De anti-homo-laster van de paus legt de tegenstrijdigheden van de Kerk bloot

Toen berichten verspreidden dat paus Franciscus een beledigende homofobe smet gebruikte toen hij vorige maand op een conferentie met Italiaanse bisschoppen sprak, waren veel katholieken geschokt en verbaasd. Hoe kan een paus die bekend staat om zijn openheid tegenover homo’s en zijn acceptatie van de homogemeenschap homofoob jargon gebruiken en bisschoppen waarschuwen tegen het toelaten van homoseksuele mannen in seminaries?

Maar de vraag, en het ogenschijnlijke conflict in de brieven van Franciscus, weerspiegelen de diepe tegenstrijdigheden en spanningen die ten grondslag liggen aan de Rooms-Katholieke Kerk en de relatie van Franciscus met homoseksualiteit.

De Kerk beschouwt ‘homoseksuele neigingen’ als ‘intrinsiek ongeordend’. Als het om de wijding gaat, stellen de richtlijnen van de kerk dat mensen met ‘diepe’ homoseksuele neigingen geen priester mogen worden.

Volgens geleerden en priesters is de wijding echter ook lange tijd een soort toevluchtsoord geweest voor homo-katholieke mannen, die zeggen dat minstens duizenden geestelijken homo zijn, hoewel slechts enkelen hun seksualiteit hebben verklaard vanwege het stigma dat ze daar nog steeds in dragen. hun hart. de kerk.

Hoewel al deze tegenstrijdigheden in het verleden verborgen waren onder een aura van taboe, hebben de recente off-the-record commentaren van Franciscus ze aan het licht gebracht.

“De paus heeft de sluier opgelicht”, zei Francisco Libor, een voormalige Latino-burger van het Vaticaan die de kerk verliet, uit de kast kwam als homo en activist werd.

Deze kwestie wordt gekenmerkt door lagen van eeuwenoude vooroordelen, en de crisis rond seksueel misbruik die twintig jaar geleden ontstond, heeft de beschuldigingen van sommige bisschoppen en conservatieve kerkmedia aangewakkerd dat homoseksualiteit de schuldige is, ook al hebben studies herhaaldelijk aangetoond dat er geen verband bestaat tussen homo zijn en En misbruik. het paleis.

Ondanks ontwikkelingen in de samenleving en Franciscus’ omarming van een meer progressieve benadering, beschrijven de kerkelijke leringen homoseksualiteit nog steeds als een perversie en hebben ze die visie vastgelegd in regels en beperkingen waarvan critici zeggen dat ze een wijdverbreide homofobe kijk bestendigen en spanningen aanwakkeren.

“Totdat ze de wet veranderen, en zolang homoseksualiteit wordt gezien als een perversie en een ziekte, zal er onder de koepel van de Sint-Pieters niets veranderen”, zegt Luciano Ternanzi, die een boek schreef over homo’s en de kerk.

De aanwezigheid van homoseksuele geestelijken is echter door de geschiedenis heen consistent geweest. Sint Peter Damian, een monnik uit de 11e eeuw, vocht in de kerk tegen de “zonden van sodomie”. Dante Alighieri strafte homoseksuele geestelijken door ze in de Goddelijke Komedie in de hel te storten, en er zijn gedocumenteerde gevallen uit de 16e eeuw waarin bisschoppen beschuldigd werden van homoseksuele handelingen en vermoord werden. (Er zijn ook veel verslagen van priesters, en zelfs kardinalen en pausen, die onkuis waren tegenover vrouwen en zelfs kinderen kregen.)

Voor homoseksuele katholieke mannen wordt priester worden lange tijd gezien als een manier om het stigma dat met hun seksuele geaardheid samenhangt te neutraliseren en te overwinnen, en misschien zelfs te onderdrukken door middel van het celibaat, zeggen academici en bisschoppen die de rechten van de LGBT-gemeenschap bevorderen.

“Een groot aantal religieuze jongemannen met homoseksuele neigingen was op zoek naar de sublimatie van het celibaat”, zegt Alberto Meloni, een Italiaanse kerkhistoricus.

Het is moeilijk om precies te weten hoeveel priesters homoseksueel zijn, omdat er geen betrouwbare statistieken zijn. Maar in de Verenigde Staten vormen homoseksuele mannen waarschijnlijk minstens 30 tot 40 procent van de Amerikaanse katholieke geestelijken, volgens tientallen schattingen van wetenschappers en onderzoekers. Homopriesters werden geïnterviewd voor een onderzoek van de New York Times uit 2019. Sommige priesters en activisten zeggen dat het aantal dichter bij de 75 procent ligt.

“De katholieke kerk zou niet kunnen functioneren zonder homoseksuele priesters”, zegt Francis DiBernardo, uitvoerend directeur van New Ways Ministry, een in Maryland gevestigde groep die homo-katholieken steunt. “Dat is een simpel feit.”

Maar dit is ook iets waar velen in de kerk zich niet prettig bij voelen.

Vorige maand zei Franciscus dat er inderdaad veel sprake is van homoseksualiteit, hoewel hij pejoratieve termen gebruikte om het te beschrijven, aldus twee bisschoppen die de conferentie bijwoonden en Italiaanse mediaberichten bevestigden die tot de verontschuldiging van het Vaticaan leidden. Toen hem werd gevraagd naar Franciscus’ gebruik van de belediging, gaven de bisschoppen de schuld aan Franciscus’ ontspannen en kleurrijke gespreksstijl.

