Herinneringen aan traumatische gebeurtenissen kunnen lang nadat het moment is verstreken in de hersenen blijven bestaan, wat leidt tot toestanden zoals: Post-traumatische stress-stoornis (post-traumatische stress-stoornis).
Terwijl het duidelijk is dat het gebied van de hersenen wordt genoemd De hippocampus speelt een centrale rol Bij geheugenvorming is de fysieke aard van langdurige angstopslag als een “verre herinnering” ongrijpbaar gebleven.
In een nieuwe studie bij ratten hebben wetenschappers van de Universiteit van Californië, Riverside, in de VS, enkele van de belangrijkste mechanismen geïdentificeerd waarmee verre angstherinneringen worden geconsolideerd, en de fysieke belichaming van verre angsten in een prominent deel van onze hersenen. .
Door meer te begrijpen over hoe deze pijnlijke herinneringen zijn ingebed, kunnen we mogelijk behandelingen en therapieën verbeteren voor degenen die eraan lijden.
De onderzoekers gebruikten muizen die waren ontworpen met neuronen die gemakkelijk kunnen worden geïdentificeerd tijdens angstreacties, samen met een combinatie van virussen die belangrijke zenuwbanen onderbreken waarvan gedacht wordt dat ze betrokken zijn bij geheugenconsolidatie, of helpen bij het identificeren van belangrijke verbindingen tussen neuronen.
De elektrische schok diende als geheugenangstgebeurtenis voor de transgene muizen. Toen de proefpersonen een maand later terugkeerden naar de plaats van het trauma, verstijfden ze, wat erop wees dat de verre angstherinneringen die ergens in de hersenen waren opgeslagen inderdaad waren hersteld.
Nader onderzoek van verschillende hersenmonsters toonde een consistente verbetering van verbindingen binnen een kleine groep geheugenneuronen in wat bekend staat als de prefrontale cortex (PFC) – een gebied dat verantwoordelijk is voor besluitvorming en cognitief gedrag.
Verdere tests toonden aan dat wanneer deze geheugenneuronen werden doorgesneden, de muizen zich geen verre angst konden herinneren, terwijl ze zich nog steeds een recenter trauma konden herinneren. Met andere woorden, PFC-geheugenneuronen vormen fysieke structuren, of engrammenVoor verre herinneringen aan angst.
De muizen werden vervolgens blootgesteld aan dezelfde sites, maar deze keer zonder de aversieve stimulus. De onderzoekers toonden aan dat dit voldoende was om de angstreactie te verminderen en de circuits van deze neuronen die verband houden met de traumatische gebeurtenis te veranderen.
“Het zijn de prefrontale geheugencircuits die geleidelijk worden versterkt na traumatische gebeurtenissen en deze versterking speelt een belangrijke rol in hoe angstherinneringen uitgroeien tot stabiele vormen in de hersenschors voor permanente opslag”, zegt ze. zegt neurowetenschapper Jun Hyung Cho.
“Met een soortgelijk mechanisme kunnen ook andere onverschrokken verre herinneringen permanent in de PFC worden opgeslagen.”
Er is meer werk aan de winkel om deze mechanismen nader te bekijken. De onderzoekers zijn van plan om te zien of het selectief aantasten van de geheugencircuits van de PFC het terugroepen van angstherinneringen op afstand zou onderdrukken, wat de behandeling bij mensen ten goede zou kunnen komen.
“Interessant is dat het uitsterven van angstgeheugen op afstand de prefrontale geheugencircuits verzwakte die voorheen waren gehard om het geheugen van verre angst op te slaan”, zegt ze. zegt Zhou.
“Bovendien verhinderden andere manipulaties die de versterking van de PFC-geheugencircuits verhinderden, ook het terugroepen van angstgeheugen op afstand.”
ongeveer 6 procent Van de bevolking van de Verenigde Staten wordt verwacht dat ze in hun leven een of andere vorm van PTSS zullen ervaren, en weten hoe ze deze herinneringen moeten opslaan en vervolgens teruggeven, zal cruciaal zijn om te weten hoe om te gaan met individuen die lijden aan angst en PTSS.
Onderzoek gepubliceerd in Natuurlijke neurowetenschap.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”