Rijke landen hebben hun rol in de crisis erkend en hun verantwoordelijkheid om andere landen te helpen de onbetaalbare kosten van het beheersen van emissies en de effecten van klimaatverandering het hoofd te bieden. Ze hebben zich, eerst in 2009 en opnieuw in 2015 in het kader van het Klimaatakkoord van Parijs, gecommitteerd aan een gezamenlijk doel: $ 100 miljard per jaar aan subsidies, leningen, investeringen van de particuliere sector en meer tegen 2020.
Meer dan tien jaar na de eerste toezegging moeten landen hun beloften nog steeds nakomen. Het daalde met $ 16,7 miljard ten opzichte van het doel van $ 100 miljard in 2020, en zal het naar verwachting opnieuw missen wanneer de bijdragen voor 2021 en 2022 worden berekend, volgens schattingen van de OESO. Er zijn geen straffen voor het missen van het doel, behalve kritiek van degenen die zeggen dat regeringen niet genoeg doen om de opwarming van de aarde tegen te gaan.
Deze mislukking heeft geholpen om klimaatfinanciering hoog op de agenda te houden tijdens jaarlijkse klimaatconferenties van de Verenigde Naties, zoals de COP27 van vorig jaar, die werd gehouden in Sharm El-Sheikh, Egypte.
Daar hielpen de woede en bezorgdheid over het falen van rijke landen om de financieringsdoelstelling te halen, ontwikkelingslanden aan een belangrijke concessie: ontwikkelde landen kwamen overeen om te werken aan de oprichting van een nieuw fonds om de kosten van schade die al door klimaatverandering is veroorzaakt, te dekken. Tot op heden is de meeste financiering gericht op het verminderen van emissies of het aanpassen aan verwachte veranderingen.
“Als we onszelf wijsmaken dat we geld uitgeven en investeren in onze toekomst op een manier die we niet hebben gedaan, dan streven we naar een ramp.”
Wereldleiders hebben erkend dat de schade door klimaatverandering het aanpassingsvermogen van deze landen al snel te boven gaat en zijn begonnen met het bespreken van een nieuwe doelstelling voor klimaatfinanciering die, naar men zegt, in de biljoenen dollars kan lopen. Tijdens de COP 28 van dit jaar in Dubai zullen ze de omvang van het doelwit bespreken, wie moet bijdragen en in welke periode, en eventuele regels voor hoe het wordt bereikt.
Sommige functionarissen van potentiële ontvangende landen zeggen dat voordat er meer geld kan gaan stromen, er duidelijkere definities nodig zijn van wat telt als klimaatfinanciering en meer transparantie in de rapportage van bijdragen. Sinds 2012 hebben ontwikkelingslanden of groepen die namens hen werken meer dan 100 keer opgeroepen tot dergelijke verbeteringen, volgens een Reuters-review van VN-rapporten, video’s van klimaatbijeenkomsten en hand-outs voor klimaatonderhandelingen.
“Als we onszelf wijsmaken dat we geld uitgeven en investeren in onze toekomst op een manier waarop dat niet het geval is, grijpen we een ramp aan”, zegt Matthew Samuda, een minister van het Jamaicaanse ministerie van Economische Groei en Werkgelegenheid.
“Mensen verdienen meer.”
Wereldwijd hebben donoren gemeld dat meer dan $ 25 miljard aan financiering volgens hen verband houdt met hernieuwbare energie. Ten minste nog eens $ 5,6 miljard is gereserveerd voor projecten waarvan zij beweren dat ze landen zullen helpen zich voor te bereiden op of te reageren op klimaatgerelateerde rampen. Reuters ontdekte dat veel van hun rapporten te weinig details bevatten om deze beweringen te verifiëren.
Reuters heeft gedocumenteerd dat miljarden meer worden besteed aan projecten met fossiele brandstoffen of andere initiatieven die weinig of niets te maken hebben met het verminderen van emissies of aanpassing aan de gevolgen van klimaatverandering.
