De beleidsmakers van vandaag hebben te maken met complexe problemen, van pandemieën en wereldwijde geopolitieke uitdagingen tot energie- en klimaatcrises. Wetenschappelijke kennis kan hen helpen problemen beter te begrijpen en beleidsopties te identificeren en te evalueren.
Beleidsvorming koppelen aan wetenschappelijk onderzoek is echter geen gemakkelijke opgave. Wetenschappelijke gemeenschappen en beleidsmakers opereren in verschillende werelden, met verschillende culturen, waarden, prikkels, talen en tijdschalen. Om deze reden zijn er sterkere banden tussen wetenschappers en beleidsmakers en frequentere en productievere interacties nodig om ten volle de vruchten van wetenschap voor het beleid te plukken.
Om discussies over een beter gebruik van wetenschappelijk bewijs en beleidservaring in de lidstaten te bevorderen, hebben het Gemeenschappelijk Comité voor Onderzoek en Directoraat-generaal Onderzoek en Innovatie (DG RTD), met de steun van het directoraat-generaal Ondersteuning voor structurele hervormingen (DG REFORM), heeft een UNHCR Personeelswerkdocument (SWD) “Ondersteuning en koppeling van beleidsvorming in de lidstaten aan wetenschappelijk onderzoek”. Dit document schetst de grondgedachte achter het opbouwen van de capaciteit van de wetenschap voor beleidsecosystemen, evenals de uitdagingen op het raakvlak tussen wetenschap en beleid, met de nadruk op goede praktijken en EU-instrumenten die beschikbaar zijn om de capaciteitsopbouw van de lidstaten op het gebied van wetenschap voor beleid te ondersteunen.
Werkdocument van de medewerkers als kompas voor het ontwikkelen van empirisch onderbouwde beleidsvorming
Het document is de eerste stap om nationale en Europese discussies op gang te brengen over hoe we de wetenschappelijke gemeenschap en beleidsmakers beter met elkaar kunnen verbinden. Het speelt in op huidige EU- en nationale initiatieven ter ondersteuning van empirisch onderbouwde beleidsvorming, van veranderingen in onderzoeksbeoordeling en kenniswaarderingsbeleid tot de toename van organisaties binnen en nabij de overheid die wetenschappelijke input voor beleidsvorming willen mobiliseren en assimileren.
Wetenschappelijke kennis helpt bij het begrijpen van problemen, het ontwikkelen van beleidsreacties op basis van bewijs en het beoordelen van de impact van beleidsmaatregelen. Zo heeft wetenschappelijke modellering, die inzichten uit epidemiologie, virologie en wiskunde combineert, beleidsmakers geholpen de verspreiding van COVID-19 te voorspellen, evenals de timing van de invoering en opheffing van beperkingen. Modellering heeft beleidsmakers geholpen om de druk op de gezondheidsstelsels te verminderen, levens te redden en de last voor de economie om banen te redden. Maar COVID-19 heeft ook de relaties tussen de wetenschappelijke gemeenschap en beleidsmakers getest en aangetoond dat er meer kan worden gedaan. Wetenschappelijke kennis komt vaak niet op het juiste moment of in de juiste vorm bij de juiste beleidsmakers terecht. Evenzo weten beleidsmakers misschien niet altijd hoe ze de input die ze ontvangen moeten gebruiken.
Het document van de Commissie heeft tot doel discussies te stimuleren over het koppelen van wetenschap aan beleidsvorming in EU-lidstaten, de wetenschappelijke grondgedachte voor beleid uiteen te zetten, gemeenschappelijke uitdagingen te bespreken en EU-ondersteuningsmechanismen te presenteren. Hij benadrukt ook dat wetenschap omwille van de politiek een collectieve taak is die alle overheidsniveaus en alle wetenschappelijke disciplines moet omvatten.
Capaciteitsopbouw voor geïnformeerde beleidsvorming op het gebied van bestuur en openbaar bestuur
Evidence-geïnformeerde beleidsvorming vereist het opbouwen en koppelen van capaciteit voor een effectievere betrokkenheid tussen wetenschappers en beleidsmakers, en verbeterde beleidscoördinatie en samenwerking tussen verschillende departementen en overheidsniveaus. Goed ontworpen, op feiten gebaseerde beleidsvormingssystemen vereisen dat kennismakelaars en grensverleggende organisaties verbanden leggen tussen onderzoek en beleidsmakers, evenals onderling verbonden netwerken van ministeriële wetenschappelijke adviseurs, kennisproducenten en analytische eenheden bij de overheid.
Bestaande systemen worden echter vaak gekenmerkt door de versnippering van actoren en ambiguïteit in de uitvoering van deze science-to-policy-netwerken. Deze problemen worden verergerd door de vaak onvoldoende middelen om kennis, bewijsmateriaal en management in het openbaar bestuur te mobiliseren, en door het gebrek aan algemene coördinatie en communicatie tussen de verschillende componenten en actoren in het systeem als geheel.
Het GCO zal, samen met de OESO, gedurende twee jaar samenwerken met zeven lidstaten (Griekenland, België, Tsjechië, Estland, Letland, Litouwen en Nederland) om de capaciteit van de deelnemende lidstaten op te bouwen om de doeltreffendheid te verbeteren. voor hun overheidsdiensten om wetenschappelijke kennis te verstrekken en op te nemen in de beleidsvorming. Dit project wordt ondersteund door Hulpprogramma voor technische ondersteuning. De meerlandendimensie van dit project biedt de begunstigden de kans om te profiteren van de lessen die in partnerlanden zijn geleerd en van wederzijds leren en uitwisseling van praktijken.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”