Een op de vijf tijdschriftartikelen bevat mogelijk nepgegevens die zijn geproduceerd door niet-geautoriseerde “papierfabrieken” die worden betaald om wetenschappelijke inzendingen te fabriceren, volgens een studie van Duitse onderzoekers die nieuwe technieken gebruikten om problematische artikelen te “signaleren”.
De studie draagt bij aan het groeiende bewijs dat academische publicaties te maken hebben met een verwoestende toename van gefabriceerde papieren die door papierfabrieken worden verkocht aan wetenschappers die wanhopig op zoek zijn naar gepubliceerd werk om hun carrière voort te zetten. Het ondersteunt ook recent bewijs dat het merendeel van het neponderzoek uit China komt.
Het team, geleid door professor Bernard Sabel, hoofd van het Instituut voor Medische Psychologie aan de Otto von Guericke-Universiteit Magdeburg, ontdekte dat het aantal valse papieren de afgelopen jaren dramatisch was gestegen. Ze zeiden dat de druk om te publiceren bijzonder groot was in China; Sommige Chinese ziekenhuizen en gezondheidsautoriteiten eisen bijvoorbeeld dat artsen de eerste auteur zijn van een bepaald aantal artikelen.
Beoordelingen van klinisch bewijs verliezen hun geloofwaardigheid wanneer frauduleuze onderzoeken worden meegenomen, waardoor het vertrouwen van het publiek in wetenschap en geneeskunde wordt ondermijnd. De Chinese wetenschapssector lijdt ook onder de westerse perceptie dat onderzoekers in het land een arrogante houding hebben ten opzichte van de integriteit van gepubliceerd werk.
“Fotowetenschappelijke publicatie is mogelijk de grootste wetenschappelijke fraude ooit, waarbij financiële middelen worden verspild, de medische vooruitgang wordt vertraagd en mogelijk levens in gevaar komen”, zei Sabel.
De meeste van de groeiende groep onafhankelijke onderzoekers die wetenschappelijke fraude opsporen, analyseren de inhoud van papers, bijvoorbeeld op zoek naar vervalste foto’s en ongeloofwaardige genetische sequenties. Academische uitgevers beginnen ook meer geavanceerde tools voor fraudedetectie te gebruiken.
De Duitse onderzoekers gooiden het over een andere boeg en identificeerden eenvoudige ‘rode vlag’-indicatoren die geen gedetailleerd onderzoek van de paper zelf rechtvaardigden, zoals het gebruik van privé-e-mailadressen in plaats van institutionele e-mailadressen, aansluiting bij een ziekenhuis in plaats van een universiteit. en een gebrek aan internationale samenwerking. -Auteurs. Deze werden gevalideerd door een steekproef van bekende vervalsingen te vergelijken met papieren die als echt werden beschouwd.
Het papier gepubliceerd als een bestand Preprint op MedRxiv Maar het is niet collegiaal getoetst, benadrukt dat een rode vlag geen definitieve indicator van fraude is, aangezien het een groot aantal originele papieren ten onrechte kan identificeren.
Het aantal publicaties met een rode vlag in de biogeneeskunde is gestegen van 16 procent in 2010 tot 28 procent in 2020, met een sterkere toename in de neurowetenschappen dan in de klinische geneeskunde. Rekening houdend met de papieren die al als origineel werden gerapporteerd, schatte Sabel dat het werkelijke percentage nu ongeveer 20 procent was, wat neerkomt op ongeveer 300.000 papieren per jaar.
Onder verwijzing naar de “massaproductie” van neppapier door papierfabrieken, onderzochten de onderzoekers ook de technologieën die worden gebruikt door een sector die naar schatting tussen de $ 3 miljard en $ 4 miljard aan jaarlijkse inkomsten heeft. “Het lijkt erop dat ze meestal gebruik maken van geavanceerde, door AI aangedreven scriptgeneratie, statistische gegevensverwerking en fabricagetechnieken, en het hacken van afbeeldingen en tekst”, zeiden ze.
“Het wordt een race tussen de papierfabrieken en degenen onder ons die ze proberen uit te zoeken, waarbij beide partijen AI gebruiken”, zegt professor Gerd Gegrenzer van de Universiteit van Potsdam, een psycholoog en co-auteur van de krant.
Maar de ultieme oplossing, voegde Gegrenzer eraan toe, is om de druk op publicaties te verminderen, vooral in China. Hij suggereerde dat anderen het voorbeeld zouden moeten volgen van de Duitse Onderzoeksstichting, die aanvragers van financiering vertelt dat ze dat zouden moeten doen Beperk het aantal van hun geciteerde artikelen tot vijf.
“Het is een belangrijke studie omdat er maar heel weinig studies op zo’n grote schaal zijn gepubliceerd. Het wijst op een groot probleem”, zegt Jennifer Byrne, hoogleraar oncologie aan de Universiteit van New South Wales en hoofdonderzoeksprofessor, die niet betrokken was. in het project.
“Reisliefhebber. Onruststoker. Popcultuurfanaat. Kan niet typen met bokshandschoenen aan.”