De documentaire ‘Biking Borders’ uit 2019, waarin het negen maanden durende, 9.320 mijl lange fietsavontuur van twee studievrienden, Max Gapes en Nuno Konopka, van Berlijn naar Peking wordt beschreven, begint met het paar dat worstelt om rechtop te blijven tijdens het cruisen in de sneeuw. overdekte weg in Oost-Turkije kort na Kerstmis 2018.
Ik dacht dat deze jongens gewoon dwazen waren. Meteen was ik verslaafd. Ik moest deze reisfilm twee keer kijken.
Na de openingsscène van de film, werd deze onlangs uitgebracht op Netflix, verhuisde naar Duitsland en volgt de reis van het duo chronologisch, beginnend in de zomer van 2018 bij de Brandenburger Tor en eindigend op het Chinese Tiananmen-plein in het voorjaar van 2019.
Kijkers leren al snel dat hun reis veel meer was dan een sightseeingtour door Europa, het Midden-Oosten en Azië. Het was een inzamelingsactie om een school te bouwen in Guatemala, dat het hoogste analfabetisme heeft in Midden-Amerika – ongeveer 25 procent.
We leren ook dat de twee, ondanks het feit dat ze naar de universiteit gingen in de fietshoofdstad van de wereld, Nederland, nauwelijks ergens hadden gereden voor hun epische reis. Blijkbaar had Jabs een beetje een ritje op school, maar Konopka deed het helemaal niet. In feite hebben de twee geen speciale atletische training gedaan voor hun reis. Volgens een Forbes-artikel over hen voorspelden ze dat ze onderweg in vorm zouden komen.
Zoals opgemerkt, leken deze jongens gewoon gek – maar op de beste manier.
De twee 20-jarigen, beiden Duits, studeerden in 2018 af in internationale marketing aan de Fontys Hogeschool in Nederland en vertrokken slechts enkele maanden later op hun reis naar afgelegen, onherbergzame en potentieel gevaarlijke regio’s. op deze planeet. Het waren echter allemaal glimlachjes, echte positieve trekjes van infectie. Wijs het op de irrationele uitbundigheid of naïviteit van jonge mensen, maar ze hebben geprobeerd – en zijn erin geslaagd – om hun reis voortdurend op sociale media te promoten ter ondersteuning van donaties aan hun zaak.
Als je deze winter iets op Netflix hebt gekeken, moet je deze film zeker eens bekijken. Om te beginnen, dat geeft je gewoon een goed gevoel. Met zoveel pijn in de wereld tegenwoordig, herinnert het ons eraan dat er hoop is voor de mensheid, en dat we niet allemaal onherstelbare hebzuchtige, egocentrische wezens zijn. Door de kracht van geloof en teamwerk kunnen we veel goeds doen voor de wereld.
Gabes en Konopka begonnen met de hoop dat ze 50.000 euro (ongeveer $ 56.500) zouden inzamelen om een eenkamerschool in Guatemala te bouwen. Tegen de tijd dat ze Iran bereikten, hadden ze dit bedrag en nog veel meer verzameld. Op het moment van schrijven heeft het project € 288.700 (ongeveer $ 326.400) opgehaald, wat genoeg is om vijf scholen te bouwen. Hun nieuwe doel is € 1 miljoen – genoeg voor 20 scholen in Guatemala, Ghana en Laos.
Jabs en Konopka werkten samen met de in New York City gevestigde non-profit Pencils of Promise, die scholen bouwt. Adam Brown, 38, afgestudeerd aan de Brown University en werkte op Wall Street, startte de organisatie in 2008, aangespoord door een gesprek dat hij had met een jonge jongen op straat in India terwijl hij studeerde. De jongen bedelde om geld. Maar wat hij wilde was een potlood, zodat hij kon schrijven en leren. Brown gaf hem er een. Later, toen hij zich onvervuld voelde in de financiële wereld, herinnerde Brown zich die ontmoeting bij toeval en liet hij zijn veilige en goed uitgeruste wereld van internationaal non-profitwerk achter, te beginnen met de $ 25 Promise Pens. De organisatie heeft sindsdien $ 75 miljoen opgehaald voor onderwijs in ontwikkelingslanden.
Ik wist hier niets van voordat ik de film Biking Borders zag. Toen ik het verhaal achter de film en de Pencils of Promise hoorde, hoefde ik alleen maar te doneren aan het goede doel, wat kan worden gedaan in www.bikingborders.com. De site is in het Duits, maar Google Chrome kan deze vertalen naar het Engels.
Of je nu doneert of niet, je moet deze documentaire bekijken. Het landschap is geweldig en onderweg ontmoeten Jabs en Konopka veel aardige mensen die hen helpen wanneer ze dat het meest nodig hebben. En ja, er gaat wel eens wat mis, ondanks al hun optimistische plannen.
Jabs en Konopka omhelzen de mensen die ze hebben ontmoet, en mensen omhelzen ze weer. De twee lijken onbevreesd, ongeacht de omstandigheden, zelfs in landen die bekend staan als antiwesters. In Iran worden ze als helden ontmoet, met mensen die voor hen zwaaien en juichen en voedsel in hun handen gieten – en vreemden die hen in hun huizen verwelkomen voor een nachtrust en een Perzische maaltijd vol rijst.
Als gepassioneerde motorrijder voel ik jaloezie en charme tegelijkertijd voor hun rit. Je hoeft niet te fietsen om te genieten van deze anderhalf uur durende film. In de kern gaat het echt om onze gemeenschappelijke menselijkheid, en tegenwoordig kunnen we alle menselijkheid gebruiken die we kunnen opbrengen.
Scott Brenton is de hoofdredacteur van de Herald Community en adjunct-professor aan de Hofstra School of Communication aan de Hofstra University. Opmerkingen over deze rubriek? [email protected].
“Denker. Liefhebber van eten. Woedend bescheiden musicaholic. Levenslange ontdekkingsreiziger. Twitter-liefhebber. Professionele student.”