De Nederlandse oorlogsheld en zijn zus hebben de marktstad voorzichtig van de ondergang gered

Na weken van sombere Omicron, gedwongen isolatie en verbrijzelde plannen, kunnen we allemaal een kerstverhaal doen om ons een beetje op te vrolijken.

Dit boek, dat zich afspeelt in het prachtige marktstadje Malmesbury, Wiltshire, bevat een arme Nederlandse broer en zus, een wanhopige smeekbede om hulp, een paar duizend boeken en een buitengewone gemeenschap die hen omhult met vriendelijkheid, liefde en dekking. Het bood hen ook een gratis plek om te wonen.

Het begon allemaal op 23 september, toen, met hun uitgeverij in vrije val, creditcards tot het uiterste werden gedreven en er niets meer over was voor de huur van de volgende maand, Arnold, 59, en Bernadette Op de Haar, 63, beseften dat dingen wanhopig. .

We hadden geen keus – we hadden geen geld meer, we konden nergens wonen. “We moesten buiten de kaders denken”, zegt Bernadette.

Dus schreven ze een kort script, typten het uit en stonden netjes gekleed met hun rug recht in hun comfortabele zitkamer, met hun zwarte Harry Labrador ertussen, en deden een video-oproep voor de Facebook-pagina van de stad.

‘We zitten een beetje in de problemen,’ zei Bernadette. We wonen in Malmesbury en we staan ​​op het punt het dak boven ons hoofd te verliezen.

We hebben niets groots of weelderigs nodig. Iets droogs, met een internetverbinding, zal ons in staat stellen om geweldige boeken te blijven publiceren.

Broeder Arnold stond naast haar. “Als je iemand nodig hebt om het pand in de gaten te houden, ik ben een voormalig officier van de Nederlandse Grenadier Garde. Het is nu alles of niets. We hebben een dak nodig, dus we staan ​​open voor suggesties.”

Het is een zeer ontroerende video. Twee zeer respectabele mensen van late middelbare leeftijd – het was eigenlijk Arnolds verjaardag – zijn hardwerkende, goed opgeleide, felle denkers die alles in hun uitgeverij hebben geïnvesteerd, maar nu zit er niets tussenin.

De respons was onmiddellijk en geweldig. Binnen enkele minuten stroomden de hulpaanbiedingen van volslagen vreemden binnen.

Er waren toezeggingen om alles te leveren, van noppenfolie tot doosverpakkingen, en mensen van alle leeftijden boden aan om hen te helpen hun 180 boekenkasten en al hun meubels op te bergen.

Binnen 24 uur kregen ze twee aanbiedingen om een ​​paar maanden gratis te blijven – een een paar kilometer verderop met een literaire kennis, de andere van een dame genaamd Lisa in Malmesbury zelf.

‘Twee mooie gemeubileerde kamers boven in haar huis, met een gedeelde keuken. ze is perfect . . . We hebben haar nooit ontmoet, ze is helemaal raar. En geen huur, alleen wat we aan rekeningen betalen.

Anderen blokkeerden om dozen te helpen inpakken, verplaatsen en opbergen: “Ik kan ze echt niet optillen vanwege mijn artritis”, zegt Bernadette.

De helpers waren een briljant geanimeerde bemanning, waaronder een cross-channel zwemmer, een 15-jarige rugbyspeler die drie dozen tegelijk van de trap sprong, en zijn 81-jarige grootmoeder die haar kinderen en kleinkinderen verzamelde om te helpen. .

‘vriendelijkheid! ‘Ik weet niet wat we hebben gedaan’, zegt Bernadette. “We hebben geen opties meer.”

De afgelopen twee jaar moeten een nachtmerrie zijn geweest voor het paar, toen ze hun hart en ziel en al het spaargeld van Bernadette, de opbrengst van de verkoop van haar appartement in Londen en een groot deel van haar pensioen in hun bedrijf stortten in een wanhopige poging om haar drijven.