“Als er formele toespraken zijn, studeert hij, maar als hij zonder aarzeling spreekt, kan een woord dat niet helemaal perfect is, ook uit hem glippen”, zegt Luigi Mansi, bisschop van de Italiaanse stad Andria. Bisschop Francesco Savino, vice-president van de Italiaanse bisschoppenconferentie, gaf de schuld aan het feit dat Franciscus geen moedertaalspreker van het Italiaans is. “Als hij spreekt, gebruikt hij termen die een mengeling zijn van Spaans, Argentijns en Italiaans”, zei hij.

Maar ondanks het plotselinge gebruik van de belediging is dit niet de eerste keer dat Franciscus nadenkt over het verzet van de kerk tegen homoseksuele mannen in de bediening.

Hoewel hij erkende dat veel homoseksuele priesters goed en heilig zijn, heeft Franciscus herhaaldelijk zijn bezorgdheid geuit over het feit dat homoseksuele kandidaten voor het priesterschap uiteindelijk affaires zouden kunnen krijgen en een dubbelleven zouden kunnen leiden.

In een andere besloten sessie in 2018, Dat melden Italiaanse mediaHij zei dat mannen met ‘diepgewortelde’ homoseksuele neigingen niet tot seminaries mogen worden toegelaten.

Twee jaar eerder had de paus groen licht gegeven voor een document over priesterroepingen waarin hetzelfde werd gezegd: een herhaling van een document uit 2005 dat door Benedictus XVI was goedgekeurd.

De geestelijkheid interpreteerde deze instructies op verschillende manieren. Piero Delbosco, bisschop van Cuneo, Italië, zei dat de kerk bepaalt dat “homoseksuele mannen niet mogen worden toegelaten tot ordes”, en voegde eraan toe dat er enige speelruimte kan zijn bij het bepalen of een kandidaat homoseksuele neigingen kan overwinnen.

Anderen, zoals monseigneur Mansi, zeggen dat “de Kerk niet zegt dat homoseksuelen niet gewijd kunnen worden.” Maar hij voegde eraan toe dat de kerk van mening is dat wijding moet worden vermeden, omdat het voor homoseksuele mannen moeilijk is om ‘hun hele leven celibatair te leven’. Deskundigen en bisschoppen die LGBTQ-rechten bevorderen, ontkennen deze bewering met klem.

“Er zijn drie manieren om dit te interpreteren”, zei ds. James Martin, een prominent voorstander van het gastvrijer maken van de kerk voor homo-katholieken. Het is ofwel nee tegen homoseksuele theologiestudenten, of tegen mensen die het celibaat niet kunnen handhaven, of nee tegen iedereen voor wie dit het belangrijkste in hun leven is, zei hij.

Sommigen zeiden dat de berichten van Franciscus de verwarring vergrootten.

“Hij moet zijn boodschap wat beter verwoorden, omdat het verwarrend is”, zei de heer DiBernardo. “Het helpt de situatie niet. Het maakt de situatie problematisch.”

Critici zeggen dat deze verwarring de grens tussen celibaat en homoseksualiteit vervaagt, waardoor de focus verschuift van een legitieme preoccupatie met priesters die niet kuis zijn naar een algemene stigmatisering van alle homoseksuele geestelijken. Ze zeggen dat dit ertoe zou kunnen leiden dat sommige celibataire homoseksuele mannen niet kunnen worden gewijd, en dat velen eenvoudigweg hun seksualiteit verbergen.

Monseigneur Savino zei dat de Italiaanse bisschoppenconferentie nieuwe regels heeft aangenomen die specifiek betrekking hebben op de wijding van homoseksuele priesters in Italië. De regels, die wachten op goedkeuring door het Vaticaan, zijn nog niet bekendgemaakt.

De bisschoppen zeiden dat het gebruik van de belediging door paus Franciscus was ingegeven door een vraag van een Italiaanse bisschop over de kwestie.

Monseigneur Savino zei dat het onderwerp homoseksualiteit op dit moment “zeer controversieel” is, waarbij bisschoppen met een meer “realistische” en “dynamische” benadering de regels willen actualiseren. Maar progressieve bewegingen binnen de kerk worden vaak geconfronteerd met negatieve reacties en vooroordelen.

Franciscus moet een delicate evenwichtsoefening spelen tussen een boodschap van openheid en inclusiviteit, terwijl hij tegelijkertijd de meer conservatieve gevoeligheden erkent van een kerk die onwankelbaar anti-homo blijft.

Toen Franciscus vorig jaar priesters toestond paren van hetzelfde geslacht te zegenen, verwierpen sommige bisschoppen in conservatieve hoeken van de kerk dit. Om hen te kalmeren heeft het Vaticaan een verklaring uitgegeven waarin staat dat er rekening moet worden gehouden met de ‘lokale cultuur’ als het gaat om de toepassing van de verklaring, maar dit zou kerkelijk beleid blijven.

Toen ze over dit onderwerp werden geïnterviewd, noemden sommige bisschoppen homoseksualiteit een ‘pathologische’ aandoening, een ‘probleem’, of gebruikten ze uitdrukkingen als ‘normale seksualiteit’ om naar heteroseksualiteit te verwijzen in plaats van naar homoseksualiteit.

Zelfs kerkelijke richtlijnen die verwijzen naar ‘diepe homoseksuele neigingen’ zijn ‘aanstootgevend’, zei de heer Lepore, omdat ze de boodschap overbrengen dat homoseksualiteit van voorbijgaande aard kan zijn, genezen en overwonnen.

Hij voegde eraan toe dat de effectieve boodschappen van openheid van Franciscus onvermijdelijk zullen worden ondermijnd als de leerstellingen van de kerk en grote delen van de geestelijkheid homoseksualiteit blijven zien als een stoornis in plaats van een seksuele geaardheid.

Hij zei: “De moeilijkheden en verdeeldheid die de kerk ervaart.” “Het komt allemaal daar vandaan.”