Dat gevoel van “familie” – Lehigh University Athletics

door: Justin LaFleur, Lehigh Sports Communications

Dit najaar staan ​​er vier Nederlanders op de hockeyselectie van Lehigh.

Terwijl vier jaar geleden Havas-link Het werd een primeur in de geschiedenis van het programma en vandaag is de pijplijn even robuust als altijd. Het is een pijplijn die zelfs tijdens de pandemie heeft standgehouden – een bewijs van Lehigh en zijn veldhockeyprogramma.

Dit najaar keert Havas (Maastricht) terug voor haar vijfde jaar en gaat ze naar de graduate school. Timmerwerk Sarah Ponthess (Oud Biggerland), tweedejaarsstudent Lotte Smorenberg (Rotterdam) en eerstejaars Guusje Hogendoorn (Apeldoorn) Noem ook wel het thuisland van Nederland. Hoe hebben ze Lehigh gevonden?

Hun verhalen lijken in sommige opzichten op elkaar, maar zijn in andere anders.

“Elke Nederlandse student die in de Verenigde Staten wil studeren, is getrouwd met een bureau in Nederland”, zegt Havas. “Het bureau is verantwoordelijk voor het matchen van je met verschillende universiteiten. Ik moest een video maken waarin ik speel, en ik moest de SAT en TOEFL doen, wat een internationale Engelse test is.”

Van daaruit werd het Havas-profiel gemaakt door het bureau, dat naar verschillende universiteitscoaches in de Verenigde Staten werd gestuurd.

“Dus het is gewoon afwachten wat coaches van plan zijn en geïnteresseerd zijn om jou in hun team op te nemen”, zei Havas. “Ik had zes of zeven scholen die zeiden dat ze misschien een plek voor mij hadden.

“Lehigh was een van de eerste scholen die interesse toonde.”

De arbeidsfilosofie van Mountain Hawks ontwikkelt zich in Nederland, net als alle student-sporters.

“We streven ernaar om die te vinden die niet alleen bij onze cultuur passen, maar deze ook versterken”, aldus de coach van Lehigh. Caitlin Dallmayr. “Het kost veel werk om een ​​student-atleet te vinden die ons programma van dichterbij wil bekijken, en ervoor kiest om niet alleen de potentiële groei van het programma te zien, maar ook Hij is Programma groei.

Om deze reden voelde Havas zich sterk tot Lehigh aangetrokken – de impact die het zou kunnen hebben op het verloop van een wederopbouwprogramma (wat ze zeker deed).

“De beslissing om voor Lehigh te kiezen was niet al te moeilijk, omdat de Skype-gesprekken met Coach erg aantrekkelijk klonken”, zei Havas. “Ik had het gevoel dat het een groter geheel was … iets groters dan ik. Veel andere gesprekken [with other schools] Man We verwachten elk seizoen kampioen te worden. Wat ik leuk vond aan Lehigh is dat er veel ruimte was om te groeien en veel ruimte om een ​​beter programma te bouwen. “

Vanaf het begin was Havas van plan om bijna volledig een beslissing te nemen, waarbij hij sterk leunde op lange en grondige gesprekken met zijn college-coaches.

“De technische staf van Lehigh vertelde me vooral over de campus, het team en de cultuur”, zei ze. “Ik deed hetzelfde met andere scholen. Uiteindelijk krijg je aanbiedingen voor de scholen en is het tijd om een ​​beslissing te nemen.”

Twee jaar na Havas bevond Bonthuis zich in een vergelijkbare situatie – via een bureau om haar naam te krijgen in de Divisie I-veldhockeyprogramma’s in de Verenigde Staten.

Het enige, maar belangrijke, verschil voor Ponthos is dat ze besloot om te bezoeken.

“In november van mijn laatste jaar op de middelbare school bezochten mijn vader en ik de scholen zodat ik de campussen, de omgeving en de mensen daar kon zien,” zei Sarah. “Ik moest binnen een week een beslissing nemen. Toen ik terugkwam, hadden mijn vader en ik zeven uur, dus ik maakte een lijst met alle voor- en nadelen.

