool zijn, wil je niet met ze omgaan. Ik had een andere band met de mensen die ik op de boot ontmoette.”
Zandbergen en drie medereizigers spraken vorig jaar voor een artikel in The Atlantic over hun reis.
ODU ميدان hockeycoach Andrew Griffiths Ik ben onder de indruk van de manier waarop je de ervaring hebt behandeld.
“Het was een geweldige ervaring die niet veel mensen van haar leeftijd op een zeilboot hadden”, zei hij. “Voorlopig, zegt ze, heeft ze geen heimwee en is ze niet bang om van huis weg te gaan. En misschien is deze reis een deel van de reden.”
Lees meer over ODU atletiek in het najaarsnummer van Monarch magazine.
“Woedend nederige communicator. Typische baconfan. Gepassioneerde schrijver. Trotse popcultuurfanaat. Internetspecialist.”