Zuid-Afrikaanse katten op een zinkend schip

Wat heeft het bod op het WK 2023 in Zuid-Afrika gemeen met katten? Ze hebben allebei negen levens. Maar Temba Bavuma kon er maar vijf uitgeven die de meest directe route naar het kampioenschap namen. Meer dan dat, en ze zullen waarschijnlijk merken dat ze zich door de play-offs moeten sissen en krabben.

De historische overwinning in de ODI-reeks van Bangladesh, die woensdag in Centurion werd beslist, betekent dat Zuid-Afrika negende staat in het WK-klassement (WCSL) – één plaats lager dan waar ze zouden moeten zijn om hun plaats in de Indiase selectie voor volgend jaar te boeken.

Ze hebben nog 11 wedstrijden te gaan waarin WCSL-punten worden getoond. Twee tegen Nederland, en zelfs gezien de nieuwste vorm van Zuid-Afrika, is het moeilijk te geloven dat ze zouden falen tegenover tegenstanders die volledig werden verslagen in alle vier de voltooide wedstrijden.

Maar over de andere negen wedstrijden is niets zeker. Zuid-Afrika speelt van 19 t/m 24 juni drie wedstrijden in Engeland en dezelfde wedstrijden in India en Australië in nog aan te kondigen wedstrijden. Pafuma zal er waarschijnlijk minstens vier van winnen om er zeker van te zijn dat hij bij de beste acht teams zal blijven om hun plaats in het WK te bevestigen. Vandaar de kattenmetafoor: ze zouden het zich waarschijnlijk niet kunnen veroorloven om meer dan vijf van die negen wedstrijden te verliezen. Dit belooft een moeilijke vergelijking te worden.

Engeland heeft 12 van hun laatste 14 ODI-thuisdubbels gewonnen, een bijna ononderbroken succesreeks die teruggaat tot juni 2015 en inclusief een overwinning op Zuid-Afrika in mei 2017. Zij zijn de huidige WK-houders, zij het op de manier waarop ze zijn geëindigd. De trofee – ze presteerden beter dan finalisten Nieuw-Zeeland in grenstelling nadat het play-offteam tot stilstand was gekomen – betekent dat ze nauwelijks kampioen kunnen worden genoemd. Maar het valt niet te ontkennen dat Engeland een goed team is en een paar klappen zal opvangen in hun eigen achtertuin.

India was ook formidabel in zijn omstandigheden. Van de 32 rubberduo’s die sinds oktober 2005 thuis zijn, hebben ze er 25 gewonnen. Een verzachtende factor voor de Zuid-Afrikanen is dat ze een van de twee teams zijn die in die tijd: in oktober 2015 een serie in India hebben gewonnen.

Australië was nog zwakker en won sinds oktober 2005 slechts 13 van hun 22 thuisseries. Ze werden tweemaal verslagen door Zuid-Afrika, het meest recentelijk in november 2018.

Eindelijk, dat zijn 50 overwinningen uit 69 series voor deze homers: een winstverhouding van 72,46. Van de 40 rubbers altijd won Zuid-Afrika 22 of 55%. Dat is veel beter dan gemiddeld – van alle 2.958 gewonnen en verloren wedstrijden won de thuisploeg 58,52% en de bezoekers 41,48%.

Dus historisch gezien zijn Zuid-Afrikanen deze curve voor geweest. Maar ze moeten nog een ODI-reeks weg van huis winnen onder Pafuma en Mark Boucher: ze speelden gelijk in Ierland en verloren vorig jaar in Sri Lanka. En wat maakt de geschiedenis uit als je op wat voor manier dan ook van je eerste thuisnederlaag naar Bangladesh slingert? Het verlies van woensdag was bijzonder verontrustend voor de Zuid-Afrikaanse supporters, wiens team 154 tegen 37 uitging. De Bengalezen gingen door naar de overwinning met negen wickets in meer dan 26,3.

“Nadat we vandaag een zeer goede start hadden gemaakt, zijn we gaan slapen”, vertelde Boucher op een persconferentie na de wedstrijd. “Het is absoluut niet de manier waarop we willen spelen. We wilden na een goede start verder met de wedstrijd. Dat is ons niet gelukt. Ze speelden goed, maar je moet risico’s nemen om scoringskansen te creëren. Alsof we bang waren om naar buiten te gaan, in plaats van erop uit te gaan om het totaal te tellen.’