Holland Park Press, opgericht in 2009, is hun passie: een briljant bedrijf dat, ongebruikelijk, gespecialiseerd is in het geven van een kans van slagen aan niet-gepubliceerde auteurs van alle leeftijden, en verwelkomt zelfs ongewenste manuscripten in lang lettertype.

Ze houden zich alleen bezig met proza ​​en poëzie en streven duidelijk naar talent. Bijna vijf van hun boeken zijn genomineerd voor prijzen; Ze waren de eersten die Karen Jennings, de auteur van de Booker Prize, in 2012 ontdekten en ondertekenden met haar eerste roman.

Maar Covid deed ze bijna. Met veel gesloten boekwinkels en fluctuerende evenementen en markten, zijn de acquisities met tweederde gekrompen, en het enige boek dat ze dit jaar konden publiceren was Arnolds nieuwste roman, Schurft, in het Nederlands.

“We moeten het bedrijf draaiende houden, want als we het zouden laten gaan, zouden we niets hebben”, zegt Bernadette. Natuurlijk, toen de zaken ingewikkelder werden, sneden ze hun kleren een beetje kleiner en concentreerden ze zich op eenvoudige genoegens – de hond uitlaten, een mooie dag.

Bernadette gaf enkele jaren geleden haar geliefde theaterreizen op. Arnold beperkt zich nu tot één “kleine” sigaar per dag.

Voorbij zijn de vakanties (behalve een tweedaagse kampeertrip), nieuwe kleren, nieuwe boeken en maaltijden buiten. Ze is een visplant, maar eet nu ook geen vis meer.

“Het is duur”, zegt ze. Maar we eten goed – ik kook maaltijden altijd helemaal opnieuw. Ik hou van koken en drink ’s avonds nog een glas wijn om te ontspannen.

“En er is een nieuwe Aldi in de stad die een groot verschil heeft gemaakt!” zegt Arnoldus.

Het enige waar ze geen ruzie over maakten, was de promotie van grote literatuur.

“Het is zo belangrijk. Het is wat er overblijft als we er niet zijn. Het is er altijd. Het vertelt ons over de samenleving”, zegt Bernadette.

Ondertussen bleef vriendelijkheid komen – sommigen uit de meest onverwachte hoeken. De huiseigenaar was zijn huisje aan het verkopen, maar zag af van de huur van de afgelopen twee maanden en liet ze daarna langer blijven totdat ze waren geregeld.

‘Hij is een van de vele goede mensen in Malmesbury’, zegt Arnold. “Er is hier iets heel bijzonders aan de hand: mensen helpen elkaar.”

Het busje dat ze huurden om al hun meubels in op te bergen, is op mysterieuze wijze geüpgraded naar een grotere versie, wat betekent dat alles erin past. Er waren meerdere aanbiedingen van opslagruimten om hun boeken te monteren.

Toen Arnold zijn 20 jaar oude Ford Fiesta bij de plaatselijke garage liet repareren, waren er geen kosten aan verbonden.

Hij wuifde het een beetje weg. Hij zei dat ze allemaal zullen worden opgeruimd bij het ministerie van Communicatie. Ik denk dat hij van onze situatie had moeten weten, maar hij deed het goed.

Elke keer dat ze dachten dat ze er klaar voor waren, kwam er iemand tussenbeide – zoals de dag voor de grote verhuizing toen Bernadettes computer het begaf te midden van de inpakchaos.

Het was het einde voor mij. ‘Geen laptop, geen werk’, zegt Bernadette.

Maar toen kwam hun voormalige buurman hen te hulp. “Hij is erg ziek met darmkanker in stadium 4”, zegt Arnold. Maar binnen een dag kocht hij een nieuwe en overhandigde hem, hoewel hij door de morfine nauwelijks kon praten. Hij was erg aardig.

Bernadette en Arnold zijn een ongewoon paar. Ze zijn zachtaardig, attent, excentriek en nuchter, maar ook onopvallend.

