Het ouderlijk huis van Eric ten Hag staat in Oldenzaal, een klein stadje zo’n elf kilometer van Enschede, niet ver van de Nederlands-Duitse grens. Het is een van die plaatsen waar je kunt zien dat er een beetje geld wordt betaald, maar mensen zijn er niet bang voor.
Het is een ongelooflijk vredige stad. Je weet echt niet of het op maandagochtend spitsuur is of op woensdag om 15.00 uur, en je loopt meer risico om de fiets te raken dan de auto.
Mensen die uit Oldenzale komen, blijven meestal. Ze stichten hier gezinnen, gaan hier met pensioen. Er zijn duidelijk nuances in waar een middagje rondlopen en kletsen met mensen niet kan worden onthuld, maar het lijkt nogal poëtisch.
Maar ze zijn trots op hun beroemdste zoon. Toen Ajax afgelopen mei hun tweede titel in drie jaar onder hem won, was er een groep jonge jongens om hem te begroeten met een rudimentair vuurwerk langs de weg. Hij stapte eerlijk uit zijn auto en ging staan om foto’s te maken, waarna hij veilig naar huis mocht terugkeren.
Kortom, je kunt begrijpen waarom Ten Hag deze plek nog steeds thuis noemt en altijd hier terugkomt als het niet gewenst is in Amsterdam, 160 kilometer naar het westen. Hij is de perfecte ontsnapping aan de druk, van de beroemdste voetbaljob van het land, in combinatie met misschien de bondscoach. De mensen hier kennen hem, maar ze vallen hem niet lastig. Het is de plek waar hij kan ontsnappen en ontspannen.
Wellicht heeft hij de ontspannende krachten van Oldenzaal meer dan ooit nodig.
Ten Hag heeft ermee ingestemd om de volgende manager van Manchester United te worden. De laatste man die deze reus moet begrijpen, vroeg de manager om te doen wat David Moyes, Louis van Gaal, Jose Mourinho, Ole Gunnar Solskjaer en Ralph Rangnick niet konden doen. tot.
Hij heeft een goede baan.
“Denker. Liefhebber van eten. Woedend bescheiden musicaholic. Levenslange ontdekkingsreiziger. Twitter-liefhebber. Professionele student.”