- Geschreven door Zoë Kleinman
- Technologie-editor
Marty Cooper, met de telefoon waarmee hij het eerste telefoontje pleegde
Op 3 april 1973 stond Marty Cooper op de hoek van Sixth Avenue in New York en haalde een telefoonboek uit zijn zak.
Vervolgens toetste hij een nummer in een groot crèmekleurig apparaat en stopte het in zijn oor terwijl omstanders hem aanstaarden.
Cooper, een ingenieur bij Motorola, belde zijn tegenhanger bij rivaliserende Bell Laboratories om hem triomfantelijk te vertellen dat hij belde met een ‘persoonlijke draagbare mobiele telefoon’.
Hij herinnert zich dat het even stil was aan het einde van de lijn.
“Ik denk dat hij met zijn tanden aan het knarsen was”, zegt de 94-jarige lachend.
Bell Labs heeft zich in plaats daarvan gericht op de ontwikkeling van een autotelefoon, zegt hij. “Kun je het geloven? We zitten al meer dan 100 jaar vast in onze huizen en kantoren door deze koperdraad – en nu gaan ze ons in onze auto’s vastzetten!”
Een commercieel exemplaar van een Motorola-telefoon, voor het eerst gebruikt door de heer Cooper, eigendom van het Museum of the Mobile Phone.
Onnodig te zeggen dat Cooper en Motorola het er niet over eens waren dat dit de juiste weg was – en de geschiedenis heeft hun gelijk gegeven.
De basisprincipes van hoe het eerste gesprek werkt, zijn niet veel veranderd. De telefoon zet uw stem om in een elektrisch signaal, dat de radiogolf moduleert. de radiogolf gaat naar de mast; De mast stuurt uw stem naar de persoon die u belt, en door het proces om te keren, kan die persoon u horen praten.
Behalve dat er toen niet veel masten waren… maar je snapt het wel.
De mobiele telefoons van vandaag zijn echter onherkenbaar in vergelijking met het oude Motorola-model.
De commerciële versie van het prototype van Marty Cooper, de Motorola Dynatac 8000X, werd 11 jaar na dat eerste telefoontje uitgebracht, in 1984. Het zou het equivalent van £ 9.500 ($ 11.700) kosten als het vandaag zou worden gekocht, zegt Ben Wood, die runt Mobiel museum.
“Kortom, het was gewoon een kwestie van het nummer kiezen en bellen”, legt Wood uit.
“Er waren geen berichten, geen camera. Dertig minuten gesprekstijd, 10 uur batterij opladen, ongeveer 12 uur standby-tijd en een 6-inch (15 cm) antenne bovenop.”
Hij weegt ook 790 g (1,7 lbs) – bijna vier keer het gewicht van de iPhone 14, namelijk 172 g.
Zoe Kleinman, met wat mobiele telefoons uit de jaren 80 en 90
Toch blijft Cooper niet onder de indruk van het ontwerp van mobiele telefoons uit 2023, hoewel hij toegeeft dat hij nooit had voorzien dat telefoons op een dag handzame ‘supercomputers’ zouden worden, met camera’s en internettoegang.
“Ik denk dat de telefoon van vandaag niet optimaal is”, zegt hij. “Het is in veel opzichten echt geen erg goede telefoon.”
“Denk er maar eens over na. Je neemt een plat stuk plastic en glas – en je plaatst het op de ronding van je hoofd; je plaatst je hand in een ongemakkelijke positie; als je deze coole dingen wilt doen die het kan doen, moet je om een app te krijgen.” [first]. “
Hij gelooft dat AI in de toekomst apps voor telefoonbezitters zal maken of selecteren, afhankelijk van hun individuele behoeften.
Hij gelooft ook dat het apparaat op een dag onze gezondheid zal bewaken, onze productiviteit zal verhogen en ons leven enorm zal verbeteren.
Hij suggereerde op een gegeven moment zelfs dat ze zouden kunnen helpen om oorlogen te beëindigen.
“Een mobiele telefoon doet het niet alleen”, geeft hij toe. Maar hij zal het centrale deel zijn van deze grote toekomst.
Ondanks zijn klachten over zijn moderne tegenhangers, lijkt het er stiekem op dat meneer Cooper nog steeds gefascineerd is door het apparaat dat hij 50 jaar geleden voor het eerst in zijn oor hield op een straathoek in New York.
“We staan nog aan het begin van de mobiele revolutie”, verklaart hij.
“Subtiel charmante tv-maven. Unapologetische communicator. Onruststoker. Reiswetenschapper. Wannabe-denker. Muziekfanaat. Amateur-ontdekkingsreiziger.”