Inhoudslokalisatiebeleid en de gevolgen ervan begrijpen “Leef het leven zonder angst”

Als er een Academy Award-winnende film is van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon Ho parasiet (2019) en Alfonso Cuaron Rome (2018) leerde ons dat internationale films het wereldtoneel domineren. Dit betekent dat veel mensen tegenwoordig eindelijk culturele diversiteit hebben omarmd en nieuwsgierig zijn naar meer unieke verhalen van over de hele wereld.

Een van de belangrijkste redenen waarom het publiek in het verleden vaak internationale films negeerde, is de taalbarrière die er tussen zit. Het publiek wordt gevraagd om meer moeite te doen om de film te begrijpen door de ondertitels te lezen. De populariteit van streamingplatforms zoals Netflix heeft echter de weg vrijgemaakt voor het lokaliseren van inhoud en het inhuren van honderden audioartiesten om wereldwijde films of tv-shows te dubben.

De populariteit van streamingplatforms zoals Netflix maakte de weg vrij voor lokalisatie van inhoud

Als professional in de entertainmentindustrie kent mijn waardering voor cinema geen grenzen. De uitzondering op de regel is echter het kijken naar nagesynchroniseerde films of tv-programma’s. Niet-overeenkomende stemmen en lippen passen gewoon niet bij mij omdat ik de oorspronkelijke taal van de film of show altijd heb gewaardeerd en gerespecteerd. Ik zag dit niet als een urgent probleem totdat ik naar Europa verhuisde, waar de meeste, zo niet alle, buitenlandse films worden nagesynchroniseerd om bij de lokale filmcultuur te passen.

Tenzij je in grote steden woont, zullen buitenlanders zelden een bioscoop vinden die de film in de originele taal aanbiedt of de mogelijkheid biedt om hem met Engelse ondertitels te bekijken. Dit is niet alleen ongerechtvaardigd en beperkt, maar kan ook nadelig zijn voor de taalverwerving en de beoogde artistieke invloed van de filmmaker. Dit wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan om de voor- en nadelen van nasynchronisatie te ontdekken en ook waarom nasynchronisatie meer wordt gebruikt in Europese landen dan in andere internationale landen die ervoor kiezen de oorspronkelijke taal van de film te behouden en buitenlanders een verscheidenheid aan kijkmogelijkheden bieden.

Het komt allemaal neer op politiek

In eenvoudige bewoordingen is nasynchronisatie het proces waarbij audio-opnames of geluiden worden gecombineerd tot de soundtrack van een buitenlandse film of show om de originele dialoog in de lokale taal van een bepaald land te vervangen. Nasynchronisatiefilms gaan terug tot de jaren dertig, vooral in Europese landen zoals Frankrijk, Italië, Duitsland en Spanje, waar de meerderheid van hun burgers alleen de lokale taal spreekt. Andere delen van Europa, zoals Denemarken en Zweden, waar Engels in hun beginjaren vaak wordt onderwezen, investeren meestal niet in het nasynchroniseren van buitenlandse films. De verschillende filmculturen tussen Europese landen hebben vooral te maken met hun politieke cultuur en ideologieën.

Nasynchronisatie is een prachtig instrument voor filmcensuur. Geluidsfilms verschenen in het begin van de jaren dertig, in een tijd dat veel landen onder de controle stonden van totalitaire regimes. In Europa waren dit onder meer Benito Mussolini, Francesco Franco en de nazi’s. Censuur was een kenmerk van filmproductie en -distributie in Italië, Spanje en Duitsland sinds voordat deze dictaturen aan de macht kwamen, maar nam aanzienlijk toe nadat ze dat deden.” via chat.

Nasynchronisatie is een krachtig en nuttig hulpmiddel geweest om de kijk van mensen op de overheid te manipuleren en vorm te geven

In Italië bijvoorbeeld was nasynchronisatie een krachtig en nuttig instrument om de perceptie van mensen over de overheid te manipuleren en vorm te geven. Fascio Mussolini maakte van deze gelegenheid gebruik om de dialogen te veranderen en verwijzingen in de film te verwijderen die de staat, de regering en haar burgers beledigden of beledigden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de fascisten ook eisten dat de taal die werd gebruikt voor nasynchronisatie zou worden beperkt tot standaard Italiaans om buitenlandse dialecten en woorden te vermijden die hun cultuur beïnvloeden en infiltreren. De dictators van Italië, Spanje en Duitsland gebruikten nasynchronisatie van films om hun volk nationalisme en onafhankelijkheid bij te brengen.