Toen het Italiaanse chocoladebedrijf Venchi tientallen nieuwe winkels opende in Japan, China, Indonesië en elders in Azië, kreeg het hulp van SIMEST, een publiek en privaat bedrijf dat Italiaanse bedrijven helpt uit te breiden naar het buitenland. Italië heeft verzocht om een aandeleninvestering van $ 4,7 miljoen in klimaatfinanciering.
Een SIMEST-functionaris zei dat het werk van het bureau niet gericht is op klimaatverandering en dat het niet betrokken is bij rapportage over klimaatfinanciering in Italië. Een woordvoerder van het Italiaanse ministerie van Milieu en Energiezekerheid, dat verantwoordelijk is voor de VN-rapportage in het land, zei dat het project een klimaatcomponent bevat, maar weigerde in detail te treden.
De Verenigde Staten zijn overeengekomen om 19,5 miljoen dollar te lenen aan ontwikkelaars van de Marriott Hotel-franchise in Cap-Haitien, Haïti. Ten tijde van de overeenkomst in 2019 riepen de plannen op tot een verbetering van Habitation Jouissant met meer kamers, een overloopzwembad, een restaurant op het dak en betere sportfaciliteiten. Nu zegt ontwikkelaar Fatima Group dat het project wordt verbouwd, dat een eigendom van Courtyard by Marriott zal worden.
Het hotel kijkt uit over de zee, maar door de ligging op een heuvel wordt het niet bedreigd door zeespiegelstijging of overstromingen, aldus Fatima Group-voorzitter Fred Billiard. Hij zei dat de Fatima-groep echter van plan is “klimaatbestendige infrastructuur” te bouwen. Een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken zei dat de hotellening geldt als klimaatfinanciering omdat het project regenwaterbeheersing en maatregelen ter bescherming tegen orkanen omvatte.
Een woordvoerder van Marriott zei dat het bedrijf niet betrokken is bij de financieringsregelingen van de franchisenemer en geen rol speelde in de beslissing van de VS om de lening als klimaatfinanciering te beschouwen.
België steunde “La Tierra Roja”, dat gaat over een voormalige rugbyspeler die werkt voor een bedrijf dat bossen reinigt voor de papierindustrie in Argentinië. Hij wordt verliefd op een milieuactivist die protesteert tegen giftige chemicaliën die het water van een papierfabriek vervuilen.
België overweegt zijn bijdrage van 8.226 dollar – onderdeel van een grotere subsidie voor de film – aan klimaatfinanciering omdat de film gaat over ontbossing, een aanjager van klimaatverandering, zei Nicolas Virens Gevert, een woordvoerder van het Belgische Ministerie van Buitenlandse Zaken, Handel en Ontwikkeling.
Sommige landen rekenen projecten die nooit hebben plaatsgevonden tot hun doelstellingen voor klimaatfinanciering. Frankrijk meldde een lening van $ 118,1 miljoen aan een Chinese bank voor milieu-initiatieven, evenals leningen van in totaal $ 267,5 miljoen om een metrosysteem in Mexico te upgraden en $ 107,6 miljoen om havens in Kenia te verbeteren. Volgens het Franse ontwikkelingsbureau werd elk project later geannuleerd zonder dat er geld werd betaald. Evenzo rapporteerden de VS $ 7 miljoen aan verzekeringsdekking voor een hydro-elektrisch project in Zuid-Afrika dat nooit is gebeurd.
Ontvangers van Amerikaanse klimaatfinanciering
De Verenigde Staten rapporteerden van 2015 tot 2020 $ 9,5 miljard aan subsidies, leningen en andere bijdragen aan ontwikkelingslanden.
Bron: Reuters-analyse van klimaatfinancieringsgegevens voor landen gerapporteerd aan de Verenigde Naties
Franse en Amerikaanse functionarissen die betrokken waren bij de VN-rapporten vertelden Reuters dat ze de financiering documenteren in het jaar dat werd toegezegd en de rapporten niet herzien om ze te corrigeren. Er zijn geen regels die hen daartoe verplichten.
