Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) en autismespectrumstoornis (ASS) zijn de meest voorkomende neurologische ontwikkelingsstoornissen. Ondanks verschillende diagnostische criteria bestaat er een significante klinische en genetische overlap tussen de twee stoornissen.
Een nieuwe analytische studie gepubliceerd in Amerikaans tijdschrift voor psychiatrieDe onderzoekers probeerden de neurale correlaten te onderzoeken die ten grondslag liggen aan deze overlappingen en verschillen door 243 taakgebaseerde fMRI-onderzoeken te onderzoeken. Uit de bevindingen blijkt dat hoewel ADHD en autismespectrumstoornissen bepaalde patronen van hersenactiviteit delen, de unieke verschillen in hersenfunctie voor elke stoornis belangrijker zijn. Dit suggereert dat ADHD en ASS als twee afzonderlijke aandoeningen moeten worden beschouwd, omdat hun patronen van hersenactiviteit meer verschillend dan vergelijkbaar zijn.
De motivatie voor deze studie komt voort uit de waargenomen klinische en genetische overlap tussen ADHD en autismespectrumstoornis. ADHD wordt gekenmerkt door aanhoudende patronen van onoplettendheid, hyperactiviteit en impulsiviteit die het dagelijks functioneren verstoren. Aan de andere kant wordt een autismespectrumstoornis gekenmerkt door problemen in de sociale communicatie en interactie, samen met beperkte interesses en repetitief gedrag.
Ondanks hun verschillende diagnostische criteria ervaren mensen met ADHD vaak symptomen die typisch geassocieerd zijn met een autismespectrumstoornis, en omgekeerd. Bovendien hebben genetische studies gedeelde genetische factoren tussen de twee aandoeningen aan het licht gebracht, waardoor de grenzen tussen beide nog verder vervagen.
Eerder onderzoek heeft geprobeerd deze overlappingen te begrijpen met behulp van taakgebaseerde fMRI-onderzoeken om de neurale correlaten van symptomen van ADHD en autismespectrumstoornissen te bepalen. In deze onderzoeken werd echter vaak gebruik gemaakt van specifieke taken die voor elke stoornis waren ontworpen, wat vooroordelen kon introduceren en de generaliseerbaarheid van de resultaten kon beperken. De onderzoekers wilden deze beperkingen overwinnen en een duidelijker beeld krijgen van de neurale mechanismen die ten grondslag liggen aan ADHD en autismespectrumstoornissen door een meta-analyse uit te voeren.
Meta-analyse is een statistische techniek die de resultaten van meerdere wetenschappelijke onderzoeken combineert om een uitgebreider inzicht in een bepaalde onderzoeksvraag te verkrijgen. Met deze methode kunnen onderzoekers gegevens uit verschillende individuele onderzoeken samenvoegen, waardoor de algehele statistische kracht en betrouwbaarheid van de resultaten wordt vergroot. Door gegevens te bundelen kan meta-analyse patronen, trends en effecten identificeren die mogelijk niet duidelijk zichtbaar zijn in individuele onderzoeken vanwege de beperkte steekproefomvang of diverse methodologieën.
De meta-analyse omvatte gegevens uit 243 originele fMRI-onderzoeken, waaronder personen met ADHD, personen met een autismespectrumstoornis of beide, samen met typische controles. Studies werden geselecteerd via een zorgvuldige zoektocht in meerdere databases, waaronder PubMed en Web of Knowledge, en werden gescreend op basis van strikte inclusie- en exclusiecriteria.
De uiteindelijke steekproef bestond uit 3.084 deelnemers met ADHD, 2.654 deelnemers met ASS en 6.795 controledeelnemers. Studies hebben een verscheidenheid aan neuropsychologische taken gebruikt, zoals go/stop- en go-back-taken voor cognitieve controle, evenals taken die zich richten op sociale processen, beloningsreacties en aandacht.
De resultaten benadrukten de aanwezigheid van algemene en stoornisspecifieke neurale activaties bij ADHD en autismespectrumstoornissen. Co-activaties omvatten grotere activiteit in de rechter linguale gyrus en rectale gyrus, evenals minder activiteit in de linker middenfrontale gyrus en superieure temporale gyrus. Deze co-activaties duiden op enkele gemeenschappelijke neurale routes die betrokken zijn bij de cognitieve en gedragssymptomen van beide stoornissen.
Stoornisspecifieke activaties waren echter prominenter aanwezig. Bij autismespectrumstoornissen werden meer dan normale activaties waargenomen in de linker middelste temporale gyrus, inferieure pariëtale lob, rechter hippocampus en linker putamen. Lagere activaties werden waargenomen in de linker middelste frontale gyrus, rechter middelste temporale gyrus, linker amygdala en rechter hippocampus. Deze bevindingen suggereren dat een autismespectrumstoornis geassocieerd is met specifieke neurale disfuncties in regio’s die verband houden met sociale processen, cognitieve flexibiliteit en emotionele verwerking.
Bij ADHD werd meer dan normale activiteit gevonden in de rechter insula, de achterste cingulaire cortex, de rechter amygdala en het putamen. Er werd ook verminderde activiteit waargenomen in de rechter middelste temporale gyrus, linker inferieure frontale gyrus, rechter globus pallidus en linker thalamus. Deze bevindingen suggereren dat ADHD duidelijke neurale afwijkingen met zich meebrengt in gebieden die verband houden met aandacht, remming en beloningsverwerking.
in Redactie In een commentaar op de studie schreef Philip Shaw, een hoofdonderzoeker bij de afdeling Neurobehavioral Clinical Research van het National Human Genome Research Institute, dat de bevindingen de noodzaak onderstrepen van meer functionele MRI-onderzoeken waarin individuen met ADHD en een autismespectrumstoornis hetzelfde uitvoeren. taken. Door dergelijke onderzoeken uit te voeren kunnen onderzoekers duidelijkere en consistentere gegevens verkrijgen over de unieke en gemeenschappelijke neurologische kenmerken van deze aandoeningen.
“Zoals de auteurs benadrukken, zijn er weinig fMRI-onderzoeken waarbij individuen met ADHD en individuen met ASS betrokken zijn die dezelfde taak uitvoeren. Hoewel uit deze vergelijkende onderzoeken ook bleek dat diagnostische verschillen verder gaan dan overeenkomsten, overlapten de geïdentificeerde hersengebieden niet met die uit de Meta-analyse. Om deze discrepantie op te lossen, hebben we meer fMRI-onderzoeken nodig waarbij individuen met ADHD, een autismespectrumstoornis of beide dezelfde taak uitvoeren”, legt Xu uit.
“Tammon et al. vonden enorm verschillende neurale landschappen bij ADHD en autismespectrumstoornissen, wat suggereert dat we deze aandoeningen moeten scheiden in plaats van ze op één hoop te gooien. Een derde optie is om meer gegevens te verzamelen uit een gemeenschappelijke kernset van taken binnen de diagnostiek, kunnen we de grote datasets verkrijgen die nodig zijn om de functionele architectuur van de hersenen in deze complexe neurologische ontwikkelingsomstandigheden volledig vast te leggen.”
de studie, “Gedeelde en specifieke neurale correlaten tussen aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit en autismespectrumstoornis: een meta-analyse van 243 taakgebaseerde functionele magnetische resonantiebeeldvormingsstudies.“, geschreven door Hiroki Tamon, Junya Fujino, Takashi Itahashi, Lennart Frahm, Valeria Barlatini, Yuta Y. Aoki, Francisco Xavier Castellanos, Simon P. Eickhoff en Samuel Cortez.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”