Op weg naar huis van de Indianapolis 500 was mijn eerste vlucht al laat, waardoor ik 15 minuten korter was dan mijn toch al krappe beltijd in Chicago. a Weinigen lijken de memo te krijgen, wat misschien een goed idee is om de klim te versnellen. Maar niet één man. Oh nee. Niet de man voor me die besloot om twee volle minuten de tijd te nemen om zijn bagage in de bagageruimte bovenin op te bergen.
Nu wil ik dit voorafgaan door te zeggen dat ik ook de ruimte van de bovenste container heb gebruikt. Als ik op een korte zakenreis ben, is het fijn om mijn kleine koffer te kunnen pakken en het vliegveld uit te lopen zodra ik land. Ik benijd niemand dit is.
Maar er zijn veel onuitgesproken regels over zolderruimte. U moet deze bagage bijvoorbeeld zelf kunnen opslaan of al een calamiteitenplan hebben om hulp te krijgen. Bagage moet in de prullenbak worden gedeponeerd. Bagage moet precies volgens de instructies worden opgeborgen – uw tas steeds vaker op zijn kant leggen om de kofferruimte te maximaliseren. Artikelen zoals hoeden, jassen, kleine portemonnees of rugzakken tellen niet mee als overheadbagage. U dient uw bagage boven uw stoel op te bergen. Het hele proces zou 30 seconden of minder moeten duren.
Veel mensen houden zich echter niet aan deze eenvoudige regels – zoals de vreselijke man voor me op mijn vlucht van Indy naar Chicago. Hij had een kartonnen zak om over zijn hoofd te verbergen, maar hij had ook een zak chips in de ene hand en een zakje in de andere.
De oplossing voor zijn probleem was niet ingewikkeld. Hij had zijn chips of zijn tas of beide in de stoel kunnen leggen waar hij zou zitten Voordat zijn bagage opbergen. Hij kon elk item op de grond of tussen zijn voeten plaatsen. Maar deze man leek dat niet te beseffen. Hij stond daar een aantal lange, kwellende momenten terwijl hij over zijn situatie nadacht. Hij keek naar zijn tassen. Kijk naar zijn chips. Hij keek naar zijn tas. Ik heb meer over dingen nagedacht. Hij keek naar de bovenkastjes, waar genoeg ruimte was voor een koffer. Hij bleef nadenken.
Ik was slechts een fractie van een seconde verwijderd van de show Verberg die verdomde tas voor hem Toen hij eindelijk een stap zette. In plaats van iets neer te leggen, probeerde deze man zijn eenhandige koffer te gebruiken om zijn bagage op te halen. Dit werkte niet. Probeer de handtas. Ook dit werkte niet. Hij probeerde beide handen, die vol waren.
En daar zag hij eindelijk een flits van succes. Skateboardwielen zijn aangekomen in de prullenbak!
Er was echter een probleem: zijn doelwit was ver weg en in plaats van zijn bagage op te bergen in de enorme lege ruimte die voor hem beschikbaar was, greep hij iemands rugzak (en wie welke persoon ook Het verdient een speciaal plekje in de hel om een halflege rugzak in de bovenbak te leggen in plaats van onder hun stoel.) Nu moest ik kijken hoe deze man zijn koffer van de rugzak schudde en vervolgens probeerde de rugzak te verplaatsen terwijl hij ook probeerde de bagage op te bergen.
Ik ben meestal een geduldig persoon, maar in deze situatie had ik letterlijk het gevoel dat mijn hele ziel mijn lichaam verliet. hij is weg. Ik vertrok naar een andere wereld en de lege holte in mijn lichaam werd in plaats daarvan bewoond door een demon die rechtstreeks uit de kuilen van de hel was voortgekomen. Ik wilde een behoorlijke kreet uiten voor die demon, maar ik hield mijn mond dicht, en deze vreselijke man stopte uiteindelijk zijn koffers en liet de rest van het vliegtuig over om aan boord te gaan.
Op dit moment denk ik dat we allemaal onze bagagerechten voor bagage zijn kwijtgeraakt. Ik begrijp dat tassencontroles duur en omslachtig zijn. Ik begrijp dat veel mensen een tas met bijvoorbeeld camera-uitrusting of medische benodigdheden niet willen controleren. Maar we zijn collectief onze privileges kwijt. In plaats van te betalen om de tas in te checken, moeten we nu betalen om de tas in de topkoffer op te bergen. Anders verdomme. Geen bagage meer boven het hoofd. We kunnen het gewoon niet aan.
“Subtiel charmante tv-maven. Unapologetische communicator. Onruststoker. Reiswetenschapper. Wannabe-denker. Muziekfanaat. Amateur-ontdekkingsreiziger.”