16.
“Ik lag zes weken lang in een medisch geïnduceerde coma (met volledige lichaamsverlamming). Er waren verschillende keren dat ik me duidelijk herinnerde waar ik in mijn hoofd ‘wakker werd’. Hoe was de ervaring?
“Toen ik in mijn hoofd wakker werd, had ik geen idee wat er gebeurde. Ik ben volledig bij bewustzijn en ik weet dat ik het ben, maar ik kan mijn ogen niet openen, ik kan geen spier bewegen en ik kan niet praten. De eerste keer dat het gebeurde was angstaanjagend. Ik raakte in paniek en even dacht ik dat ik zou sterven. Toen besefte ik dat ik aan het nadenken was, dus het lijkt niet goed. Ik probeerde te bewegen, maar het lukte niet. Ik probeerde te praten, maar het lukte niet. Ik probeerde te schreeuwen, maar het lukte niet.
De volgende keer dat dit gebeurde was toen mijn beste vriend mij kwam opzoeken. Nogmaals, ik kan niet bewegen, ik kan niet zien en ik kan niet praten. Maar toen ze in mijn hoofd ‘wakker werd’, voelde ik dat ze mijn hand vasthield en me vroeg erin te knijpen als ik haar kon horen praten. Ik deed mijn best om in mijn hand te knijpen, maar het voelde alsof hij helemaal niets deed. Toen ik haar liet weglopen, was ik er helemaal kapot van. Ik probeerde te schreeuwen dat ze moest blijven, maar er gebeurde duidelijk niets. Maar ik was zo blij dat mensen die ik kende er waren waar ik ook was en dat ik hulp kreeg (ook al voelde ik me volkomen hulpeloos). Dit soort hulp. Ik moest mezelf weer tot rust brengen, zodat ik weer kon wegdromen.
Toen ik uiteindelijk uit de coma werd gehaald, waren mijn ouders erbij en dat sloeg nergens op, want mijn ouders woonden destijds twee staten verderop. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ze er de hele tijd waren geweest. Ze lieten alles in hun leven vallen en kwamen bij mij wonen en bleven daar de hele beproeving. Na een paar dagen (denk ik) kwamen er enkele artsen die mij een aantal vragen stelden. De eerste vraag was welk jaar het was. Dat wist ik omdat ik me herinnerde dat ik op oudejaarsavond ziek was, dus ik wist dat het 2000 was. De volgende vraag was wie de president was. Jij antwoordde Clinton, dus dat heb ik goed begrepen. Toen vroegen ze mij of ik wist waar ik was. Dus ik zei absoluut “Honolulu”, omdat ik in mijn dromen in Honolulu was. Toen ze allemaal een verwarde Scooby-Doo-blik op hun gezicht hadden toen ik besefte dat dat niet helemaal klopte, dacht ik dat ik (op de een of andere manier) terug moest naar Salt Lake City. Ze leken erg opgelucht toen ik daarmee op de proppen kwam.”
“Subtly charming TV maven. Unapologetic communicator. Troublemaker. Travel scientist. Wannabe thinker. Music fanatic. Amateur explorer.”