Verreweg de grootste speler in klimaatfinanciering is Japan. En volgens een recensie van Reuters heeft het minstens 9 miljard dollar geleend voor projecten die afhankelijk blijven van fossiele brandstoffen. Tenminste sommige van deze projecten verhogen de uitstoot in plaats van ze te verminderen, waaronder een nieuwe kolencentrale van 1.200 megawatt die Japanse bedrijven bouwen op Matarbari, een eiland voor de zuidoostkust van Bangladesh. Japan heeft Bangladesh ten minste 2,4 miljard dollar aan klimaatfinanciering voor de fabriek geleend en zal naar verwachting in 2024 operationeel zijn.
Bronnen van klimaatfinanciering in Bangladesh
Rijke landen meldden $ 9 miljard aan leningen, subsidies en andere bijdragen aan Bangladesh van 2015 tot 2020 als onderdeel van hun belofte om ontwikkelingslanden te helpen hun uitstoot te verminderen en de effecten van klimaatverandering te beheersen. Dit omvat $ 2,4 miljard aan leningen van Japan om een nieuwe kolencentrale te bouwen.
Bron: Reuters-analyse van klimaatfinancieringsgegevens voor landen gerapporteerd aan de Verenigde Naties
Toen Japan Bangladesh meer dan tien jaar geleden hielp bij het plannen van het Matarbari-project, kampte het energiesysteem van Bangladesh met een dagelijks stroomtekort van 2.000 megawatt, meer dan een derde van de vraag. Dit leidde tot lange en frequente periodes van stroomuitval, wat leidde tot protesten en een rem op de economische groei. Mohammad Hussain, hoofd van Power Cell, een afdeling van het Bengaalse Ministerie van Energie, zei dat de nieuwe centrale het constante stroomtekort, dat leidt tot geplande stroomuitval, zal helpen elimineren.
De fabriek zal elk jaar 6,8 miljoen ton kooldioxide aan de atmosfeer toevoegen, volgens documenten van het Japan International Cooperation Agency (JICA), dat hielp bij het plannen en financieren van het project. Dat is meer dan de stad San Francisco aan emissies voor heel 2019 rapporteerde.
Sachiko Takeda, een woordvoerder van het Japan International Cooperation Agency, zei dat Japan Matarbari als een klimaatveranderingsproject beschouwt omdat het Japanse technologie gebruikt die meer energie opwekt met minder steenkool, wat resulteert in lagere emissies dan conventionele energie. JICA-documenten die het project beschrijven, zeggen dat Matarbari ongeveer 400.000 ton kooldioxide-equivalente emissies per jaar zal uitstoten in vergelijking met een typische fabriek van deze omvang.
Takeda zei dat het Japanse ministerie van Buitenlandse Zaken, en niet JICA, verantwoordelijk is voor de rapportage over klimaatfinanciering aan de Verenigde Naties.
Hiroshi Onuma, senior adjunct-directeur van de afdeling klimaatverandering van het Japanse ministerie van Buitenlandse Zaken, zei dat Japan berekeningen maakt om de uitstoot van projecten te verminderen, en dat een team van het ministerie van Buitenlandse Zaken projecten evalueert alvorens een beslissing te nemen om ze te rapporteren. aan de Verenigde Naties als klimaatfinanciering. Hij weigerde uit te leggen waarom Japan een kolencentrale als een klimaatproject beschouwde.
Financiering van grote projecten zoals Matarbari heeft Japan geholpen een claim als de grootste financier van klimaatfinanciering af te dwingen. Het heeft tussen 2015 en 2020 $ 59 miljard aan subsidies, leningen en aandeleninvesteringen gerapporteerd en is van plan om door te gaan met vergelijkbare financieringsniveaus tot 2025. Dat is $ 14 miljard meer dan Duitsland, dat in dezelfde periode de op een na grootste gerapporteerde financier is. .
“Deze toezegging valt op als een aanzienlijk bedrag tussen andere ontwikkelde landen”, zei het Japanse ministerie van Buitenlandse Zaken in een persbericht van juni 2021. “Japan zal het voortouw blijven nemen bij de wereldwijde inspanningen om de klimaatverandering aan te pakken.”
‘Voorstander van internet. Student. Kwaadaardige twitteraar. Expert in amateur-tv. Hipster-vriendelijke maker.’