Er is geen greintje zelfmedelijden of woede tussen hen, ondanks hoe weinig zekerheid ze moeten tonen voor al hun harde werk.

Ze is gepromoveerd in theoretische scheikunde aan de Universiteit van Bristol (woont sinds 1983 in het Verenigd Koninkrijk) en heeft tientallen jaren ervaring in de uitgeverswereld.

Hij was een Nederlandse oorlogsheld – rode baret en commandant van de 200-koppige eenheid die in 1994 hielp bij het veiligstellen van de luchtmachtbasis Tuzla in Bosnië voor NAVO-troepen.

Hij verliet het leger in 1995 – ‘het was op de lange termijn geen geschikte intellectuele omgeving’ – om poëzie en romans te schrijven, en verhuisde in 2016 naar Groot-Brittannië.

“Ik heb nog nooit veel geld gehad, dus ik ben eraan gewend”, zegt hij. “Het kostte me vier jaar om mijn eerste roman te publiceren – en Bernadette heeft me tot nu toe geholpen.”

Geen van beiden is eerder getrouwd geweest.

Ik had een vriendin in Nederland, maar ik heb haar maar twee keer gezien tijdens de pandemie. Dit gaat dus niet goed! zegt Arnold lachend.

Bernadette kwam nooit dichtbij. Ze zegt gewoon: “Het heeft nooit gewerkt voor mij.” ‘Maar we zijn familie. We zijn heel dichtbij.’

Dus in plaats daarvan gaan ze vrolijk met elkaar om, maken elkaars zinnen af, leven samen, werken samen en springen om elkaar te prijzen – Bernadette om Arnolds fijne schrijven te prijzen; Hij bewondert haar moed.

Ik heb moedige dingen gedaan in mijn leven. In het leger werd ik gebombardeerd, allerlei soorten. “Maar ze is de dapperste omdat ze altijd vooruit gaat en positief blijft.”

Het moet moeilijk zijn geweest toen ze geen geld meer hadden en ze nergens konden wonen.

“We waren echt bang dat we op straat zouden belanden”, zegt Arnold.

Je zou denken dat ze het ook moeilijk zouden hebben om zich aan te passen aan hun nieuwe tijdelijke leven in twee uitgeleende zolderkamers, in plaats van in hun voormalige huisje met vier slaapkamers, met al hun alledaagse goederen in een opslagruimte. Maar Bernadette houdt vol dat ze vreemd opgewekt was.

Er is iets vreemds dat de hele zaak bevrijdt. Ze zegt dat de wereld te materialistisch is. Nu hoeven we ons nergens zorgen over te maken. We hebben twee kamers. We kunnen koken, slapen en het werk doen waar we van houden. We kunnen weer vooruit en dat zullen we ook doen.

Ik wou dat ik iedereen hier een kerstcadeau kon kopen om je te bedanken.

Voor Arnold bevestigt dit alles wat hij altijd had gedacht over zijn geadopteerde natie.

“In Nederland heerst momenteel wat anti-Brits sentiment, maar we hebben altijd gedacht dat dit het land is waarin we leven en dat is het nog steeds”, zegt hij.

“En hier in Malmesbury zijn de mensen geweldig – ze zijn warm, aardig en emotioneel en ze hebben ons gered; ze helpen ons over de drempel heen te komen, zodat we ons bedrijf volgend jaar weer op de rails kunnen krijgen, een permanente plek vinden om te wonen en te verhuizen opnieuw.

Momenteel zijn ze aan het bijkomen van eerste kerstdag, wanneer ze samen met Lisa’s ouders en haar drie kinderen een groot feest vieren in hun geïmproviseerde huis. Twee maanden geleden waren ze allemaal vreemden (“Kun je je voorstellen, we hebben elkaar niet eens ontmoet!” zegt Bernadette); Nu worden ze verwelkomd in de schoot van haar familie.

Wat absoluut geweldig.