Het probleem was mentaal, niet technisch of tactisch, zei Boucher: “Het is een geloof en geloof in spelen zoals je wilt dat de spelers spelen. We willen dat ze proactief zijn, maar dat hebben ze vandaag niet gedaan. We hebben gewerkt aan keuzes en dat soort dingen, dus jongens weten dat ze het arsenaal hebben. Om dit te doen. Maar je moet begrijpen dat je het hebt en iets anders om te implementeren. Het lijkt erop dat er een blokkade is en de angst om eruit te komen, in plaats van dat te begrijpen het spel gaat door. Probeer de faalangst uit je hoofd te zetten en probeer in plaats daarvan het spel te nemen. We zijn in deze serie terechtgekomen. ”

Hoe luid zijn de alarmbellen voor Boucher, aangezien Zuid-Afrika waarschijnlijk een manier zal vinden om ten minste vier ODI-plaatsen in Engeland, India en Australië te winnen?

“We hebben veel te bespreken en te doen,” zei hij, “maar het gaat ook om te begrijpen dat we klanten in onze kleedkamer hebben om de beste ter wereld te verslaan.” “Die teams die je noemde, we hebben ze eerder verslagen en we zullen ze opnieuw moeten verslaan om ons te kwalificeren. De alarmbellen zijn er altijd, we zetten onszelf onder druk. Maar we moeten naar het feest komen. ”

Pafuma was minder gefocust op het grote geheel dan op het aandraaien van de moeren en bouten die gevaarlijk los lijken te zijn geraakt: “De zorg voor mij is niet veel punten. Ze doen er duidelijk toe – we hebben de punten nodig om ons te kwalificeren voor het WK. Maar we onze manier van spelen echt begrijpen, dat is belangrijker. De inconsistentie in onze prestaties als eenheid, en dit is ook een zorgwekkende factor. Het duurde niet lang voordat we India versloegen [3-0 in a home series in January that did not count towards the WCSL]. In deze reeks werden we volledig overtroffen in alle drie de disciplines. Dat is mijn zorg, maar het is ook belangrijk dat we de punten nodig hebben.”

Wat nog gevaarlijker is, is dat noch Boucher noch Pafuma weten wat er aan de hand is. Bafoma bracht de theorie naar voren: “Het kan een geval zijn geweest van ons gebrek aan respect voor de processen die we hebben ingevoerd die deze positieve resultaten mogelijk maakten [against India]; Een beetje verwachten dat dingen onze kant op gaan. Maar beiden zeiden dat ze op dit moment geen echte antwoorden hadden.

De lange schaduwen van onzekerheid die uit de paksilo’s de kleedkamer in kropen, hielpen niet. Het contract van Graeme Smith als regisseur van cricket loopt donderdag af en hij is er in alle opzichten op tegen om de baan voort te zetten – hij werd vrijdag genoemd onder 20 commentatoren op de wereldwijde televisie-uitzending van de IPL, die zaterdag begint. En dat terwijl hij wacht op een beslissing over de inmiddels afgeronde arbitrageprocedure tussen hem en de CSA. Bouchers termijn zou kunnen eindigen na de disciplinaire hoorzitting in mei. Als hij niet wordt ontslagen – de uitkomst van de CSA – zijn er aanwijzingen dat hij zijn post zal willen verlaten voordat zijn contract afloopt na het WK.

De actie tegen Smith en Boucher vloeide voort uit beschuldigingen die tegen hen waren geuit tijdens de hoorzittingen over Sociale Rechtvaardigheid en Nation Building (SJN) van vorig jaar, en de daaruit voortvloeiende implicatie in het zeer problematische projectrapport. Niets, inclusief WK-kwalificatie, is zo belangrijk als het aanpakken van racisme. Maar dat zal niet voorkomen dat het drama van pogingen om dit te doen een negatief effect heeft op spelers, vooral omdat Smith en Boucher vertrouwde personages zijn die in december in het spel kwamen toen het spel escaleerde tot sombere niveaus, zowel op als buiten het veld. 2019 en heeft een belangrijke rol gespeeld bij het herstellen van zoiets als stabiliteit.

Zou de mogelijkheid dat de twee niet hetzelfde zijn een factor kunnen zijn in de shows zoals Zuid-Afrika woensdag verbijsterd toekeek? Als VIP’s als Smith en Boucher, wiens geweldige carrières op het veld nog vers in het geheugen van de huidige spelersgroep zullen staan, niets te maken willen hebben met het hoogste niveau van het spel in hun land, wat zegt dat dan over Zuid-Afrikaans cricket? de CSA, de fans en de spelers die momenteel de armband dragen?

Bafuma en zijn team – en Dean Elgar’s Test XI, die donderdag de testreeks tegen Bangladesh in Kingsmead zal afleggen zonder een IPL-set, inclusief de eerste aanval van Zuid-Afrika – zal worden vergeven dat ze het gevoel hebben alsof ze cricket proberen te spelen op een verzonken dek.

Dit is niet makkelijk. Het goede ding is dus dat katten, ongeacht hoeveel levens er nog over zijn, de neiging hebben om op hun poten te landen.