Hoe Nederland het Engelse middenveld afsloot en Watkins tot de perfecte vervanger maakte

We hebben de neiging om geweldige verhalen te onthouden aan de hand van hun gelukkige einde.

Het doelpunt van Ollie Watkins, die in de 81e minuut van de wedstrijd tussen Engeland en Nederland in de halve finales van het EK als invaller inviel en in de 90e minuut het winnende doelpunt maakte, zal in het geheugen gegrift blijven. van Engelse fans al jaren.

De aanloop naar een beslissend einde is echter soms de bouwsteen voor een gelukkig einde; Het verhaal van Assepoester gaat niet alleen over het trouwen met de prins.

Watkins’ doelpunt bracht Engeland voor de tweede keer in de laatste drie toernooien onder Gareth Southgate in de finale, en de opname van de Aston Villa-aanvaller was volkomen logisch gezien de manier waarop de wedstrijd zich ontvouwde.

Toen de wedstrijd begon, zette Southgate dezelfde benadering van de bal voort die Engeland had gekozen in hun kwartfinale tegen Zwitserland – hoewel Kyle Walker verder gevorderd was aan de rechterkant van de verdediging.

Op het alternatieve veld verraste de opstelling van Ronald Koeman het Engelse middenveld, met onder meer Memphis Depay vooraan en twee aanvallers op de flanken, Cody Jacobo en Donyiel Malen, die naar binnen bewegen, terwijl Engeland aanvankelijk verdedigde met een vijfmansmethode achterin. Maar Southgate wijzigde de structuur van zijn team zonder de bal om het gevaar te verminderen.

Na het in bezit nemen van de bal bleef Nederland spelen in de gebruikelijke 4-2-3-1-formatie, maar Gerard Schouten en Tijani Reynders legden Jude Bellingham en Phil Foden een nauwe controle op, terwijl Xavi Simons de inhaalhoeken van Declan Rice probeerde te verkleinen. .

Het probleem met deze aanpak was dat Kobe Maino zich vrij op het middenveld kon bewegen. De 19-jarige had ruimte om aan te vallen, waarbij Bellingham en Foden Schouten en Reynders door het middenveld trokken.

Hier is Jacopo dicht bij Maino, maar dat was de rest van de eerste helft niet het geval.

Schouten en Rangers waren volledig gefocust op het markeren van Bellingham en Foden, en terwijl Simmons Rice probeerde af te sluiten, had Maino ruimte en tijd op de bal toen hij die ontving.

In dit voorbeeld speelt John Stones een pass naar Rice terwijl Simmons dicht bij Maino is.

De positionering van Bellingham en Foden maakt het Nederlandse middenveld vrij door Schouten en Rangers wijd te zetten, waardoor Harry Kane terug in dat gebied kan vallen om de bal van Rice te ontvangen.

Simons blokkeert aanvankelijk het inhaalpad van Maino, maar nu kan Kane de middenvelder van Manchester United tussen de linies vinden.

De Engelse spits doet een stap achteruit en geeft de pass door aan Maino, maar Simons steekt zijn hand uit om de pass te onderscheppen.

In een ander voorbeeld komen Schouten en Reinders dicht bij Foden en Bellingham, en beweegt Simons richting Rice, waardoor Maino ongemarkeerd blijft.

De beweging van Foden en Bellingham verlengt de Nederlandse dubbele spil en creëert ruimte op het middenveld, waar Kane weer naar terugkeert.

Maino heeft echter nog steeds relatieve vrijheid omdat Reinders zich dichter bij Bellingham moet positioneren. Rice vindt Kane tussen de lijnen…

… De aanvaller van Bayern München verbindt de aanval om Maino te vinden, die weer vrij staat in het midden van het veld, en tegelijkertijd valt Foden de ruimte achter de verdediging aan…

…Maar Maino’s hoge pass richting de speler van Manchester City moest verder achter de achterlijn van Koeman liggen.

Engeland bleef Maino vinden vanwege het vier tegen drie-scenario op het middenveld.

Hier verdedigt Simmons zich tegen Rice, terwijl Schouten en Rangers Foden en Bellingham markeren, waardoor het middenveld van Southgate zich kan verzamelen en Maino in de ruimte kan bereiken.

Reinders probeert vervolgens dat gebied op te rukken en te verdedigen, waarbij Schouten zich terugtrekt om de beweging van Foden te volgen, maar Maino’s pass vindt Kane.

