Diyarbakir, Turkije – Tientallen felgekleurde sarcofagen met de initialen van vermoorde Koerdische burgers zijn op de bovenmuren van een oude citadel geplaatst. Een muur van borden in de straten met de namen van andere slachtoffers en een torenhoge stapel rubberen laarzen herinneren aan de duizenden doden of gevangenen tijdens decennia van conflicten.
De installaties maakten deel uit van een moderne kunstgalerie in Diyarbakir, de grootste Koerdische stad van Turkije, waarvan de organisatoren hopen dat ze een regio die is verpletterd door jaren van slopende conflicten, nieuw leven inblaast. In plaats daarvan werd de show furieus aangevallen door zowel Turken als Koerden, en de regering stopte het vroegtijdig – een herinnering aan hoe gevaarlijk de kwestie van de Koerden in Turkije is.
“Als Koerdische kunstenaar wilde ik dat het publiek de harde realiteit zou zien en onder ogen zien”, zei kunstenaar Ahmet Gunsetkin te midden van het tumult. “Ik wilde dat bezoekers oog in oog zouden komen te staan met de benarde situatie van de mensen in dit gebied.”
Gevechten tussen Turkse regeringstroepen en Koerdische separatisten bereikten Diyarbakir in 2015 en lieten de smalle straatjes van de historische oude wijk Tyrus in puin achter. Sindsdien heeft de stad Hij leefde onder streng politietoezicht De Turkse autoriteiten hebben lokale Koerdische politici en activisten in de gevangenis gegooid.
De Kamer van Koophandel van de stad, die de beurs organiseerde, had gehoopt Diyarbakir een broodnodige boost te geven door bezoekers aan te trekken en hotels te vullen. De organisatoren kozen de heer Gunestekin omdat hij internationaal bekend is en omdat zijn werk de Koerdische minderheid van het land eert. Ook in zijn voordeel: hij wordt al lang gesteund door mensen die dicht bij de Turkse regeringspartij staan.
De show, The Memory Room – een mix van schilderkunst, textiel en beeldhouwkunst – bevatte politieke kunst en video-installaties die herinnerden aan het lijden van Koerden en andere minderheden gedurende decennia van onderdrukking onder Turkse overheersing.
De hype ging niet zozeer over de kwaliteit van kunst als wel over hoe gepolariseerd Turkije was onder president Recep Tayyip Erdogan.
Toen hij bijna twintig jaar geleden voor het eerst aan de macht kwam, moedigde de heer Erdogan stilletjes meer culturele vrijheden aan voor de Koerden, vooral in de media en uitgeverijen, en in 2013 ondersteunde hij het vredesproces met Koerdische separatistische rebellen. Maar sinds 2015, toen het vredesproces instortte, heeft hij toezicht gehouden op de bombardementen op Koerdische steden en de brute onderdrukking van Koerdische politici en activisten.
De respons op de kunstbeurs, die in oktober werd geopend, was in veel opzichten groter dan verwacht: een opening vol beroemdheden, grote menigten en hele hotels. Maar het bracht ook een storm van kritiek met zich mee van alle kanten, ook van Suleyman Soylu, de Turkse minister van Binnenlandse Zaken.
Hij zei dat de tentoonstelling sympathie betuigt voor terroristen, een term die door de regering steeds vaker wordt gebruikt om haar politieke tegenstanders te beschrijven. Er werd gesuggereerd dat de heer Gunestekin werd gebruikt.
“Dit is de eerste keer dat ik getuige ben van het gebruik van terroristische kunst”, zei dhr. Soylu.
Onder zijn vrienden bevinden zich voormalige ministers en adviseurs van Erdogan. Dit karakter, samen met zijn commerciële en financiële succes, stelde hem in staat te gaan waar andere Koerdische kunstenaars niet konden gaan.
Maar dit was niet de eerste keer dat hij de schuld kreeg, en de overwegend gewelddadige reactie had een pas op de plaats gemaakt.
Veel van zijn kunstwerken weerspiegelen zijn persoonlijke verhaal, maar hij heeft zich steeds meer toegelegd op het maken van grimmige politieke stukken.
De heer Johnstekin groeide op in de naburige stad Batman en later in Diyarbakir, waar hij werd opgevoed door een Armeense stiefmoeder die wees was geworden door de genocide. Hij zei dat hij werd beïnvloed door de multi-etnische ambachtslieden uit zijn jeugdbuurt, door jarenlang ronddwalen in Koerdische dorpen en luisteren naar verhalenvertellers, en zijn mentor, de Turkse literaire reus Yasir Kemal.
