Ik heb een bekentenis: je hebt me onderschat James Webb Ruimtetelescoop.
Jarenlang, terwijl NASA worstelde om de benoemde opvolger te bouwen, Hubble RuimtetelescoopIk ging aan het web denken als: Een probleemkind, dat constant te laat is, slikt een dollar in dat had naar telescopen en andere ruimtemissies kunnen gaan.
De telescoop is niet vernoemd naar enkele astronomen die de hemel hebben gebroken. In plaats daarvan droeg het de naam van een bureaucraat, voormalig NASA-beheerder James Webb, die toezicht hield op het Apollo-maanlandingsprogramma, maar ook Ik heb de zuivering van homo’s en lesbiennes doorstaan Toen hij een hoge ambtenaar bij het ministerie van Buitenlandse Zaken was. Het was een infraroodtelescoop, die astrofysici een nieuwe kijk zou geven op wat daar gaande was, maar ik dacht niet dat het het Hubble-effect kon hebben.
Ik had het fout.
Het was dit web zomer. Er ging bijna geen week voorbij zonder dat de media nog een verbluffend beeld of voorlopige maar verbazingwekkende meting van het infrarooduniversum zagen. Het ving vage, verre sterrenstelsels op die plotseling opdoken terwijl astronomen nog steeds probeerden de telescoop scherp te stellen, de wolken die opkwamen van Carinanevel Magische Sterrenfabriek kar wiel melkweg En andere spiraalstelsels die omringd leken te zijn door Mardi Gras-kralen.
De nieuwste foto’s, die maandag zijn gepubliceerd, zijn dichtbij huis. Zoals vastgelegd door de infrarode zintuigen van Webb, licht Jupiter, de koning van onze planetaire wereld, op als een discobal. Nieuwe afbeeldingen hebben details onthuld die astronomen niet hadden verwacht over de Guardian of the Solar System, waaronder twee van de kleinere manen van de reuzenplaneet Amalthea en Adrastea. De telescoop legt ook de zwakke ringen van Jupiter vast, die slechts een miljoenste zo helder zijn als Jupiter zelf, tegen de achtergrond van zwakkere en verder weg gelegen sterrenstelsels. De heldere aurora borealis aan de noord- en zuidpool van de planeet produceren een bekronende nevel van licht.
“Eerlijk gezegd hadden we niet verwacht dat het zo goed zou zijn”, zegt Emke de Pater, een astronoom aan de University of California, Berkeley, die het werk van Jupiter voorzat. persbericht. Ze voegde eraan toe dat de nieuwe waarnemingen “ons in staat zullen stellen de interactie tussen de dynamiek, chemie en temperatuursamenstelling in en boven de Grote Rode Vlek en de poollichtgebieden te bestuderen.”
Wat ik fout deed was dat ik de maat over het hoofd had gezien Telescoop was. Ja, zijn infraroodvermogen geeft hem een voordeel bij het zien van verre sterrenstelsels en bij het teruggaan in de tijd. Maar daarnaast verkleint de primaire spiegel van Webb, met een diameter van ongeveer zeven meter, elke andere telescoop in de ruimte en het grootste deel ervan op aarde, waardoor hij tien keer krachtiger is dan Hubble, waardoor hij de zwakkere en zwakkere sterrenstelsels van alle . tijdperken van kosmische tijd – van hier tot bijna oneindig.
De nadruk op deze kosmische uitbreiding was een andere scène voor The Wetenschappelijk overzicht van vroege publicaties van kosmische evolutie, een team van astronomen onder leiding van Stephen L. Finkelstein van de Universiteit van Texas in Austin, vorige week vrijgegeven. Het is het resultaat van 690 verschillende afbeeldingen van een stukje lucht dat ongeveer een tiende zo groot is als een volle maan, volgens Dr. Finkelstein. Alles bij elkaar genomen, zijn ze het equivalent van kijken door een rietje van 13,5 miljard jaar geschiedenis.
Hoeveel rietjes heb je nodig om het universum in te nemen? Zelfs een enkel rietje is een nis in het mysterie van het bestaan. Ze zitten vol met sterrenstelsels – volgens Dr. Finkelstein 30.000 – in alle vormen, maten en kleuren, verweven in tijd en ruimte – eilanden van de schepping waar iets kan zijn gebeurd of nu gebeurt in een eenzame, verre pracht.
Door in te zoomen op het verkenningsbeeld, vaar je door deze ruimte alsof je op het ruimteschip zit waar Carl Sagan naar toe reisde in het Cosmos-programma.
Hoe dieper je gaat, hoe meer je ziet: vele wolken van sterren, eenzame rechters van mysterie. Sommige van deze sterrenstelsels, zo is gezegd maar nog niet bevestigd, dateren uit de vroege dagen van het lichtgevende heelal, toen de mist van de oerknal 200 miljoen of 300 miljoen jaar opsteeg nadat hij de Sleutel tot Zijn had verplaatst.
Wat er ook gebeurt of gebeurt in deze sterrenstelsels of enig ander wonder op wielen, ik geloof dat het daar blijft, verloren in de ruimte en binnen de grenzen van onze verbeelding. Toen ik naar Webbs nieuwe leegte keek, was ik overweldigd toen ik me probeerde voor te stellen welke vormen leven en materie daar zouden kunnen aannemen. Kunnen we weten of ons zelfs maar voorstellen wat er mogelijk is in de kosmische eeuw van overvloed die wordt beschreven in webafbeeldingen?
Ik ben al heel lang niet meer zo gefascineerd door het uitzicht op de lucht. Ik herinner me dat ik als tiener op een kristalheldere nacht met mijn vrienden huiverde rond een afnemend kampvuur in de Cascade Mountains van Washington, ruzie makend over het lot van het universum. De sterren, zo helder, waren als een openbaring voor een jonge man omringd door wolken. Ik heb uren naar de sterren zitten staren, strevend naar een soort diepe ervaring over hoe ver ze zijn. Maar je kunt je stap niet meten met een lichtjaar, laat staan een miljoen of een miljard ervan. Brak mijn verstand.
Nu is het weer kapot.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”