Toen hij Ajax in zijn eerste wedstrijd in Europa trof

The Watford Observer werkt weer samen met haar vrienden bij The Watford Treasury om verhalen uit eerdere edities te delen.

Richard White vertelt het verhaal van Watfords eerste Europese project​

Zoals veel Watford-fans ongetwijfeld weten, werd de eerste competitieve Europese wedstrijd voor de Hornets gespeeld in Kaiserslautern in de UEFA Cup. Dit was 14 september 1983.

Het eerste avontuur voor Watford dat in het buitenland speelde, vond echter bijna 50 jaar geleden plaats, toen op zondag 8 september 1935 een vriendschappelijke wedstrijd met Ajax Amsterdam werd georganiseerd. De coach van Ajax was de Engelse Jack Reynolds, die 29 keer als spits speelde. Watford in het seizoen 1907/08, voordat hij aan een coachingcarrière begon waarin hij Ajax van gewoon een ander Amsterdams team in de Nederlandse tweede divisie verheft tot het winnen van vijf Nederlandse landskampioenschappen als coach / coach bij Ajax in de jaren dertig.

Tijdens zijn lange, drievoudige carrière in Amsterdam tussen 1915 en zijn pensionering in 1947, wordt Reynolds gecrediteerd met het leggen van de basis die ervoor zou zorgen dat Ajax een van de grootste clubs in het wereldvoetbal zou worden. Hij introduceerde nieuwe trainingsmethoden om de fysieke en technische fitheid te verbeteren, en zette een jeugdontwikkelingssysteem op waar iedereen jaloers op blijft. Zijn filosofie dat spelers op verschillende posities moesten leren spelen leidde tot het ’totaalvoetbal’ waar Ajax en het Nederlands elftal in de jaren zeventig beroemd om waren onder coach Rinus Michels, die zelf een product was van het Ajax-jeugdsysteem. In de huidige Ajax Arena staat nog een gymzaal vernoemd naar Reynolds, waar hij liefkozend wordt gezien als “de vader van Ajax Amsterdam”.

Een van de eerste vragen die Reynolds bij aankomst in Watford stelde, was: ‘Hoe gaat het met Johnny Goodall?’ Goodall was een voetballegende, was de manager van Reynolds tijdens zijn tijd bij Watford en was een gerespecteerd en populair personage bij iedereen die hem kende.

De wedstrijd bij Ajax kende in 1935/36 een druk schema voor een vroeg seizoen met Watford, dat het vorige weekend begon met een teleurstellende 2-0 thuisnederlaag tegen Bristol City – een wedstrijd die Watford, gezien hun positie, comfortabel zou winnen. De vrolijke zesde in Divisie 3 (Zuid) het vorige seizoen. Maar de 3-1 doordeweekse overwinning op Exeter City, gevolgd door een moeilijk 0-0 gelijkspel buiten Millwall Athletic op zaterdag 7 september, stemde Watford op, en vlak na de wedstrijd in Millwall begaf het eerste team zich naar Liverpool Street. Het station, waar het diner werd genomen voordat we om 20.30 uur in de trein stapten naar Harwich en vervolgens om 23.00 uur ’s nachts naar Hoek van Holland.

Het team dat die avond op de boot stapte, was het team dat in Millwall speelde, met één verandering: Tom Walters om Tommy Barnett te vervangen. De Watford-functionarissen die op reis waren, waren directeur Neil McBain, coach Alex Gillespie en Regg Kilby, die zijn vader vertegenwoordigde, Watford-president John Kilby die aan een langdurige ziekte leed. Vroeg genoeg aanmeren om de trein van 6.15 uur naar Amsterdam te halen, checken spelers vervolgens in bij het Krasnapolsky Hotel voor het ontbijt, voordat ze naar hun bed gaan om uit te rusten voor de lunch, en de wedstrijd begint op zondagmiddag om 14.00 uur.

De gastvrijheid die Ajax tijdens hun korte verblijf heeft geboden, wordt als uitstekend ervaren. Dit omvatte de acteurs die zich bij de Watford-spelers voegden tijdens de maaltijden, omdat ze ervan genoten om hen wat Nederlands te leren – spits Billy Lynn bleek de beste speler te zijn.

