Met voetbalhaters die naar hun “stomme shootout” zeepkisten rennen na de afsluiting van de finale van de Wereldbeker Heren 2022 (en laten we duidelijk zijn – die finale was de allergrootste sport die ooit waar dan ook is gebeurd), gebeurde er iets heel vreemds enkele uren later: de conclusie van de Patriots-game, waar de Las Vegas Raiders hun hoop en dromen voor de play-offs levend hielden met nog maar drie seconden op de klok, omdat er eerlijk gezegd geen echte verklaring is voor wat er is gebeurd, behalve dat het wordt beschouwd als het meest onverklaarbare spel dat een sport ooit heeft gehad ooit had.
En ja, onthoud alsjeblieft: ik ben een Red Sox-fan en de gedachten aan Bill Buckner zijn nooit uit mijn hoofd verdwenen. Dit was geen wereldkampioenschap. Maar nog steeds.
Echter, in plaats van Patriots brede ontvanger Jacoby Myers de schuld te geven van het nemen van een episch slechte beslissing – ik bedoel, een heel slechte beslissing – in het heetst van de strijd van een gelijkspel met de klok die naar nul tikt, of zorgen maken en zorgen maken over hoe . De grote prestatie van een voetballer kwam in strafschoppen. Laten we even de tijd nemen en toegeven dat we zelden doen: de sport is echt zwaar.
Ik herinner me dat ik jaren geleden een dag doorbracht in het Museum voor Schone Kunsten in Montreal om een tentoonstelling over de honkbalgeschiedenis van de stad te bekijken. Hoewel ik meer geïnteresseerd was in de shows over Jackie Robinsons tijd bij de Montreal Royals, het boerderijteam van de Brooklyn Dodgers, was er een interactieve simulatie waarmee bezoekers bijna konden proberen een fastball te raken. Mijn vriend Don en ik gingen aan slag, ervan overtuigd dat we zo goed mogelijk konden zwaaien.
We hadden het fout.
Wij tweeën waren er heel lang helemaal zeker van dat deze volgende stap was … en toen verloor hij het. elke keer. Andere bezoekers kwamen en gingen, we gingen uit de pas om hen het ook te laten proberen, en we faalden allemaal. Elke keer. In feite is de fysica van het raken van de fastball op zijn zachtst gezegd extreem, aangezien de bal – die, let wel, erg klein is – tot 90 mijl per uur komt, waardoor de slagman letterlijk een oogwenk krijgt om te maken contact.
Hoewel honkbal misschien de extremen van de fysica bezit, is het scoren van een doelpunt in het voetbal niet veel eenvoudiger. De spelers moeten de bal – wederom een relatief kleine bal – over ongeveer 100 meter oneffen veld door 10 tegenstanders bewegen zonder armen of handen te gebruiken om slechts één laatste speler, de doelman, te ontmoeten. kan Ze gebruikten hun handen om een sterke en precieze poging te forceren (soms met de voet, soms met het hoofd) om de bal in het net te krijgen. Bij succes vieren voetballers als geen ander, of het nu Lionel Messi is die twee vingers in de lucht steekt, Thierry Henry’s klassieke knee slider, of Brandi Chastain die haar shirt scheurt om haar sportbeha te tonen die over de hele wereld wordt gezien na het scoren van de cruciale penalty. naar de Verenigde Staten in 1999.
Maar net zoals Amerikanen geen geduld hebben voor ongemakkelijke pauzes in een gesprek, de drang voelen om op eigen risico een kop hete koffie te pakken, voedsel eten dat al als snel is geclassificeerd, en deelnemen aan iets dat speeddaten wordt genoemd, hebben ze nog steeds een zekere tolerantie voor hoe Maak een doelpunt in voetbal vaak minuten voordat het daadwerkelijk gebeurt.
Het is niet langer waar om te zeggen dat Amerikanen voetbal haten. Miljoenen kijken, als tv-kijkcijfers een indicatie zijn; Miljoenen spelen en vullen speeltuinen, parkeerplaatsen, parken en privéscholen met jeugdcompetities en ophaalspellen; En het nationale vrouwenteam van de Verenigde Staten is een van de grootste sportdynastieën. In feite omvat het damesteam twee dingen waar Amerikanen van houden: vaardigheid en succes.
Maar afgezien daarvan hebben Amerikanen het nog steeds moeilijk met voetbal in het algemeen, wat wordt geïllustreerd door Fox’s haast om de epische WK-finale uit de lucht te halen om zich met dit andere type voetbal bezig te houden. Het nationale herenteam van de VS deed het redelijk goed op het WK, met worstelende jonge spelers die de play-offs ingingen nadat ze zich vier jaar geleden niet hadden gekwalificeerd. Maar ze scoorden niet veel, met de goede looks die Christian Pulisic vroeg in hun laatste wedstrijd tegen Nederland kreeg, zal het team waarschijnlijk nog weken achtervolgen.
Kansen als deze komen niet vaak voor in het voetbal, en ze kwamen ook niet meer voor de Verenigde Staten, waar ze met 3-1 tegen Nederland vielen. Maar dit resultaat zou niet moeten betekenen dat het spel saai was. Het is een bewijs van hoe moeilijk het is om te slagen op het veld.
Dus, met nog maar een paar honderd dagen te gaan voordat de vrouwen aan de beurt zijn, en slechts vier jaar voordat het WK voor mannen naar Noord-Amerika komt, hebben Amerikaanse fans tijd om ongeduldig te worden en hun hoofd te buigen voor een zeer zware wedstrijd, en soms moeten ze om te eindigen in een penalty shootout. . Omdat sporten moeilijk is.
Amy Bass is hoogleraar wiskundige studies en voorzitter van de afdeling Sociale Wetenschappen en Communicatie aan het Manhattanville College. Bass is de auteur van onder andere One Goal: The Coach, the Team, and the Game That Brought a City Divided Together.In 2012 ontving ze een Emmy Award voor haar werk met NBC Olympic Sports op de Olympische Spelen in Londen.
De meningen van de commentatoren zijn uitsluitend die van de auteurs. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de standpunten van dit station of het management ervan.
“Woedend nederige communicator. Typische baconfan. Gepassioneerde schrijver. Trotse popcultuurfanaat. Internetspecialist.”