Deze 5.300 jaar oude schedel toont bewijs van de eerste bekende ooroperatie

Archeologen hebben een 5.300 jaar oude schedel van een Spaanse begraafplaats ontdekt en vastgesteld dat zeven afgehakte plekken in de buurt van de linker gehoorgang sterk bewijs zijn voor een primitieve chirurgische ingreep om middenoorontsteking te behandelen. Dit maakt dit het eerste bekende voorbeeld van oorchirurgie tot nu toe, volgens de auteurs van A laatste papier Gepubliceerd in wetenschappelijke rapporten. Het Spaanse team identificeerde ook een vuurstenen mes dat mogelijk als strijkgereedschap is gebruikt.

De opgravingsplaats van de dolmen van El Pendón in Burgos, Spanje, bestaat uit de overblijfselen van een uit de rotsen gehouwen monument uit de 4e eeuw voor Christus, d.w.z. de late Neolithische periode. De ruïnes omvatten een bottentempel met de botten van bijna 100 mensen, en archeologen hebben deze overblijfselen sinds 2016 opgegraven.

In juli 2018 vond het team de schedel terug die het onderwerp was van deze laatste studie. De schedel lag op zijn rechterkant, tegenover de ingang van de grafkamer, en hoewel het grootste deel van de schedel intact was, bleven er geen tanden over. De ontbrekende tanden, gecombineerd met een verlies van botdichtheid en volledig verbeend schildkraakbeen, wijzen erop dat dit de schedel was van een oudere vrouw van 65 jaar of ouder.

Bewijs van gaten is gevonden aan beide zijden van de schedel in de buurt van de mastoïdbeenderen (net achter het oor). De auteurs suggereerden dat deze perforaties het resultaat waren van twee chirurgische ingrepen, één op elk oor, door een persoon met rudimentaire anatomische kennis. Er was meer botremodellering in het rechteroor, wat suggereert dat de eerste operatie werd uitgevoerd om te behandelen wat waarschijnlijk een levensbedreigende aandoening was, gezien de risico’s die aan een dergelijke procedure gedurende deze tijd verbonden waren.

De vrouw overleefde de eerste procedure en onderging enige tijd daarna een tweede operatie aan haar linkeroor. De auteurs konden niet vaststellen of de procedures opeenvolgend werden uitgevoerd of dat er maanden of zelfs jaren waren verstreken. Hoe dan ook, “het is dus het oudste gedocumenteerde bewijs van een operatie aan zowel de slaapbeenderen, en dus, waarschijnlijk, het eerste bekende bewijs Radicale mastoïdectomie in de menselijke geschiedenis.”

Volgens de auteurs was dit in de 17e eeuw een vrij gebruikelijke chirurgische ingreep voor de behandeling van acute oorinfecties, en in Kroatië (11e eeuw), Italië (18e-19e eeuw) en Kopenhagen (19e eeuw) zijn schedels gevonden die tekenen van mastoïdectomie vertonen. ). of begin twintigste eeuw). Waarschijnlijk is de oudste vorm van schedelchirurgie schedelchirurgie wrikkenKopgatboren – goed gedocumenteerd langs het Iberisch schiereiland. Vijf schedels die werden teruggevonden op een plek in de buurt van de Dolmen van El Pendón vertoonden tekenen van trepanatie, en het lijkt erop dat individuen deze procedures hebben overleefd, ondanks een gebrek aan antibiotica en een hoog risico op complicaties.

Wat is de situatie die tot een dergelijke interventie zou kunnen hebben geleid? De auteurs uitgesloten a cholesteatoomEen verwonding aan het slaapbeen kan gehoorverlies, duizeligheid en andere complicaties veroorzaken – hoewel dit een van de best gedocumenteerde ziekten is in pathologische studies van oude schedels. Maar het cholesteatoom had de neiging de benige wand (het schild) die de gehoorgang van de mastoide scheidde te eroderen, en het schild was intact aan weerszijden van de schedel van de vrouw. De auteurs sloten ook de aanwezigheid van een osteosarcoom of Maligne otitis externa (een snel verspreidende infectie van de gehoorgang en het slaapbeen).

De auteurs concludeerden dat het meest waarschijnlijke geval was: acute middenoorontstekingook bekend als een middenoorontsteking, die zich heeft verspreid naar de onderliggende botten, met name het mastoïdbot (mastoïditis). De aandoening was gemakkelijk te diagnosticeren, omdat de infectie zichtbare zwelling en roodheid veroorzaakt met vocht- en slijmophoping in het oor. Als de middenoorontsteking zich uitbreidt naar het mastoïdbot, zal de honingraatachtige structuur van het bot zich ook vullen met vocht en slijm. Als het niet wordt behandeld, kan dit leiden tot gehoorverlies en mogelijk meningitis. Mastoïditis als gevolg van middenoorontsteking was een belangrijke doodsoorzaak bij kinderen voordat antibiotica algemeen beschikbaar waren (gelukkig een zeldzame aandoening tegenwoordig).

Moderne mastoïdectomie omvat het verwijderen van cellen in de holle, met lucht gevulde ruimtes van het mastoïdbot. Bij een radicale mastoïdectomie maakt de chirurg eerst een snee achter het oor en gebruikt vervolgens een botboor om de toegang tot de middenoorholte te openen. Vervolgens verwijdert de chirurg al het geïnfecteerde bot- of mastoïdweefsel, hecht de wond en verbindt de wond. Volgens de auteurs had een laat-neolitische oorchirurg een vergelijkbare (zij het meer flagrante) procedure gevolgd, waarbij het aangetaste bot werd verwijderd om het middenoor te draineren en vervolgens het mastoïdbot aan het mastoïdbot bevestigde. trommelholte rond het binnenoorbeen.