De video-installaties onderzochten het verlies van de Koerdische taal, die Turkije al jaren verbiedt. In een ervan spreken de acteurs de Koerdische letters uit, die ongeëvenaard zijn in het Turkse alfabet. In een ander geval sloegen twee mannen met leren riemen de met krijt op het bord geschreven letters tot ze verdwenen.
De heer Gunstein is niet de enige hedendaagse kunstenaar die zich met deze onderwerpen heeft beziggehouden, maar zijn tentoonstelling was verreweg de grootste en meest prominente in Diyarbakir in de geschiedenis van het conflict.
Dit conflict omspant al meer dan drie decennia het hart van de kunstgalerie en heeft naar schatting 40.000 mensen het leven gekost, de meesten van hen Koerden. Hij zette de separatistische Koerdische Arbeiderspartij (PKK) op tegen de Turkse staat.
De pro-Koerdische Democratische Volkspartij, of HDP, een legale politieke partij die deelneemt aan een groot deel van het politieke platform van de PKK, wordt regelmatig beschuldigd van terrorisme vanwege haar banden met militanten, en de Turkse autoriteiten hebben veel van hun gekozen vertegenwoordigers uit de PKK verwijderd . Hij zette hen samen met tientallen journalisten en activisten gevangen.
De recente politieke verschuiving in Turkije was duidelijk toen de tentoonstelling werd geopend. Een coalitie van Turkse oppositiepartijen, die ongeveer drie jaar geleden werd gevormd om Erdogan te verdrijven, werkte samen met de HDP met als doel hun stemkracht te bundelen in de aanloop naar de verkiezingen van 2023.
De meest prominente gasten bij de inauguratie waren oppositieleden, waaronder Ekrem Imamoglu, de burgemeester en presidentskandidaat van Istanbul, en Mithat Sankar, leider van de pro-Koerdische Democratische Volkspartij.
Overheidsfunctionarissen bleven weg.
De jonge Koerden toonden hun ongenoegen door een van de metalen doodskisten van de wallen te gooien, blijkbaar om te protesteren dat de tentoonstelling niet ver genoeg ging om al degenen die het leven lieten te identificeren.
Maar de grootste storm is op sociale media, aangezien Mr. Gunestekin gemakkelijk op Instagram communiceert met zijn 1 miljoen volgers. Sociale figuren zijn bekritiseerd omdat ze poseerden voor selfies voor gedenktekens voor lijden, maar ook voor gasten die dansten op een receptie.
Voor sommigen vertegenwoordigt de heer Gunestekin wat ze haten aan de heerschappij van de heer Erdogan – de verrijking van mensen met partijdige connecties.
Een plaatselijke artiest zei dat het voor de meeste Koerdische artiesten onmogelijk was om zo’n show te houden. Veel mensen zijn in Turkije opgesloten vanwege het maken van politieke opmerkingen.
Het werk van lokale Koerdische hedendaagse kunstenaars wordt meer bewaakt, een teken van de zelfcensuur waartoe de meeste kunstenaars zijn gedwongen.
Sommige lokale stedelingen zeiden dat ze geen “geheugenkamer” nodig hadden omdat ze nog steeds werden vervolgd door de Turkse regering.
“We hebben meegemaakt wat hij probeerde te zeggen”, zegt Nusrat, een 30-jarige kapper die alleen zijn voornaam opgaf uit angst voor repercussies van de overheid. “Onze pijn is nog niet voorbij. Wat heeft het voor zin om onze pijn te versterken?”
Maar tegelijkertijd bestond er geen twijfel over het enthousiasme van velen die de beurs bezochten in de twee maanden dat deze open was, met rijen in de weekenden.
“Ik liep rond met een brok in mijn keel”, zegt Pinar Celik, 38, een leraar uit Ankara. “Dit is een artiest die opgroeide in onze cultuur en oog in oog kwam te staan met problemen die we probeerden te verbergen of te vergeten.”
Velen zeiden het werk niet helemaal te begrijpen, maar identificeerden zich wel met Koerdische beelden en het traditionele gebruik van felle kleuren.
Op de wallen keek de Koerdische vrouw, Yıldız Dağ, naar de veelkleurige doodskisten en sprak één woord uit: “vervolging”.
“We zijn verdrietig om ze te zien”, zei ze. “Maar het is goed om het te laten zien, zodat het niet nog een keer gebeurt.”
‘Voorstander van internet. Student. Kwaadaardige twitteraar. Expert in amateur-tv. Hipster-vriendelijke maker.’