Het effect van het vertrek van Reinders bij Bellingham was dat Kane de middenvelder van Real Madrid in een gunstige positie kon vinden tegen de Nederlandse centrale verdedigers. Virgil van Dijk onderschepte echter de pass van Kane naar Bellingham.

In een ander voorbeeld vindt Foden Mainuu tussen Schouten en Rangers, waarbij de dubbele draai van Koeman zich richt op de speler van City en Bellingham.

Vervolgens draagt ​​Maino de bal naar voren en geeft deze door aan Foden.

…Maar Denzel Dumfries voorkwam de gelijkmaker door in de laatste minuut een redding op de doellijn te maken.

Het doelpunt van Engeland in de eerste helft kwam voort uit een controversiële strafschop, maar de aanval die daartoe leidde was allemaal te danken aan de overbelasting van het middenveld.

Aan het begin van de wedstrijd verlegden Simons en Schouten hun focus naar Maino en Rice, waardoor Dumfries Bellingham moest markeren met Reinders dicht bij Foden. De Nederlandse rechtsback kon zich echter niet binden aan Bellingham vanwege de opgeschoven positie van Kieran Trippier op de Engelse linkerflank.

Als Minwoo de bal naar Mark Gohe speelt…

… Dumfries verlaat Bellingham en keert terug om zich te verdedigen tegen Trippier. Door het grote aantal spelers op het vier-tegen-drie-middenveld kan Guehi Bellingham in de ruimte vinden en zet de aanval zich voort, wat uiteindelijk leidt tot een strafschop.

“De wedstrijd begon heel goed voor ons, maar daarna hadden we op het middenveld wat moeite om goede spelers als Bellingham en Foden tussen de linies te stoppen”, zei Koeman na de wedstrijd. “We hadden geen controle over de wedstrijd. We hebben enkele wijzigingen aangebracht om de controle over de wedstrijd terug te krijgen.”

Eén van de veranderingen waar Koeman op doelde, was het aanpassen van de vorm van zijn team na balbezit, nadat Joey Firman Depay tien minuten voor het einde van de eerste helft verving en Simons naar de rechtervleugel schoof.

Om de Engelse druk op het middenveld teniet te doen, markeerde Firman Maino, terwijl Simons vanaf zijn vleugel naar binnen bewoog om Rice te markeren.

De wijziging van Koeman slaagde erin de Engelse dreiging aan de bal te neutraliseren, omdat ze Maino of Kane niet konden gebruiken om de vrije ruimte op het middenveld aan te vallen.

Verman hield Maino nauwlettend in de gaten en Stefan de Vrij was maar al te blij om Kane te pushen en onder druk te zetten, terwijl Schouten en Rangers eventuele runs van Bellingham en Foden volgden.

De ploeg van Southgate slaagde er niet langer in om voorbij Nederland te komen, zoals ze het grootste deel van de eerste helft hadden gedaan, en een verandering in aanpak was noodzakelijk.

Watkins leverde een andere prestatie dan Kane, waarbij de Villa-aanvaller Engeland de mogelijkheid gaf om achter de verdediging in te passen.

In dit voorbeeld geeft Watkins een signaal aan Stones dat hij de bal over wil spelen…

…Dan begint hij te rennen, maar de pas gaat achter hem aan.

Maar Watkins bleef ruimtes achter de achterste vier van Nederland aanvallen, zelfs als zijn teamgenoten hem niet konden vinden.

Uiteindelijk kreeg hij zijn beloning voordat de wedstrijd in de blessuretijd kwam toen collega-invaller Cole Palmer de weg naar het doel vond…

…Watkins schoot de bal in de verre hoek en leidde Engeland naar de finale, die zondag wordt gespeeld.

“We hebben goede spelers op de bank en we wilden in de reguliere speeltijd een risico nemen in plaats van te wachten tot de verlenging”, aldus Southgate.

“We hadden het gevoel dat we qua energie wat druk begonnen te verliezen – Harry kreeg die klap ook in de eerste helft. Ole kan goed pressen en kan die runs achter zich maken.”

In de tweede helft kon Engeland geen verbinding maken en via het Nederlandse middenveld spelen, dus de runs van Watkins achterin zorgden voor een alternatieve aanvalsmethode ondanks vermoeide benen.

Als Watkins dat doelpunt niet had gescoord, zou zijn vervanger logisch zijn geweest gezien de Nederlandse aanpak om zonder bal te spelen. Gelukkig voor Engeland slaagde hij daarin.

Het is een passende finish die Engeland opnieuw zal hopen te ervaren in Berlijn tegen Spanje.