Vind de bron van de sonde die de dinosauriërs heeft gedood

De sonde, waarvan wordt aangenomen dat hij de dinosauriërs en andere levensvormen op aarde ongeveer 66 miljoen jaar geleden heeft uitgeroeid, kwam waarschijnlijk uit de buitenste helft van de belangrijkste asteroïdengordel, een gebied waarvan eerder werd gedacht dat het weinig impact had. Onderzoekers van het Southwest Research Institute hebben aangetoond dat processen die grote asteroïden vanuit die regio naar de aarde transporteren, minstens 10 keer vaker voorkomen dan eerder werd gedacht en dat de samenstelling van deze lichamen overeenkomt met wat we weten over botsingen die dinosauriërs doden.

Het SwRI-team – inclusief Dr. David Nesvorny, Dr. William Bottke en Dr. Simon Marchi – heeft computermodellen geïntegreerd asteroïde Evolutie met bekende asteroïde-waarnemingen om de frequentie van zogenaamde Chicxulub-gebeurtenissen te onderzoeken. Meer dan 66 miljoen jaar geleden trof een 6 mijl breed lichaam wat nu het Mexicaanse schiereiland Yucatan is en vormde de Chicxulub-krater, die meer dan 90 mijl breed is. Deze enorme explosie veroorzaakte een massale uitsterving die een einde maakte aan het tijdperk van de dinosauriërs. In de afgelopen decennia is er veel geleerd over het Chicxulub-evenement, maar elke vooruitgang heeft geleid tot nieuwe vragen.

“Er zijn twee belangrijke dingen die onbeantwoord blijven: ‘Wat is de bron van de sonde? en “Hoe vaak hebben dergelijke gebeurtenissen zich in het verleden op aarde voorgedaan?”

Om het Chicxulub-effect te onderzoeken, onderzochten geologen eerder 66 miljoen jaar oude rotsmonsters die op aarde en in de boorkern werden gevonden. De resultaten geven aan dat de botser vergelijkbaar was met de koolstofhoudende chondrietklasse van meteorieten, enkele van de meest ongerepte materialen in het zonnestelsel. Vreemd genoeg, terwijl koolstofhoudende chondrieten Veelvoorkomend bij de vele kilometers brede objecten die dicht bij de aarde komen, zijn er tegenwoordig lang niet in de buurt van de afmetingen die nodig zijn om met enige redelijke waarschijnlijkheid een Chicxulub-effect te produceren.

“We besloten te zoeken waar de Chicxulub-broers en zussen zich zouden kunnen verbergen”, zegt Nisvorno, hoofdauteur van een paper waarin het onderzoek wordt beschreven.

“Om hun afwezigheid te verklaren, simuleerden verschillende eerdere groepen de crash van grote asteroïden en kometen in het binnenste zonnestelsel, kijkend naar uitbarstingen van botsingen op aarde met de grootste die de Chicxulub-krater produceren”, zei Bottke, een van de auteurs van het onderzoek papier. “Hoewel veel van deze modellen interessante eigenschappen hebben, heeft geen enkele een bevredigende match opgeleverd met wat we weten over asteroïden en kometen. We lijken nog steeds iets belangrijks te missen.”

Om dit probleem op te lossen, gebruikte het team computermodellen die bijhouden hoe objecten ontsnappen uit belangrijkste asteroïdengordel, een gebied van kleine lichamen gelegen tussen de banen van Mars en Jupiter. Gedurende eeuwen zorgen thermische krachten ervoor dat deze objecten in dynamische “ontsnappingsgaten” drijven waar de zwaartekrachtschoppen van planeten ze in bijna-banen om de aarde kunnen stuwen. Met behulp van NASA’s Pleaides Supercomputer volgde het team gedurende honderden miljoenen jaren 130.000 typische asteroïden die op deze langzame en gestage manier evolueerden. Bijzondere aandacht is besteed aan asteroïden die zich in de buitenste helft van de asteroïdengordel bevinden, het deel dat het verst van de zon verwijderd is. Tot hun verbazing ontdekten ze dat asteroïden op een afstand van 6 mijl van dit gebied de aarde minstens 10 keer meer raakten dan eerder was berekend.

“Deze bevinding is niet alleen interessant omdat de buitenste helft van de asteroïdengordel de thuisbasis is van grote aantallen koolstofhoudende chondrieten, maar ook omdat de simulaties van het team voor het eerst de banen kunnen reproduceren van grote asteroïden die op het punt staan ​​de aarde te naderen,” zei co-auteur Marchi: “Onze interpretatie van de bron van de Chicxulub-botser past prachtig bij wat we al weten over hoe asteroïden evolueerden.”

Over het algemeen ontdekte het team dat asteroïden van 6 mijl breed de aarde gemiddeld eens in de 250 miljoen jaar treffen, een tijdschaal die een redelijke kans geeft dat de Chicxulub-krater 66 miljoen jaar geleden plaatsvond. Bovendien was bijna de helft van de inslagen afkomstig van koolstofhoudende chondrieten, wat goed overeenkomt met wat er bekend is over het Chicxulub-botslichaam.

“Dit werk zal ons helpen de aard van het Chicxulub-effect beter te begrijpen, terwijl het ons ook vertelt waar andere grote effecten uit het diepe verleden van de aarde vandaan komen”, zei Nesvorno.

het tijdschrift Icarus Een artikel over dit onderzoek is gepubliceerd met de titel “Primary dark aasteroids account for a significant share of K/Pg-scale impacts on Earth.”