Tussen 1990 en 2022 groeide de Canadese bevolking met 40,6 procent. Dit is meer dan in de meeste hoogontwikkelde landen ter wereld.
De Zwitserse bevolking groeide in dezelfde periode met 30,6 procent, of ongeveer driekwart van het tempo van Canada, volgens gegevens van Wereldbank. Noorwegen steeg 28,7 procent. De Zweedse bevolking groeide met ongeveer de helft van het tempo van Canada, net als Nederland en Oostenrijk. De bevolkingsgroei van Taiwan en Denemarken bedroeg iets meer dan een derde van die van Canada. Finland groeide ongeveer een kwart van het tempo van Canada. De Duitse bevolking groeide met slechts 5,9 procent, of een zevende van het Canadese percentage.
Deze landen hebben nog iets gemeen: volgens het Internationaal Monetair Fonds staan ze op een zeer korte lijst van landen met een BBP per hoofd van de bevolking hoger dan Canada.
In gewoon Nederlands: ze zijn veel rijker dan wij. Als je de jaarlijkse economische output van elk land in evenveel stukken verdeelt als er mensen zijn, zou elk een iets groter deel van de taart hebben dan de gemiddelde Canadees.
Hogere bevolkingsgroei dan onze tegenhangers in Canada – ondersteund door een hogere immigratiegraad – is niet de reden waarom onze economische prestaties in de afgelopen decennia te wensen overlieten. Maar noch de hoge bevolkingsgroei van het land, noch het steeds groter wordende immigratieplan van de liberale regering, is een soort magische kogel om de Canadese levensstandaard glad te strijken.
Als Canada een land zou zijn waar een kalme en rationele discussie over immigratie gevoerd zou kunnen worden, zouden we hierover praten. We zullen nadenken over hoe we het immigratiesysteem het beste kunnen ontwerpen om de levensstandaard van de gemiddelde Canadees te verhogen – niet alleen om de bevolking en de economie te vergroten, maar om de economie veel sneller te laten groeien dan de bevolking.
Zoals een recente studie van TD Economics opmerkt, heeft Canada de afgelopen twee decennia “Achterblijvend bij de curve van de levensstandaard.“
Sinds 2011 is het BBP van Canada in hetzelfde tempo gegroeid als in de Verenigde Staten, en voor op de rest van de G7-landen. Maar de bevolking van Canada groeit sneller dan de rest van de G7-landen, wat onze slechte economische prestaties maskeert.
Als je kijkt naar het BBP per hoofd van de bevolking in plaats van het BBP – en niet vraagt ”Is het land groter?” Maar “Is de gemiddelde Canadees beter af?” Canada verliest terrein.
Volgens TD lag het BBP per hoofd van de bevolking in Canada in 1980 $ 4.000 hoger dan dat van de gemiddelde ontwikkelde economie. In 2000 waren Canada en de anderen nek aan nek. Vandaag loopt Canada achter. Waarom? Omdat het reële bbp per hoofd van de bevolking sinds 2014 met slechts 0,4 procent per jaar is gegroeid, vergeleken met 1,4 procent in andere geavanceerde economieën. In tegenstelling tot die landen heeft de groei van Canada Pie nauwelijks gelijke tred gehouden met het groeiende aantal vorken.
Het hoger dan gemiddelde emigratiecijfer was hier niet de oorzaak van. Ja, deze korte lijst van landen met een hoger BBP per hoofd van de bevolking dan Canada bestaat voornamelijk uit plaatsen met een lage bevolkingsgroei. Maar het omvat ook een land dat iets minder groeide dan Canada – de Verenigde Staten, waarvan de bevolking tussen 1990 en 2022 met 33,5 procent toenam – en een ander land, Australië, dat gedurende het grootste deel van dezelfde periode meer immigratie en een hogere bevolkingsgroei kende.
De sclerotische economische prestaties van Canada zijn te danken aan tientallen jaren van lage productiviteitsgroei, grotendeels veroorzaakt door lage bedrijfsinvesteringen in fabrieken, apparatuur en technologie.
Maar immigratie kan worden gebruikt om de productiviteitsgroei te stimuleren of te onderdrukken.
Het Canadese immigratiesysteem is ontworpen met een duidelijk begrip hiervan. De kern van ons immigratiesysteem is altijd economische immigratie geweest. Immigranten in deze stroom worden geselecteerd op basis van een puntensysteem, waarbij kandidaten met meer opleiding en vaardigheden naar de kop van de rij gaan.
Voor zover immigratie neigt naar expats die in de werkende leeftijd zijn en die meer opleiding, vaardigheden en verdiencapaciteit hebben dan de gemiddelde Canadees, verhoogt dit het BBP per hoofd van de bevolking. Hoogopgeleide immigranten voegen meer toe aan de taart dan de gemiddelde Canadees – waardoor iedereen meer verdient.
De doelstellingen van de economische migratiestroom zijn niet volledig geïmplementeerd, maar sinds 2015 heeft de liberale federale regering gewerkt aan het terugdringen ervan.
Ze hebben het aandeel van economische migranten enigszins verminderd, terwijl het aandeel van de familie en de vluchtelingenklasse is toegenomen. Tegelijkertijd verhoogden de liberalen de toelating van tijdelijke buitenlandse werknemers, onder meer via een studentenvisumprogramma waarvan het aantal niet beperkt was, en het explodeerde.
Veel van deze uitzendkrachten hebben laagbetaalde banen in de detailhandel en fastfood. Werkgevers vinden het handig om een bijna eindeloze voorraad minimumloonarbeid te hebben, maar ervoor zorgen dat er altijd genoeg mensen klaar staan om je burrito’s te bereiden en te serveren, voor $ 15 per uur of minder, is niet de juiste economische noodzaak voor Canada. Het verhoogt het BBP per hoofd van de bevolking niet, maar verlaagt het.
Het ontmoedigt ook lagelonenbedrijven om de lonen te verhogen om nieuwe werknemers aan te trekken, of om investeringen te doen om de productiviteit te verhogen die de behoefte aan arbeid verminderen. Deze benaderingen zullen de ongelijkheid verminderen en de productiviteit verhogen – en Canada moet beide doen.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de impact van immigratie op huisvesting.
Over dit alles moeten we goed nadenken en het eerlijk bespreken. Staat ons beleid dit toe? Daarover later deze week meer.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”