De Amerikaanse minister van Financiën Janet Yellen riep op 6 juli 2021 op tot nauwere internationale coördinatie van het koolstofmilieubeleid. Dus waarom kunnen individuele landen hun eigen milieubeleid niet op een effectieve manier implementeren, zodat de opwarming van de aarde wordt afgeremd?
De reden is dat milieubeleid voor de meeste bedrijven een vorm van belasting is. Dit beleid vereist dat bedrijven dure apparatuur installeren en bestaande productieprocessen aanpassen. Anders ondervinden ze de gevolgen van boetes en juridische stappen. Bedrijven, met name multinationals, kunnen dit kostbare beleid echter vermijden door zich in te laten met vervuilende activiteiten in rechtsgebieden met een laks milieubeleid. Een dergelijke “koolstoflekkage” is de reden waarom dit beleid zijn doelen niet kan bereiken vanuit een mondiaal perspectief zonder internationale coördinatie.
Welke invloed heeft milieuregelgeving op vervuilende activiteiten?
Wetenschappers hebben lang beweerd dat milieuwetten en vervuiling door bedrijven nauw met elkaar verbonden zijn. Wanneer internationale bedrijven worden geconfronteerd met strikte regelgeving, hebben ze twee opties: schadelijke activiteiten uitvinden of offshore verplaatsen. Aan de andere kant gebruiken sommige landen tolerante milieuwetten om industriële faciliteiten en werkgelegenheid aan te trekken. Zo hebben multinationale ondernemingen die in eigen land aan strenge regels worden onderworpen, de neiging om hun vervuilende activiteiten toe te wijzen aan bestaande activiteiten in landen met zwakke milieuregels. Economen noemen dit de vervuilingshaven (PHH)-hypothese.
Het testen van deze hypothese is echter een uitdaging. Het vorige onderzoek was gebaseerd op statistieken op staatsniveau of op industrieniveau zonder de werkelijke vervuiling op bedrijfsniveau op te merken. Veel onderzoeken leiden bijvoorbeeld vervuiling af van andere variabelen, zoals bedrijfslocatie of productiebeslissingen. In plaats daarvan hebben andere studies een relatief brede reikwijdte, waarbij geaggregeerde economische activiteit wordt gekoppeld aan het milieurecht.
“Onze studie is de eerste in zijn soort om PHH te beoordelen met behulp van werkelijke CO2-partiële niveaugegevens2 emissies door multinationale ondernemingen”.
Onze studie is de eerste in zijn soort om PHH te beoordelen met behulp van gegevens op microniveau van werkelijke CO2 Emissies van multinationale ondernemingen, die institutionele beleggers vaak gebruiken om hun investeringen toe te wijzen. Voor een grote steekproef van multinationale ondernemingen kennen we CO2 Jaarlijkse tonnen uitstoot in elk land tussen 2008 en 2015. Nadat we gegevens hebben vergeleken met een schaal van striktheid van milieuwetgeving die is verkregen van het World Economic Forum, onderzoeken we waar vervuiling plaatsvindt over de hele wereld.
De milieuregelgeving varieert sterk over de hele wereld, zoals in figuur 1. Het positieve nieuws is de algehele verbetering van de milieuregelgeving in de loop van de tijd (van rood naar groen). Het is echter nog steeds zwak in veel grote regio’s, zoals Afrika, Zuid-Amerika en Azië. Bovendien observeren we, zoals gedocumenteerd in figuur 2, ook de trend dat bedrijven het aandeel van de vervuiling dat ze in de loop van de tijd naar het buitenland exporteren voortdurend verhogen, terwijl ze de vervuiling thuis matig verminderen. Aangezien de milieuregelgeving wereldwijd gemiddeld strenger is geworden, is het belangrijk om te onderzoeken of de vervuilende activiteiten van bedrijven zijn geëvolueerd als reactie op variaties in het milieubeleid over de hele wereld.
Waar vervuilen grote multinationals?
Ons onderzoek toont aan dat grote multinationale ondernemingen die in hun thuisland (waar het hoofdkantoor van het bedrijf is gevestigd) een strenger milieubeleid voeren, over het algemeen geassocieerd worden met lagere vervuilingsniveaus. Het positieve effect van een strenger milieubeleid wordt echter gedeeltelijk tenietgedaan door de reacties van bedrijven op vervuiling elders, met name in landen met een laks milieubeleid.
“Onze analyse laat zien… dat bedrijven uit het harde milieubeleid in hun thuisland worden gedwongen in plaats van te worden meegesleept door de lakse.”
De rijke dataset stelt ons ook in staat om de aanwezigheid van ‘pull’ versus ‘push’ effecten te bestuderen. We zijn in het bijzonder geïnteresseerd in het begrijpen of bedrijven worden aangetrokken (“getrokken”) tot CO2-uitstoot2 In landen met een laag milieubeleid of die worden “betaald” om dit te doen door middel van een streng milieubeleid in eigen land. Onze analyse laat zien dat multinationals die vervuiling exporteren voornamelijk worden aangedreven door het push-effect. Met andere woorden, bedrijven worden gedwongen uit het strikte milieubeleid in hun thuisland te stappen in plaats van te worden aangetrokken door landen met een laks beleid.
Sommige industrieën stoten meer vervuiling uit dan andere. Bedrijven die betrokken zijn bij de productie van steenkool en geraffineerde olie zijn de ergste vervuilers en zij dragen de hoogste kosten om zich aan te passen aan schone technologie. Ons onderzoek toont aan dat het typische bedrijf in onze steekproef, wanneer het wordt geconfronteerd met lokale beperkingen, zijn binnenlandse emissies verlaagt. Vervuilingsintensieve bedrijven verminderen de uitstoot echter niet, zelfs niet in hun eigen staat en stoten twee keer zoveel vervuiling uit als bedrijven in andere industrieën. Als gevolg hiervan kan het gericht zijn op sterk vervuilende sectoren effectiever zijn bij het verminderen van de wereldwijde emissies.
Over het algemeen ondersteunen onze bevindingen de oproep van minister Yellen tot internationale samenwerking op het gebied van milieubeleid inzake koolstof. Zonder een dergelijke samenwerking compenseert het weglekken van vervuilende activiteiten naar landen met een laks beleid veel voordelen als gevolg van het strikte beleid dat door andere landen wordt uitgevoerd.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”