Toen we in Amsterdam aankwamen, nam hij de beslissing.”

Lehigh spreekt op verschillende manieren toekomstige student-atleten aan. Havas koos bijna vol vertrouwen voor Lehigh, terwijl Bonthuis ook voor Lehigh koos na een persoonlijk bezoek.

‘De campus is prachtig,’ zei Ponthes. “Toen ik liep, zag ik mezelf daar lopen” [next year]. “

Tijdens haar bezoek ontmoette Ponthuis alleen de Nederlandse speelsters van het team op dat moment – Havas, samen met Sophie Mielinck (van De Bilt).

‘Ik ben verkocht,’ zei Ponthes. “Lehigh was de plek om naartoe te gaan.”

Vergeleken met de hypothetische rekrutering van Havas was de ervaring van Bonthuis een andere weg naar dezelfde conclusie.

“Sarah bezocht Amerikaanse scholen, dus we ontmoetten haar en kwamen in contact met haar en haar familie,” zei Dallmeier. “Vervolgens planden we een rekruteringsreis naar Nederland en konden we haar weer zien in haar speelomgeving, wat een geweldige ervaring voor ons was.”

De overeenkomsten en verschillen in de werving van Havas en Bonthuis is echt een voorbeeld van het unieke proces van werving vanuit Nederland.

“Elke dag ontvangen we verschillende profielen van verschillende instanties die internationale atleten uitlichten die graag naar de Verenigde Staten willen komen”, zei Dallmayr. “We sorteren ze door en vinden eerst de academisch gekwalificeerde student-atleten, en gaan dan verder met het evalueren van de gamefilm. De gamefilm kan een uitdaging zijn, omdat het gemakkelijk is om je sterke punten te laten zien en je zwakke punten te verbergen door ze gewoon te laten zien.”

“Je kunt geen realistisch beeld krijgen van een atleet uit een paar clips van de film, daarom is er een enorm risico verbonden aan het proces. We moesten onze beslissing baseren om Lenke naar Lehigh uit de film te halen, referenties controleren en Skype-oproepen (nu Zoom-oproepen).”

Voor Bonthuis heeft het zeker geholpen om Havas op haar land- en cultuurlijst te hebben. En met Sarah’s beslissing om naar Lehigh te komen, kwam de impuls, die Smurrenburg en Hoogendoorn de komende twee jaar in haar voetsporen zag treden.

Vanwege het momentum staat er nu een gids uit Nederland op de campus te wachten (voor iedereen behalve Havas, want zij was de eerste).

“Link had de meest krachtige mentorrol voor mij tijdens mijn eerste week in de Verenigde Staten”, aldus Ponthuis. “Je hebt ook veel geholpen met de voorbereiding; we hebben elkaar in de zomer ontmoet [heading into my first year] En ik ging een proefrit maken en wat ik moest inpakken. Ze stuurde me deze hele lijst met dingen die ik niet mag vergeten mee te nemen.”

Toen Bonthuis eenmaal op de campus arriveerde om zich voor te bereiden op het seizoen, ging het goed met haar. Maar toch kan het intimiderend zijn om weg van huis te zijn.

Dit is waar het mentorschap van Havas begon.

“Ik sliep in de eerste week van het voorseizoen in haar kamer”, zegt Bonthuis. ‘Ze zei dat als je ergens over wilt praten, je gewoon met me moet praten. We kunnen ’s nachts onze gesprekken in het Nederlands voeren, want ik weet zeker dat je het met je familie moet missen.’

“Ze was er ongelooflijk voor mij.”

Voor Nederlanders is de taalbarrière een beetje een uitdaging, maar niet al te erg, aangezien Engels in Nederland al van jongs af aan wordt onderwezen.

“Iedereen in Nederland spreekt Nederlands, maar omdat niemand anders ter wereld het spreekt, moeten we andere talen leren”, aldus Ponthuis. “Omdat Engels de belangrijkste taal ter wereld is, zijn we al heel vroeg begonnen met Engels te leren.”

Bonthuis zat op de middelbare school toen ze begon met haar formele Engelse lessen.

