Toelichting bij de 150e verjaardag van de stichting van Nederland, deel I

Knal uit het verleden: Caribou en Nederland Colorado Mill Let op de zakken Caribou-zilvererts die aan de linkerkant van de molen zijn gestapeld.

De stad Nederland werd 150 jaar geleden gesticht, op 10 februari 1874. De stad kreeg de naam Nederland ter ere van de Nederlandse eigenaren van de Nederland Mijnbouw Maatschappij, die het kleine dorpje dat bekend staat als Middenpolder altijd Nederland noemden, wat ‘Nederland’ betekent. laaglanden” in het Nederlands.

De geschiedenis van Nederland is verbonden met een traditie van onafhankelijkheid, gevormd door de rijke erfenis van het Nederlandse mijnbouwerfgoed. De Great Caribou Silver Mine werd in 1864 ten westen van Nederland ontdekt. ​​Dit was niet het eerste zilverkamp dat werd ontdekt in het Colorado Territory, maar gedurende meer dan tien jaar bleef het de koningin van de zilverkampen in Colorado. Van 1900 tot 1918 was Nederland de grootste producent van wolfraam in de Verenigde Staten. De mijnbouwhausse van Eldora Gold Telluride, die een hoogtepunt bereikte in 1897, was in 1899 uiteengevallen.

Rond 1680 trokken de Utes (taalkundige familieleden van de Comanche) zuidwaarts naar Wyoming om de Sioux van de Dakota’s te vermijden. Jarenlang leefden de Elliots vreedzaam in de bergen en uitlopers van het noorden van Colorado. Tijdens de zomer jaagden ze op elanden in de hooglanden en staken de Continental Divide over via de platgetreden “Eleot Trail” naar Middle Park, West-Nederland. De Elliott Trail begon bij Solved Flats ten oosten van Eldora, stak de oostelijke bergkam van Mount Spencer over, reisde langs Mount Bryan door het Eldora-skigebied naar Rawlins Pass nabij de Needles Eye Tunnel en vervolgens over de Continental Divide naar Middle Park.

Franse pelsjagers dreven in de jaren 1840 en 1850 handel met het Ute-volk. Het lijdt geen twijfel dat enkele van de eerste goudzoekers die zich in de winter van 1859 in de bovenloop en baaien van wat bekend stond als de Snowy Range, een bezoek brachten aan wat later Nederland zou worden. Vroege goudzoekers noemden wat nu het Grand Island Mining District is, en de eerste claims voor goudwinning werden ingediend in 1861. Deze vroege goudzoekers waren op zoek naar goud, niet naar zilver, telluride of wolfraam.

Alluviaal goud werd ontdekt in het voorjaar van 1859 in wat de “Jefferson-opgravingen” werden genoemd in grind langs de Middle Boulder River nabij het huidige Nederland. Er is niet veel bekend over de opgravingen van Jefferson, behalve dat daar in 1860 drie mannen omkwamen bij een bosbrand.

Calvin Ward richtte in 1861 de Ward Mine op, die al snel het meest productieve mijnkamp in Boulder County werd. Het goudrijke geoxideerde erts dat in de Niwot Mill werd verwerkt, heeft mogelijk ongeveer $ 9 miljoen opgeleverd.

Het was alleen mogelijk om per muilezel of kleine paarden naar Boulder Valley te reizen, dus de bevoorrading voor Ward en andere mijnkampen in het gebied moest uit Central City en Black Hawk komen. Er verscheen een kleine groep hutten in een weiland langs de wagenweg tussen Central City en Ward, naast Middle Boulder Creek. De groep hutten werd bekend als de Dayton. De gletsjervallei voorzag in vlak weiland met overvloedig water en rijke grond waar groenten konden worden verbouwd en vee kon worden gehouden om de hongerige mijnwerkers te voeden en lokale goudzoekers in de snelgroeiende mijnkampen van het gebied te bevoorraden.

Ergens in 1864 was Samuel Conger (die vele jaren later het Nederland Tungsten-gebied zou ontdekken) op zoek naar herten in de buurt van Arapaho Peak toen hij over een aantal interessant uitziende rotsen dwaalde (de legende gaat dat de geest van een mooie Arapaho-prinses hem de rotsen liet zien ). Samuel Conger besloot de steenmonsters die hij had verzameld te laten zien aan twee ervaren mijnwerkers uit Gilpin County, William Martin en Hugh McCammon. William Martin werkte in de zilvermijnen van de Comstock Lode in Nevada en besefte onmiddellijk dat de rotsen rijk zilvererts bevatten. Conger sloot een samenwerkingsovereenkomst met William Martin, George Lytle, Hugh McCammon, John Pickle en Samuel en Harvey Mishler om de bron van zilverrijke gesteentemonsters te vinden.

