TOKYO (AFP) – Een derde reis naar de Olympische Spelen was verre van zeker voor de Amerikaanse volleybalster Follock Akinradio Gunderson toen ze in november 2019 beviel van haar zoon.
Haar zware zwangerschap die haar van het grootste deel van haar kernkracht beroofde, deed haar afvragen of ze kon terugkeren naar haar gebruikelijke elite-niveau. Maar Gunderson had zich ten doel gesteld een moeder en een professionele atleet te worden en profiteerde van de uitgestelde Olympische Spelen om dit jaar weer terug te komen op zoek naar die ongrijpbare gouden medaille.
“Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen twijfels had, maar tegelijkertijd geloof ik als speler altijd dat wat ik ook wil, zal gebeuren”, zei ze. “Het was een doel en een ambitie van mij en ik zou er alles aan doen om het te laten gebeuren. Maar ja, er waren onderweg zoveel momenten waarop ik dacht dat het misschien niet van mij was.”
Gunderson ontwikkelde ernstige diastase recti tijdens haar zwangerschap, waardoor er een opening van 9 centimeter overbleef van haar “sixpack” -spieren in haar buik die groot genoeg waren om in een vuist te passen.
Daardoor had ze weinig tot geen kernkracht, maar ze was vastbesloten om Tokio te halen, zelfs als de Olympische Spelen in 2020 doorgaan zoals gepland. Ze vertelde haar man, Jonathan, dat ze er alles aan zou doen om weer in de spelen te komen.
Ze bereidt zich nu hier voor op haar eerste wedstrijd van het toernooi op zondag.
“Ik zei tegen hem: ‘Luister, ik zou niet graag in de buurt zijn, maar ik zal een manier vinden om het te laten gebeuren’,” zei ze. “Ik word die kant op gedreven.”
Ze heeft een extra jaar gehad om weer in vorm te komen vanwege de COVID-19-pandemie en heeft die tijd in haar garage getraind tussen borstvoedingssessies en contact houden met haar collega’s in de VS via Zoom.
Gunderson zei dat ze nog steeds een lichte maagscheiding had, maar bijna al haar kracht had herwonnen, hoewel haar lichaam haar er na wedstrijden soms aan herinnert dat ze een 33-jarige moeder is.
Ze speelde het afgelopen seizoen professioneel in Japan, maar de Amerikaanse coach Karsh Kiraly vertelde haar op een gegeven moment dat haar blokkering en andere aspecten van haar spel niet goed genoeg waren.
Dit diende alleen als een grotere motivatie. Gunderson zei dat nadat ze voelde dat haar ego werd geschopt, ze een ander hulpmiddel vond toen ze in sterke vorm terugkeerde naar de Olympische Spelen, wat geen verrassing was voor haar teamgenoten en Kiraly.
“Niemand in deze show denkt dat alles onmogelijk is voor Fuluk,” zei Kiraly. “Je kunt het gewoon aan iedereen vragen en ze zeggen: ‘Nou, natuurlijk, het is Fuluk; Ze zou het gedaan hebben als ze het in minder dan 12 maanden had moeten doen en vorig jaar speelde. Ze heeft een heel verstandige manier om dit te doen. Om dit te kunnen doen nadat je een gezin hebt gesticht, verbaast het mensen absoluut dat ze nog steeds een professional is en haar vak gedisciplineerd benadert en haar verplettert als een moeder.”
De uitdaging nu Gunderson weer fit is, is het omgaan met de scheiding van de eenjarige Jonathan en Cayud. Ze krijgt dagelijks foto’s en FaceTime-oproepen en is sterk afhankelijk van haar “tweede gezin” voor de speeltuin.
“Ik vind het heerlijk om hier te zijn. Ik vind het heerlijk om omringd te zijn door deze sterke, grappige, intelligente vrouwen,” zei ze. “Het maakt het zoveel gemakkelijker.”
Het is nu de taak om het teleurstellende einde van de Olympische Spelen van 2016 in het verleden te maken en te focussen op het winnen van de allereerste gouden medaille voor het Amerikaanse damesvolleybalteam.
Het gebeurde bijna vijf jaar geleden in Rio de Janeiro voordat Gunderson laat in de eerste set van haar halve finale tegen Servië haar linkerknie geblesseerd raakte toen ze misschien wel haar beste volleybal van het hele toernooi speelde.
Te midden van vragen over de ernst van de blessure en of het op lange termijn schade zou veroorzaken, kon Gunderson niet anders dan haar teamgenoten in de laatste vier sets toekijken en toejuichen toen de Verenigde Staten de wedstrijd om de gouden medaille misliepen.
Ze speelde twee dagen later in een wedstrijd om een bronzen medaille toen artsen besloten dat ze de knie niet meer kon beschadigen. De Verenigde Staten hielpen bij het winnen van de bronzen medaille door Nederland te verslaan, maar sommigen zullen zich altijd afvragen of het een medaille van een andere kleur zou zijn geweest als het niet gekwetst was.
“Leven in het verleden helpt niet”, zei ze. “Ik heb geleerd dat het de uitkomst voor ons helaas niet zou veranderen. Als dat wel het geval was, zou ik het elke dag de hele dag hebben gedaan. Maar omdat ze dat niet doet, helpt het niet om het te doen. Het enige wat ik kan doen is hopen voor een betere toekomst en hopen dat het in de toekomst beter is.” Volgende keer “.
____
Meer AP Olympische Spelen: https://apnews.com/hub/2020-tokyo-olympics en https://twitter.com/AP_Sports
“Denker. Liefhebber van eten. Woedend bescheiden musicaholic. Levenslange ontdekkingsreiziger. Twitter-liefhebber. Professionele student.”