“Ik heb tweetalig gestudeerd op de middelbare school, dus ik heb zes jaar tweetalig onderwijs gevolgd (de middelbare school begint op 12-jarige leeftijd in Nederland), wat me enorm heeft geholpen”, zei Ponthuis. “Toen ik naar de Verenigde Staten kwam, was ik heel goed in educatief Engels; ik wist wat iedereen in mijn lessen zei. Ik moest weten hoe ik in het veld moest communiceren, maar dat leerde ik in een paar weken.

“Je begint met je teamgenoten en vrienden te praten en het gebeurt gewoon zonder dat je het weet.”

Met de toevoeging van Smorenburg werd de rol van Sarah omgekeerd.

“Sarah heeft geweldig werk geleverd met Lotte”, zei Havas. “Er was niet veel nodig. Ik hoop zeker dat dat in de toekomst zo blijft; het is een geweldige kans om als oudere persoon te begeleiden. Het is ook geweldig om deze nieuwkomer in het team te hebben, die dingen vanuit hun oogpunt kan zien.”

“Ik hoop dat het doorgaat en ik denk van wel. Ik hoop dat Lotte het doorgeeft aan Guusje en dat Guusje het meeneemt naar de volgende etappe.”

Het zegt veel over Lehigh, en de mensen bij Lehigh, dat de Nederlandse pijpleiding alleen maar sterker wordt tijdens de pandemie (dat is de tijd waarin je natuurlijk angstig zou zijn om lange afstanden van huis te reizen). Een belangrijke reden hiervoor is de technische staf, die veel om hun student-atleten als mensen geeft.

“[In March of 2020]zei Havas, verwijzend naar Lehigh’s aanvankelijke aankondiging van een sluiting van twee weken voordat hij snel naar de rest van het semester verschuift naarmate de ernst van de pandemie duidelijker wordt. “Ik voelde me super gesteund door het team en de coaches. Ze stonden aan de kant om naar huis te gaan en het was oké als ik niet op tijd terug kon zijn. Die situatie zou beter zijn geweest als je thuis was geweest.”

“Ze hadden helemaal gelijk.”

Havas voelde zich gesteund in elke beslissing die ze nam.

“Het was niet moeilijk om de beslissing te nemen om naar huis te gaan, omdat ik wist dat ze me steunden en begrijpen”, zei ze.

Soortgelijke gedachten gingen naar het hoofd van Bonthuis, die voorjaarsvakantie had gehad in San Francisco voordat hij terugkeerde naar de campus toen het nieuws bekend werd.

“Ik was aan de telefoon met mijn vader en hij dacht dat dit niet binnen twee weken voorbij zou zijn,” zei Sarah. “Ik wil gewoon naar huis in zulke moeilijke tijden, dus ik sms’te de coach onmiddellijk om te zeggen dat ik naar huis ging. Ze zei dat het een slimme beslissing was en ze wilde gewoon dat ik veilig was en thuis was bij mijn dierbaren.

“De coach heeft me deze hele periode enorm gesteund – en ook toen ik zei dat ik weg wilde van het herfstseizoen (2020)”, vervolgde Ponthuis. ‘Ik had het gevoel dat je geen verkeerde beslissing kon nemen.

“Je moet doen wat het beste voor je is, en iets doen dat goed voor je is – mentaal en fysiek.”

Het college is een kans om op veel manieren te groeien, en Lehigh biedt deze omgeving voor al haar student-atleten. De reputatie van Lehigh groeit binnen de hockeygemeenschap, niet alleen lokaal, maar ook internationaal.

“De afgelopen twee jaar heb ik een groep meisjes gehad die me kennen, me op Instagram zien of mama of papa kennen, en die uitreiken dat ze overwegen om naar de Verenigde Staten te gaan en te vragen wat ik aanbeveel”, zei Bonthuis. . “Het eerste wat ik zeg is: doe het. Het is eerlijk gezegd een van de beste dingen die me ooit zijn overkomen. Als ik in Lehigh ben, blijf ik mezelf elke dag vertellen, oh mijn god, dit is zo’n avontuur.

“Ik heb veel geluk dat ik dit heb meegemaakt samen met een geweldig familie-achtig team.”