Toen de sneeuw in 1869 eenmaal was gesmolten, traceerden William Martin en George Lytle stukjes zilvererts in de kreek en later op de grond helemaal tot aan de ontdekkingsrots (Venus Rock) op de top van de heuvel. Aan de noordkant van deze heuvel ontdekten ze op 31 augustus 1869 geërodeerde ontsluitingen van twee zilveraders. William Martin noemde de ene ader het Caribou Race, en gezien de huidige financiële toestand noemde George Lytle de andere ader het Arme Ras. George Lytle besloot het nieuwe kamp Caribou te noemen, naar het beroemde kariboe-mijngebied in British Columbia. Hij heeft deze naam waarschijnlijk gekozen omdat de kariboe boven de boomgrens lijkt op de Arctische toendra.

Tijdens de herfst van 1869 was er geen weg de berg op en moesten de voorraden grotendeels met de hand door enorme stapels sneeuw en omgevallen bomen worden vervoerd. Op de laatste dag van de zomer konden ze een aantal steenmonsters naar de smelterij van professor Nathaniel Hale in Black Hawk brengen voor analyse om de waarde van het erts te verifiëren. Ze wilden de ontdekking geheim houden, dus dienden ze hun Cariboo-mijnclaim pas op 23 december 1869 in bij de Boulder County Court, en wachtten tot 26 maart 1870 om de claim van de arme man in te dienen.

Ondanks hun inspanningen verspreidde het nieuws over de ontdekking zich snel, en in juni 1870 begon de stormloop naar het nieuwe mijndistrict. Al snel arriveerden tussen de 300 en 400 goudzoekers op de weide onder Caribou Hill. Ze kampeerden onder bomen, zetten tenten op en bouwden huizen van struiken. Dit kamp werd de locatie van Caribou City en in november 1870 telde het ongeveer 30 huizen en 125 kiezers. De met bomen gevulde prairie was niet meer wat hij ooit was, en de Kariboe-populatie bereikte later in het decennium 540 mensen.

Tijdens de herfst van 1870 maakten drie wagens, elk met twee ton zilvererts, elke dag de reis van Caribou naar Black Hawk om het te malen, waarbij de wagenroute naar Black Hawk door Dayton liep.

In 1870 vroeg Nathan W. Brown een boerderij van 40 hectare aan en bouwde een pension van twee verdiepingen in Dayton dat hij het Brown Mountain Home noemde. Hij kreeg de bijnaam “Polly Brown”, misschien omdat hij kaal was en een wat rond postuur had. Old Polly moet een populair personage zijn geweest, want Dayton werd al snel bekend als Brownsville, Browns Farm of Browns Station. John Pickle van Black Hawk richtte een ijzerwaren- en kruidenierswinkel op in Dayton, vlakbij het Brown Hotel. Die zomer werden ook verschillende andere woningen gebouwd.

In de herfst van 1870 kocht Apple D. Breed, een rijke kapitalist uit Cincinnati, verkocht de westelijke helft van het Caribou Territory voor $ 50.000.

Tijdens de daaropvolgende zomer werden enkele van de rijkste mineralen van de Kariboe ontdekt. “Er gaat geen dag voorbij zonder dat een of andere gelukkige persoon nieuwe aderen ontdekt aan de noordkant van Caribou Hill. De hele heuvel lijkt vol te zijn met deze parallelle aderen (Cariboo Post, 8 juli 1871).” Die zomer brandden er meerdere droge grasvuren in de buurt van Caribou. Bij Cardinal werd een dans op 4 juli gehouden.

In de zomer van 1871 was de Caribou Mine 55 meter diep, en mijnwerkers sorteerden hoogwaardig erts in de Caribou Mine Chamber. Dit erts van eerste kwaliteit bevatte tussen de $ 1.000 en $ 5.000 per ton zilver. De Kariboe-ader strekte zich uit van twee tot zes voet lang en bevatte voornamelijk een zilveren glans (argentiet, AgS) met heel weinig lood.

Een investeerder uit Engeland bood Post $ 1 miljoen aan voor de Cariboo-mijn, maar hij weigerde te verkopen (Cariboo Post, 22 juli 1871).

De inwoners van White River Ute claimden het eigendom van Middle Park en stonden niet toe dat er nieuwe huizen werden gebouwd (Caribou Post, 9 augustus 1871).

Een hoekkavel in Boulder werd in 1869 voor $ 500 verkocht en in 1871 voor $ 2.500.