Veel traditionalisten en sympathisanten in de kunstwereld zouden stellen dat kunst of films in zijn oorspronkelijke vorm, vorm of vorm bewaard moeten blijven. In het geval van nagesynchroniseerde films worden de beoogde artistieke impact, waarde en uitvoering verminderd door afgeleid liplezen, niet-gesynchroniseerde audio en slechte of overdreven stemacteurs – sommige factoren die erg schokkend kunnen zijn voor de kijker. Als compromis wordt vertaling veel gebruikt als een beter alternatief. Bovendien overstijgen nasynchronisatie en vertaling politieke of persoonlijke voorkeuren. Hoewel trots op de eigen cultuur en taal een prachtige eigenschap is, zijn er belangrijke gevolgen om over na te denken als je een fundamentalist bent, vooral in een tijdperk van globalisering.

Bovenaan de lijst staat de gemiste kans om meertalig te zijn. Films en tv-programma’s zijn effectieve leermiddelen gebleken voor het overdragen van kennis en het leren van vreemde talen. Zoals we allemaal weten, wordt Engels voornamelijk gebruikt in de reguliere media of in internationale sociale omgevingen, en inwoners van landen die niet bloggen over buitenlandse films of shows, laten meer zien dat ze Engels kunnen spreken of begrijpen dan degenen die net zijn opgegroeid met het kijken naar films met de naam in hun lokale taal. Dit is niet beperkt tot alleen Engels, omdat hetzelfde principe van toepassing is als een persoon geïnteresseerd is in het leren van een vreemde taal. Het is altijd het beste om een ​​film in de originele taal te kijken om jezelf volledig te onthullen en de mechanica, uitspraak, grammatica, toon en woordenschat te begrijpen.

“Volgens de Engelse taalvaardigheidsindex van 2015Zweden, Denemarken en Nederland worden gerangschikt als de top drie van landen, terwijl Spanje, Italië en Frankrijk worden gerangschikt met een gemiddelde tot lage Engelse taalvaardigheid. Dit lijkt nauwkeurig de dichotomie van nasynchronisatie en vertaling in Europa weer te geven.”

Voors en tegens

Ondanks de nadelen kan nasynchronisatie ook nuttig zijn voor mensen met een visuele beperking of voor mensen die moeite hebben met lezen en vertalen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat, omdat de nasynchronisatie is vertaald en geïnteresseerd in de lokale cultuur van een land, het publiek het verhaal en de personages beter kan begrijpen en er zich in kan vinden. Dit maakt ook een buitenlandse film of show beschikbaar voor publiek over de hele wereld, zoals blijkt uit de wereldwijde strategie van Netflix om nagesynchroniseerde en ondertitelde inhoud in ten minste 30 talen aan te bieden, zoals blijkt uit bekroonde shows zoals Spanje Geld stelen (2017) en Zuid-Korea inktvis spel (2021).

Het lokaliseren van inhoud door nasynchronisatie en vertaling zal altijd een van die onduidelijke discussies zijn waar precies niemand wint of verliest. Het dient verschillende doelen en wordt voornamelijk beïnvloed door onze persoonlijke voorkeuren en onze culturele opvoeding. Het wordt pas een probleem als buitenlands publiek geen opties of toegang krijgt om films in bioscopen in hun oorspronkelijke taal te bekijken, zoals het geval is in de meeste niet-Engelssprekende landen. We moeten blijven evolueren met de tijd en de globalisering omarmen zonder ons bedreigd of gecompromitteerd te voelen. Hoewel iedereen zijn eigen unieke mening en manier van kijken naar films heeft, komt het erop neer dat cinema een visueel medium is dat het verhaal effectief moet vertellen en emoties moet oproepen, voornamelijk door het gebruik van beelden, acties, muziek en non-verbale signalen. Film is tenslotte een universele taal, zijn we het er niet allemaal over eens?