Ajax bekleedde toen nog een amateurstatus, al werd het al erkend als de nummer één Nederlandse club met veel huidige en toekomstige internationale Nederlandse spelers aan zijn zijde, aangezien Nederland deelnam aan het WK van 1934 in Italië.

Watford was stomverbaasd toen de ploeg arriveerde in Stadion De Meer in Amsterdam-Oost. Nieuw geopend door Ajax Club in 1934, is beschreven West Hearts Watford Observer “Als luxueus stadion gelegen aan de rand van de stad, in een grote tuin met veel mooie bloembedden dat maakt de Engelse volgeling, niet gewend aan zo’n geurige versiering op een voetbalveld, jaloers.” Het plein met 40.000 personen omvat een amfitheater met 8.000 zitplaatsen, gebouwd van zandsteen, en een restaurant op de top “met een balkon vanwaar je naar het toneelstuk kunt kijken terwijl je luncht of een drankje drinkt”. Een vroege bonus voor de garnalensandwichbrigade.

Een andere smaak van hoe het spel zich in een snel tempo op het continent ontwikkelde, was het feit dat de Ajax-club 18 verschillende teams leidde, op hun terrein waren er 12 verschillende kleedkamers, plus andere kamers voor de dokter, tandarts, masseur en meer. De Watford Mobile Squad kon alleen maar onder de indruk zijn van dergelijke faciliteiten, vergeleken met de armoede die destijds bestond onder de gelederen van de Engelse Derde Divisie.

Een innovatie die Watford verraste, was dat continentale teams tijdens de wedstrijd tot drie wissels konden inhalen om geblesseerde spelers te vervangen. De Engelse wedstrijd was nog tientallen jaren verwijderd van het toelaten van de vervangers en coach Neil McBain had niet de twaalfde man, dus Rig Kilby werd overgeschakeld naar de groep, maar gelukkig werd hij op geen enkel moment opgeroepen om te spelen.

Voor de aftrap kreeg het Watford-team een ​​wedstrijdbordje overhandigd en elke speler kreeg een klein aandenken aan het bezoek. De wedstrijd trok ongeveer 8.000 toeschouwers, die Watford met 2-0 zagen winnen dankzij twee goals in de eerste helft van Billy Lynn. De kwaliteit van het Nederlandse voetbal werd aangevuld met het toeristische optreden, waarbij alleen de puntjes op de i moesten worden gezet – iets wat Ajax 36 jaar later duidelijk onder de knie had toen ze begonnen aan een reeks van drie opeenvolgende overwinningen in de Europa Cup-finale.

Fred Bagnem was een toeschouwer die geïnteresseerd was in de wedstrijd en trainde vervolgens in Nederland na een grote band met Watford tussen 1921 en 1929, eerst als vrije spits, gevolgd door drie jaar als speler-manager.

Na de wedstrijd begonnen de spelers aan een sightseeingtour, waarbij ze het beroemde Olympisch Stadion namen dat was gebouwd voor de Spelen van 1928, voordat ze ’s avonds met de trein en boot naar huis vertrokken en maandagochtend om 10.00 uur in Watford aankwamen. Watford is blij gemeld omdat het een “zeer plezierig bezoek” was dat “de beste tradities van het Engelse voetbal in het buitenland perfect heeft bewaard”.

Het eerste team was woensdag 11 september weer in actie en speelde voor Exeter in een binnenlandse competitiewedstrijd, waarin Watford met 1-0 won. Watford speelde eind september al tien wedstrijden in het eerste elftal, inclusief de Ajax-vriendschappelijke wedstrijd, in een strak schema dat de teams van vandaag misschien wat overschat vinden. Watford beleefde een indrukwekkend seizoen en eindigde als vijfde, in een periode waarin ze tot nu toe genoten van het hoogste niveau in de competitie.

Volume 7 van de Watford Locker is nu te koop. U kunt een exemplaar kopen op www.thewatfordtreasury.co.uk