TOKYO (AP) – Iedereen die ooit een fadeaway 3 heeft gehad in een junior basketbalspel weet dat er twee trefzekere manieren zijn om een gevecht op het veld te beginnen.
Prullenbak over iemands moeder.
Of bel een aanvallende fout.
In zijn eerste half-court 3-bij-3 hoepels optreden op de Olympische Spelen op zaterdag, zette de Nederlander Arvin Slagter een felle keuze op de Serviër Dejan Magstorovic die Magstorovic naar de grond stuurde.
fluit geblazen. Een scheidsrechter in een leigrijs shirt en zwarte korte broek greep zijn vuist, duwde zijn arm en maakte de call die de vuisten heel anders zou laten vliegen in een echt straatspel. “een misdaad!” schreeuwde hij terwijl hij de dader riep.
Niemand maakt ruzie. Het was een van de vele tekenen dat deze Olympische versie van stedelijk ‘streetball’, zoals de topfunctionarissen van het spel het soms noemen, een beetje anders is dan alles wat er gebeurt op zwarte daken in Amerika en de rest van de wereld.
Anders, ja – maar als ik deze jongens het hoor zeggen, is het nog steeds best leuk.
“3-tegen-3 is basketbal op een zeer intense manier”, zei Slagter’s teamgenoot, Jessey Voorn. “Maar het is geen straatbal.”
De Olympische Spelen houden van het idee van “streetball” omdat ze hun best doen om het drukke zomerprogramma te injecteren met sporten die een jonger, meer internationaal publiek trekken. Surfen, surfen, sportklimmen en over drie jaar in Parijs, breakdance (de jaren ’80 genoemd, ze willen de boombox terug) behoren tot de nieuwe sporten die ook gekozen zijn om deze missie te dienen.
In ten minste één manier past 3-op-3 perfect op de rekening. Een spel dat in de Verenigde Staten is gemaakt en gemasterd, bevat geen Amerikaans herenteam in de Olympische categorie met acht teams. Ze heeft een damesteam uit Mongolië.
Ze heeft geen fans, althans niet in Tokio, waar ze vanwege de COVID-19-pandemie niet naar binnen mogen.
Ze heeft een dj. Ze zijn de hele dag thuis geweest om boomstammen te draaien – Daft Punk, Kanye West en anderen – om hokjes leeg te maken die ooit weer vol zullen zijn.
De wedstrijden worden gehouden in een grijs stadion onder een kegelvormige luifel die het midden van een arena met 7.100 zitplaatsen bedekt. Zelfs in de schaduw barstte de hitte-index van 90 (32 °C) op een zinderende middag in de buurt van de baai van Tokio.
“Ik zei dat ze het ‘streetball’ noemden, alleen vanwege het milieu”, zegt USA Center Stephanie Dolson, een voormalige UConn-ster die de zesde keuze was in de WNBA Draft 2014.
Ze hebben muziek. Er is een opmerking op de geluidsinstallatie die zegt: ‘Big Mama Steve! Je bent buiten en het weer kan een rol spelen. Zo is het streetball.”
De Olympische versie is ook op deze manier vergelijkbaar met het vangspel: 3 seconden achter de boog is gelijk aan 2 punten en 2 seconden binnen is gelijk aan 1, en teams moeten de bal voorbij de boog schieten na het terugkaatsen. Het eerste team dat 21 wordt, wint, maar om de zaken in beweging te houden, als niemand dat aantal binnen 10 minuten bereikt, wint degene die verder gaat het spel. Zes van de eerste 12 wedstrijden op dag één eindigden zo.
Na enkele minuten van een sterke offensieve fout bezegelde Servië een pijnlijke overwinning op Nederland met 16-15. Zware verdediging in een 3v3-spel? Dit is een ander verschil met het gebruikelijke schietfestival in een stadion.
De man die de Serviërs heeft laten gaan is de hoogst gewaardeerde speler ter wereld, Dusan Bulut. “The Bullet” scoorde 4 punten en had drie “hoogtepunten” – een officiële statistiek die belangrijke “assisten”, rijden, dunks, geblokkeerde schoten en zoemers combineert – in de overwinning van Servië.
“Het is niet zomaar een spel en het is niet zomaar een sport”, zegt Bulot, 35, die opgroeide met spelen in de straten van Novi Sad. “Het is meestal een plek waar mensen socializen en op een leuke baan zijn en met een bal spelen of rondhangen met vrienden. Het is een manier van leven voor ons.”
Deze manier van leven veranderde langzaam. Maar als de miljardenbusiness van de Olympische Spelen een van deze spelers moe maakt, was dat niet duidelijk op de eerste dag van deze versie van het spel, de welkome fase van het grote podium.
“Ik begon afgelopen september 3v3 te spelen vanwege de Olympische Spelen”, zei Furn. “Eerlijk gezegd heb ik het onderschat.”
Hij zei dat het fysieker, veel sneller en meer georganiseerd is dan welk klein spel dan ook op straat.
Als om het idee te versterken dat de sport echt een grote tijd had bereikt, toen de Amerikaanse vrouwen, die aan het toernooi deelnamen, zaterdagavond tegen Frankrijk speelden, keken de Franse president Emmanuel Macron en de Amerikaanse First Lady Jill Biden bijna toe. Lege hokjes.
“Ze bracht alle energie”, zei Kelsey Bloom uit de VS over Biden. “We hebben haar gevraagd om terug te komen.”
Maar niet voor hun volgende wedstrijd. In een andere unieke draai die niet te zien is in de traditionele 5 tegen 5 versie, spelen teams vaak 3 tegen 3 multiplayer-spellen op één dag. Slechts een paar uur nadat de Verenigde Staten Frankrijk met 17-10 hadden verslagen, ging Biden verder, terwijl Dolson en Co. , en schakelde Mongolië uit met 21-9 in een competitie die eindigde in 13 minuten gerangschikt (in realtime).
Het had sneller gekund.
Maar twee keer in een wedstrijd blaast de scheidsrechter op zijn fluitje, vormt een T met zijn hand en wijsvinger en wikkelt dan zijn vinger in een cirkel om te doen alsof hij een filmprojector gebruikt.
Blijkt dat zelfs het Olympisch Stadion de gevreesde tv-time-out niet kan vermijden.
Welkom bij Big Time, 3-op-3.
____
Meer AP Olympische Spelen: https://apnews.com/hub/2020-tokyo-olympics en https://twitter.com/AP_Sports
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”